ارگونومی Ergonomics

ارگونومی Ergonomics

مقدمه :

گسترش واحدهای صنعتی، تولیدی و خدماتی و تولید محصولات جدید و متن و ، فرآیندی است که در جهت ارتقاء سطح کیفی زندگی و بهره گیری هر چه بیشتر مردم از فناوری های نوین، توانسته است گام موثری رابرداردولیکن درانجام فعالیت هایی که درقالب صنعت می گنجد بالطبع عوامل زیان آوری وجود دارد که سلامت کاربران را تهدید می کند. بدیهی است شاغلین در هر حرفه و صنعتی به عنوان نیروهای فعال و مؤثر در امر تولید و بهره بری محسوب می شوند لذا کارفرمایان باید به طور خاصی به سلامت کاربران و ایجاد فضای مناسب با ویژگی های جسمی و روحی افراد بیاندیشند.

در دنیای کنونی علوم مختلف بخش عمده ای از مشکلات افراد را در سیستم های کاری گوناگون حل کرده است و در این راستا نیز علوم و فنونی وجود دارند که از زوایای مختلف، سلامت و بهداشت شاغلین و همچنین کارآیی آنها را مورد بررسی و تجزیه و تحلیل قرار می دهند، یکی از این علوم ارگونومی است.

ارگونومی چیست؟

ارگونومی علمی است که از تطابق هر چه بیشتر کار با کاربر سخن می گوید. با توجه به دامنه وسیع ارگونومی، تعاریف گوناگونی برای این علم ارائه شده است که البته مفاهیم اصلی تمامی

تعاریف مشابه می باشد از جمله :

1. ارگونومی علمی است که انسان و تعامل آنرا با محصولات، تولیدات، تجهیزات، امکانات، روش ها و محیط (کار و زندگی) مورد مطالعه قرار می دهد و علیرغم علوم فنی مهندسی (که عمومًا به تکنیک ها و فنون می پردازد) به انسان و طراحی وسایل برای افراد تاکید دارد .
2. ارگونومی مطالعه علمی افراد (شامل خصوصیات، عادات، محدودیت ها) و کار آنها (فعالیت های جسمی و فکری در ارتباط با کار و تولید و یا فعالیت روزانه) می باشد.
3. ارگونومی علم و تکنیکی است که به آنالیز مسائل شاغلین در محیط های کار و زندگی آنها پرداخته و سعی در تجزیه و تحلیل ارتباط ها و شرایط و وضعیت های زندگی و تطابق آنها با نیازها و قابلیت های انسان دارد.
4. ارگونومی علم مطالعه انسانها در حین کاربری و درک ارتباطات پیچیده میان افراد و جنبه های فیزیکی و روان شناختی محیط کار، نیازهای شغلی و روشهای کار می باشد .
5. ارگونومی علم اصلاح و بهینه سازی محیط، مشاغل و تجهیزات و تطابق آنها با قابلیتها و محدودیت های انسان می باشد و دو هدف عمده یعنی ارتقاء سطح بهداشت و افزایش بهره وری را دنبال می کند.

مروری بر پژوهش های صورت گرفته:

« niosh » می گوید: کارفرمایان سالانه ٢٠ میلیون دلار صرف هزینه های غرامت صدمات و بیماریهای ارگونومیکی کارگران می کنند. به خوبی ثابت شده است که یک برنامه جایگاه ارگونومی مؤثر می تواند به شرکت ها در کاهش هزینه های غرامت کارگران شان کمک کند. بر طبق آمار سال ١٩٩٦ نسبت بیماریهای عضلانی به کل بیماریهای حرفه ای در فنلاند ٣١ درصد و در ایالات متحده ٤٤ درصد بوده است.

در اين بسته ارگونومی مباحث گوناگونی مطرح می شود. برای نمونه می توان به چند مورد زیر اشاره کرد:

• ارزیابی کارآیی افراد به کمک مطالعات و بررسی های فیزیولوژیک.
• بررسی فعالیت اندام ها در حین کار از دیدگاه اصولی بیومکانیک.
• مطالعه زمان های کار و استراحت .
• بررسی ارتباط متقابل بین انسان و محیط کار .
• آنالیز کار .
• آنتروپومتری و طراحی های آنتروپومتریک .
• طراحی ایستگاه های کار به تجهیزات و ابزارهای دستی .
• بررسی تاثیرات شرایط محیط کار بر عملکرد دستگاه های مختلف بدن .
• آنالیز سیستم انسان ماشین .
• ارزیابی کار و سازمان و روابط بین افراد.
• طراحی عوامل فیزیکی در ایستگاههای کار.
• بررسی میزان خستگی ناشی از کار.

مهندسی فاکتورهای انسانی علمی است چند نظامه و انسان محور که دو هدف کلی را دنبال می کند :

الف) ایمنی و بهداشت

ب) تولید و بهره وری

در حقیقت در عین حال که به انسان هم از دیدگاه مسائل جسمی و هم روانی و فکری توجه خاصی دارد به کارآیی افراد در جهت تولید و بهره وری بیشتر می اندیشد و به بیان دیگر کاربرد اصول ارگونومی تنها به کارگران محدود نمی شود بلکه منافع آن به طور معنی داری متوجه کارفرمایان نیز می باشد و مشاهدات و مطالعات و سنجش های انجام شده در مورد میزان افزایش بهره وری، تولید بیشتر، کاهش زمانهای مطرح در ارگونومی بیانگراین است که تمامی فعالیت های شغلی به نوعی کارگران را در معرض درجاتی از فشارهای جسمی و روحی قرار می دهد بدیهی است این دسته از تنشها باید در حدودی نگهداشته شوند که انجام فعالیت های حرفه ای، رضایت بخش بوده و بهداشت و سلامت شاغلین تهدید نگردد چنانچه تنش های مذکور بیش از حد فیزیولوژیک و تحمل شاغلین باشد، افزایش میزان خطاها، حوادث و بیماریهای مختلف (مثل سردرد ، ناراحتی و درد چشم ها، عوارض و آسیب های مزمن ستون

1. آسیب های ناشی از استرس های تکراری و  فقرات و ماهیچه ها صدمات ناشی از تروماهای تجمعی (CTD)
2. ناراحتی های ناشی از حرکات ظریف تکراری RMA رخ خواهد داد

هدف یک برنامه ارگونومی شغلی مهیا کردن محیطی ایمن از طریق طراحی و تطابق امکانات، تجهیزات، ماشین آلات، ابزارها و نیازهای شغلی با ویژگی های شاغلین (مثل ابعاد بدنی، قدرت، توان هوازی، قابلیت پردازش اطلاعات) در سطح انتظارات آنها می باشد. یک برنامه موفق ارگونومی می تواند به طور همزمان سطح بهره وری و سلامت نیروی کار را ارتقاء بخشد.

ارگونومی علمی چند نظامه است که در چهار حیطه زیر فعالیت دارد :

الف) مهندسی انسانی
ب) فیزیولوژی کار
ج) بیومکانیک شغلی
د) آنتروپومتری

در حیطه اول یعنی مهندسی انسانی که در برخی از منابع از آن به عنوان روانشناسی مهندسی یاد می شود و به نوعی زیر گروه ارگونومی محسوب می گردد . جنبه مالی پرورش اطلاعات مرتبط با کار مورد بررسی قرار می گیرد.

از دیدگاه ایمنی و بهداشت حرفه ای این بعد از ارگونومی، طراحی روشهای کار با هدف کاهش حوادث ناشی از خطاهای انسانی را شامل می شود . در حیطه دوم که زیر گروه دیگری برای ارگونومی محسوب می شود، تبادلات انرژی و متابولیسم بدن مطرح می شوند، مفاهیم خستگی، بررسی کارهای استاتیک و دینامیک و رژیم های کار استراحت از دیدگاه فیزیولوژی کار مورد بررسی قرار می گیرد

از دیدگاه بیومکانیک شغلی می توان حرکات اندامها و اعمال نیرو را در بافت های مختلف بدن تجزیه و تحلیل کرد .

در امور حمل بار با معادلات بیومکانیکی می توان فشارهای وارده بر ستون مهره ها را مورد سنجش قرار داد. بالطبع به کمک این معادلات می توان الگوها و ابعاد مناسب ایستگاه های کار را با هدف کاهش فشارهای مکانیکی خارجیبر بدن بدست آورد.

آنتروپومتری که از زیر گروه های دیگر ارگونومی می باشد ، به سنجش ابعاد فیزیکی بدن و کاربرد داده های ابعادی در اصلاح شرایط فیزیکی ایستگاه های کار می پردازد و از آنجایی که یکی از دلایل فشارهای وارده بر اندامها عدم تطابق ابعاد محل کار با ویژگی های ابعادی بدن کاربر می باشد از این رو داده های آنتروپومتریک را می توان به طور موثری در طراحی تجهیزات، ایستگاه های کار ، ابزارآلات و محصولات به کاربرد .

بدیهی است ارگونومی با دامنه عملکرد وسیعی که به خود اختصاص داده است می تواند ابزار مناسبی جهت استفاده مهندسین، طراحان، مدیران تولید و دست اندرکاران امور بهداشت، ایمنی و طب تلقی گردد. مسلم است که انجام فعالیت های بدنی حتی اگر در محیطی اتفاق افتد که هیچ گونه عوامل مخاطره آمیزی چون صدا، ارتعاش، پرتوهای یونیزان آلاینده های هوا و … وجود نداشته باشد می توان به خودی خود مشکل آفرین باشد .

به طور کلی در علم ارگونومی کارهای فیزیکی به دو دسته تقسیم می شوند :

1. کار دینامیکی: در این کار، گروهی از عضلات درگیر بوده و نیاز به مصرف انرژی (اکسیژن و گلوکز) در این قبیل کارها زیاداست زیرا ماهیچه ها دائما در حال انقباض و انبساط هستند.
2. کار استاتیکی: در این کار، گروهی از عضلات در یک حالت ثابت درگیر کار می شوند ، چنانچه یک ماهیچه در زمان طولانی تحت تاثیر یک نیروی خارجی دچار انقباض شده و در عین حال هیچ یک از اعضاء ( اجزای ) آن حرکتی نداشته باشد از آن به عنوان یک فشار استاتیکی نام برده می شود.

در کار دینامیکی فعالیت عضلات و انقباض و انبساط آنها، سبب خونرسانی سریع شده و با وقفه ای همراه نمی شود بهمین دلیل در کار دینامیکی نسبت به کار استاتیکی خستگی کمتری مشاهده می شود بنابراین در کارهای استاتیکی ماهیچه ها به سرعت به خستگی میرسند . به همین جهت سعی می شود که کارهای استاتیکی به کارهای دینامیکی تبدیل شوند.

پس باید بهترین حالت را برای قرار گرفتن بدن در هنگام کار تعیین نمود :

در انجام تمام کارهایی که نیازمند به حرکات بدن و یا بازوان و یا مستلزم صرف نیروی زیاد می باشد کار فقط به طور ایستاده انجام می شود. زیرا به کمک حرکات و استقرار مناسب بدن انجام کارساده ترمی گردد .

بسیاری از کارها نیز با حرکات ملایم دست ، مشاهده دقیق دارند که بهترین حالت انجام آن کار به صورت نشسته است البته با استفاده از صندلی های مناسب و استاندارد .

از نظر فیزیکی معمولا کار به صورت نشسته ترجیح داده می شود ، زیرا در این حالت فشار کمتری به بدن وارد میگردد . هنگام کار به صورت ایستاده خون در پاها جمع شده و گردش خون دچار اختلال می شود که پیامد آن بیماری واریس می باشد همچنین نشستن مداوم و طولانی نیز گردش خون را کند می کند و موجب سوء هاضمه می شود. بهترین راه آن است که گاهی به صورت نشسته و گاهی به صورت ایستاده به کار پرداخته شود .

تأثیر کار استاتیک:

در کار استاتیک بسته به میزان نیروی اعمال شده جریان خون محدود می شود ، چنانچه از ٦٠ درصد توان ماکزیمم عضله کار بکشیم جریان خون کاملا قطع می شود اما در فشارهای کمتر کمی گردش خون وجود خواهد داشت. زمانی که کار و فشار روی عضله به حد ٢٠-١٥ درصد ماکزیمم آن برسد ، جریان خون در آن طبیعی خواهد بود. بدیهی است که هر چه نیروی اعمال شده بیشتر باشد ظهور خستگی ماهیچه در کار استاتیک نیز سریعتر می گردد .

این را می توان بر حسب ارتباط بین دوره ای از انقباض حداکثر عضله و نیروی اعمال شده بیان نمود . حتی کار استاتیک متوسط هم ، باعث خستگی موضعی شده ، در صورت امکان و تکرار روزانه می تواند در مفاصل ،عضلات، تاندونها و سایر اعضا دیگر، ایجاد مشکل نماید . تمامی این ضایعات مزمن و حاد را معمولا به طور خلاصه  Musculoskeletal Disorder می گویند.

ضایعات اسکلتی عضلانی

روش های پیشگیری و کنترل عوارض اسکلتی عضلانی ناشی از کار

مطالعات تجربی و آزمایشگاهی نشان داده است که کارهای استاتیک معمولا با ریسک بالایی از موارد زیر همراه است:

1. آماس مفاصل در استرس های مکانیکی .
2. التهاب و ورم غلاف تاندون ها .
3. ورم محل اتصال تاندون ها .
4. علایم آرتروز ( تحلیل شدید در مفاصل ) .
5. اسپاسم های دردناک عضله .
6. ناراحتی های دیسک بین مهره ای .

کار در وضعیت نشسته :

وضعیت بدنی نشسته

در وضعیت نشسته بسته به نوع صندلی و فعالیت طبعًا انرژی کمتری نسبت به حالت ایستاده مصرف خواهد شد و ماهمیشه سعی می کنیم که مشاغل ایستاده را به نیمه نشسته و نشسته تبدیل کنیم . در حالت نشسته تعداد عضلات درگیر حفظ تعادل ، بدن کاهش می یابد از طرف دیگر سطح اتکاء بدن با صندلی افزایش یافته ، تمرکز قواء و میدان دید نیز در وضعیت نشسته در حفظ تعادل بدن اهمیت دارد . حداکثر سرعت در کار دستی هنگامی است که دستها در جلوی بدن و بازوها در طرفین و با زاویه مناسب قرار گیرند . از آنجایی که ممکن است کار به صورت دقیق دو دستی صورت بگیرد . ارتفاع سطح میز کار باید به گونه ای باشد که فاصله مناسب بینایی رعایت گردد یعنی ارتفاع کار آن قدر بالا بیاید تا در حالتی که بدن در وضعیت طبیعی قرار گرفته ، فرد بتواند به راحتی شیء مورد نظر را ببیند و در زمانی که انجام کار نیاز به نیروی بزرگی داشته و حرکات جنبی کار زیاد باشد ، پائین بودن 74 باعث می شود که افراد با استفاده از یک صندلی قابل تنظیم – 78 cm سطح کار الزامی است . ارتفاع میز بین و زیر پائی مناسب ، شرایط قابل تطبیقی را برای خود فراهم آورد .

نقاط قوت و ضعف کار نشسته:

مزایای کار نشسته به شرح زیر است :

1. حذف وزن پا .
2. اجتناب از وضعیت های غیرطبیعی بدن .
3. کاهش صرف انرژی .
4. کاهش اعمال فشار بر روی سیستم گردش خون .

زیبا نشستن:

در بسیاری از موارد نشستن ، راحت تر از ایستادن است ولی در هر صورت هنگام ایستادن و یا راه رفتن کمر در وضعیت راحت تری نسبت به حالت نشسته قرار دارد .

هنگام ایستادن مرکز ثقل دقیقا در مرکز بدن قرار می گیرد و بدن حالت تعادل می یابد ولی بدلیل اینکه در هنگام نشستن مرکز ثقل بدن از قسمت مرکزی به بالای تنه تغییر می یابد ، در حالت نشسته نیروی ماهیچه ای بیشتر صرف می شود. اگر در حالت نشسته حدودا ١٠ درجه رو به جلو خم شویم میزان فشار روی ماهیچه های کمر دو برابر می شود.

می توان گفت نشستن به خصوص نشستن پشت یک میز، یک مهارت است. بهترین حالت نشستن پشت یک میز ،نزدیک نشستن به میز است به طوری که ناحیه پشت بدن، محکم به پشت صندلی چسبیده باشد و پاها نیز بر رویزمین و یا زیرپایی قرار گرفته باشند. در هنگام نشستن باید سر را کاملا راست و کمی رو به جلو نگاه داشت، شانه ها باید افتاده و نباید قوز کرد. برای ایجاد یک وضعیت بدنی متعادل در هنگام کار بهتر است که آرنج ها را به بدن نزدیک کرد و حدودا 5cm پائین تر از لبه میز قرار دهیم. همچنین خوب است مکررا تکیه گاه بدن را برروی پشتی صندلی، دسته صندلی و میز تغییر دهیم. شکم باید به صورتی به میز بچسبد که کمر خم نشده باشد. وضعیت پاها نیز باید مورد توجه قرار بگیرد به عنوان مثال باید مکان کافی برای دراز کردن پاها در زیر میز وجود داشته باشد. علاوه بر این حدود 60cm عرض نیز برای آزادی تحرک پاها باید در نظر گرفته شود.

قبل از خرید یک صندلی باید این مسئله که آیا چرخ ها به ما کمک خواهند کرد یا ممکن است مانعی در جهت انجام کار باشند، تصمیم گیری شود . تصمیم مشابهی نیز باید در مورد دسته صندلی انجام شود زیرا ممکن است در انجام کار مانعی پدید آورد. قطعه پشت سری صندلی را نیز بعضی از افراد می پسندند و گروهی نیز آن را دوست ندارند . پس از خرید صندلی نحوه تنظیم آن بسیار مهم است . تغییر در وضعیت نشستن نیز مهم است و بهتر است پس از مدتی ایستاد. زیرا هنگام ایستادن فشار داخلی دیسکهای بین مهره ای ، کاهش پیدا می کند .

باید این نکته را همیشه به خاطر داشت که اگر فردی مدت زیادی در هر گونه وضعیت ثابت باقی بماند این حالت، فشار زیادی به بدن وی وارد می کند .

ارتفاع کار در حالت ایستاده:

ارتفاع کار اهمیت ویژه ای در طراحی محیط دارد چنانچه، کار بلند باشد دست برای جبران این وضعیت بالا قرار می گیرد که این خود باعث درد ناحیه گردن و شانه ها خواهد شد . پائین بردن ارتفاع میز باعث بهم خوردن وضعیت تعادلی فرد، خم شدن فرد و نهایتا کمردرد میشود بنابراین باید ارتفاع کار به گونه ای متناسب با ارتفاع بدن شخص طراحی شود.

متوسط – بهترین ارتفاع برای انجام کار در حالت ایستاده در فاصله ١٠٠-٥٠ میلیمتری زیر ارتفاع آرنج می باشد، برای ارتفاع آرنج (فاصله آرنج از زمین در حالتی که بازو به زمین عمود بوده و آرنج خم شده است) برای 830 – 930  میلی متر برای مردها و 950- 980 میلی متر برای زنان می باشد. علاوه بر ابعاد آنتروپومتریکی به طبیعت کار نیز می توان توجه داشت.

وضعیت ایستاده استاندارد :

فرد به طور مستقیم و کشیده ایستاده است . خود را تا حداکثر ارتفاع بدن بالا می کشد و مستقیم به طرف جلو نگاه می کند . در این حالت شانه ها آزاد است و دستها در کنار بدن آویزانند در این وضعیت فرد باید از دیوار یا سطح اندازه گیری فاصله داشته باشد و به آن تکیه نکند . البته نشستن طولانی باعث شل شدن عضلات شکمی و کج شدن ستون مهره ها می شود که این امر برای ارگانهای تنفسی و گوارشی بسیار بد خواهد بود . مشکل اصلی در حالت نشستن ، ستون مهره ها می باشد یعنی بیشترین مشکل در کار نشسته مربوط به ستون مهره ها و عضلات پشتی است که در بسیاری از وضعیت های نشسته راحت نیستند و به طرق مختلف دچار استرس و فشار می گردند .

وضعیت نشسته استاندارد :

فردی به طور مستقیم و کشیده بر روی یک سطح افقی نشسته ، بدن خود را تا حداکثر ارتفاع بالا می کشد و مستقیم به طرف جلو نگاه می کند (یا سر او طوری جهت داده شده که صفحه به طور افقی قرار گرفته) شانه در وضعیت آزاد است بازوها به طور عمودی آویزان و ساعد در حالت افقی قرار می گیرند ( زاویه ساعد و بازو ٩٠ درجه است ) ارتفاع سطح نشیمنگاه طوری تنظیم می شود (یا تکیه گاه هایی در زیر پای فرد قرار داده می شود) که ران ها در حالت افقی و ساق ها به طور عمودی قرار گیرند .

کار در وضعیت ایستاده :

در شغل هایی که کار به صورت ایستاده انجام می گیرد ، ارتفاع قلب از زمین نقش مهمی در بازگشت خون به قلب خواهد داشت در نتیجه خستگی زودرس در اندام تحتانی بروز خواهد کرد و تاثیر بسزایی در وقت و راندمان کار خواهد داشت . تعداد ضربان قلب رابطه نزدیکی با تعداد تنفس در دقیقه دارد و اکسیژن گیری توسط ریه ، رابطه تنگاتنگ با وضعیت آناتومی بدن فرد نیز دارد در حالتی که شخص ایستاده کار می کند.

اگر ارتفاع میز بیش از حد کوتاه باشد و فرد خم شود ، علاوه بر مصرف انرژی زیا د ، برای کنترل بدن این وضعیت، باعث لطمه زدن به حجم اکسیژن شده و در نتیجه خستگی زودرس ، عدم دقت در کار و ضایعات اسکلتی به همراه دارد .

ایستگاه های کاری نشسته و ایستاده توأم :

از نقطه نظر ارتوپدی و فیزیولوژیکی محیط کاری که اجازه بلند شدن و نشستن به کارگر بدهد بسیار متناسب است . احتمال نگهداشتن ابزار در وضعیت نشسته به حالت ایستاده کمتر است . ایستادن و نشستن بر روی عضلات مختلف استرس های گوناگون را اعمال می نماید. از این رو کار متنوع و متغیر ، وضعیت ایستاده به نشسته و بالعکس باعث رفع خستگی و بهتر رسیدن مواد مغذی به دیسک های بین مهره ای خواهد شد . به طور کلی وضعیت های بدنی نشسته، ایستاده و یا نشسته ایستاده بسته به تناسب نوع کار بررسی می شود:

اگر بلندکردن و حمل و نقل پیاپی اشیاء سنگین ضروری است، وضعیت ایستاده برتری دارد. البته وضعیت نشسته  ایستاده می تواند بعنوان گزینه دیگر انتخاب شود.

در بسته بندی یا کارهای دیگری که در آنها اشیاء و قطعه هایی باید در زیر ارتفاع آرنج در راستای قائم جابجا شوند وضعیت ایستاده یا نشسته، ایستاده برتری دارد. در این زمینه وضعیت نشسته امکان پذیر نیست زیرا در این گونه کارها دست ها به سمت پائین حرکت می کنند و نمی توان سطح میز کار را بدون اینکه با فضای مورد نیاز پاهای اپراتور تداخل کند در ارتفاعی که به اندازه کافی پائین است، قرار داد .

اگر در انجام کار لازم باشد که اپراتور دست خود را در جهت های گوناگون دراز کند وضعیت ایستاده یا نشسته ایستاده برتری دارد . بدین ترتیب ، اپراتور به راحتی می تواند به محل مورد نظر خود دسترسی داشته باشد .

در صنعت مونتاژ قطعه های سبک همراه با حرکت های تکراری، کار رایجی است. در این مورد وضعیت نشسته توصیه می شود. برای انجام این گونه کارها میزی مورد نیاز است که به روی آن قطعه ها، بسته ها و دیگر وسایل قرارمی گیرند. اپراتور می تواند در هنگام خستگی ناشی از حرکت های تکراری ، برای تنش زدایی فیزیکی به عنوان تکیه گاه از آن استفاده نماید .

در کارهای ظریف دستی، اپراتور نیازمند تکیه گاهی است که در زیر ساعد قرار گیرد، از این رو وضعیت نشسته برتری دارد .

در وضعیت نشسته، بازرسی چشمی و نظارت به بهترین شکل خود انجام می گیرد. وضعیت نشسته ، امکان تمرکز فکر را بهتر از وضعیت ایستاده فراهم می سازد .

اگر وظیفه از چند قسمت گوناگون تشکیل شده باشد افزون بر آن، حرکت به پیرامون را نیز ایجاد می نماید، وضعیت نشسته ایستاده می تواند برتری داشته باشد. زیرا در این صورت، اپراتور ناچار خواهد بود که مدام از صندلی خود برخاسته و دوباره بنشیند .

از نظر ارگونومیکی شرایط استاندارد برای میز و صندلی برای کار نشسته به شرح زیر است:

1. ارتفاع میز کار باید چند سانتی متر پائین تر از آرنج باشد .
2. ارتفاع میز کار یعنی پایه های میز برای زنان 61 و برای مردان 64 باشد. میز کار مقاومت کافی برای حرکت دست روی آن را داشته باشد .

آنتروپومتری :

ارزیابی آنتروپومتری ایستگاه کاری

نظر به اینکه در وضعیت های طبیعی بدن، تنه، بازوان و پاها درگیر کار استاتیک نمی شوند و حرکات طبیعی یکی از بهترین بخش ها در انجام کار با راندمان بالا تلقی می گردند لذا باید محیط کار را بگونه ای طراحی نمود تا با ابعاد بدن کارگر کاملا تطبیق داشته باشد. در چنین وضعیتی داشتن این ابعاد جهت طراحی محیطهای کاری اهمیت  بسزایی داشته و پاسخگویی این نیاز مهم، دانش Anthropometry آنتروپومتری می باشد.

آنتروپومتری از دو واژه یونانی Antropo به معنی انسان  metery به معنی سنجش تشکیل شده است. به طور کلی اندازه گیری ابعاد بدن در دو وضعیت صورت می گیرد:

1. وضعیت ساکن (ثابت) : در این وضعیت اندازه گیری بدن در حالتی صورت می گیرد که بدن هیچ حرکتی نداشته و این اندازه گیری را اصطلاحا آنتروپومتری استاتیک گویند.
2. وضعیت تحرک: در این وضعیت اندازه گیری ابعاد بدن در حالتی که بدن در حال حرکت می باشد، صورت خواهد گرفت که اندازه گیری به نام آنتروپومتری دینامیک گویند.

به طور کلی آنتروپومتری شامل اندازه گیری اندازه های مختلف از طول بدن، وزن، حجم اندام ها، فضای حرکتی و زوایای حرکتی هر یک از این اندازه ها بوده و در نهایت تهیه آمار و اطلاعات منتج از آن در تعیین شکل و اندازه ابزار و وسایلی است که در محیط کار مورد استفاده این افراد قرار می گیرد.

تعریف ابعاد آنتروپومتریکی :

کامل ترین مرجع آنتروپومتریکی بوسیله سازمان هوانوردی و فضایی امریکا (ناسا ١٩٧٨) منتشر شده است. برخی از ابعاد آنتروپومتریکی دارای نام های لاتین هستند زیرا به زواید استخوانی و پیش آمدگی آنها باز می گردد. داده های آنتروپومتریکی مربوط به جنس اختلافات زیادی را با یکدیگر نشان می دهند . در بسیاری از ابعاد صدک پنجم مردان (مرد ریز نقش) تقریبا برابر صدک پنجاهم زنان (زن میانه) است. تمامی ابعادی که در اینجا معرفی می شوند دارای کاربرد ویژه ای در زمینه تولید می باشند. در مطالب زیر شیوه های اندازه گیری و کاربرد این ابعاد توضیح داده شده است:

1. ارتفاع آرنج: این بعد در تعیین ارتفاع سطح میز کار از اهمیت ویژه ای برخوردار است.
2. ارتفاع شانه: بلند کردن و حمل اشیایی که در بالای ارتفاع شانه قرار دارند دشوار است زیرا در این کار عضله های ضعیف بکار گرفته می شوند و از سوی دیگر، در چنین حالتی خطر رها شدن و سقوط اشیاء نیز افزایش می یابد.
3. بلندی قد: از این بعد در تعیین کمترین فضای خالی بالای سر به منظور جلوگیری از برخورد سر با مانع استفاده می شود.
4. طول کفل – زانو: فاصله افقی از پشت کفل تا جلوی کاسة زانو.
5. طول کفل – رکبی: فاصله افقی از پشت کفل تا زاویة رکبی در پشت زانو جایی که پشت ساق به ران متصل می شود. این بعد جهت حد دسترسی و حداکثر عمق قابل قبول برای سطح نشستگاه استفاده می شود.
6. ارتفاع رکبی: فاصله عمودی از سطح زمین تا زاویة رکبی در سطح داخلی زانو جایی که تاندون ماهیچة دو سر ران وارد ساق پا می شود. کاربرد این بعد در تعیین حداکثر ارتفاع قابل قبول سطح نشستگاه مهم است.
7. فضای مورد نیاز رانها: ارتفاع آرنج در حالت نشسته و فضای مورد نیاز رانها عوامل تعیین کننده ای در ضخامت سطح رویی میزکار و کشوی آن می باشند.
8. ارتفاع آرنج در حالت نشسته: فاصله عمودی از سطح زمین تا زائدة اعلایی مربوط به زند زبرین. با استفاده از ارتفاع آرنج در حالت نشسته و ارتفاع رکبی می توان ارتفاع میز کار را تعیین نمود.
9. ارتفاع چشم در حالت نشسته : نمایشگرهای تصویری می بایستی در زیر خط افقی قرار گیرند که ارتفاعی برابر با ارتفاع چشم در حالت نشسته دارد.
10. ارتفاع نشسته: از این بعد در تعیین فضای عمودی مورد نیاز برای وضعیت نشسته استفاده می شود.
11. پهنای باسن: از این بعد در تعیین پهنای صندلی ها و نیز تعیین ابعاد شکاف ها، روزنه ها و… که کل بدن بایستی از آنها بگذرد استفاده می شود.
12. پهنای شانه: حداکثر پهنای افقی شانه ها که در محل پیش آمدگی عضله های دالی شکل اندازه گیری می شود. کاربرد این بعد جهت تعیین فضای لازم در سطح شانه هاست.
13. ارتفاع کفل : فاصله عمودی از سطح زمین تا برجستگی بزرگ انتهای ران.

استفاده از اطلاعات آنتروپومتریکی در صنعت:

آنتروپومتری

در صنعت، طراحی از نقطه مرجع دست آغاز می شود. محل استقرار ایده آل دست به نوع کاری که انجام می شود بستگی دارد. برای کارهای سنگین دستی، ترجیحا باید دست ها ٢٠ سانتیمتر زیر ارتفاع آرنج واقع شوند، اما در کارهای ظریف و دقیق که دستها بر روی تکیه گاهی قرار می گیرند، ارتفاع دست ها می بایستی ٥ سانتی متر بالاتر از ارتفاع آرنج باشند. بنابراین در طراحی پست کار، نخست لازم است که در کار مورد نظر راحت ترین ارتفاع برای دستها تعیین شود سپس بقیه قسمت های بدن از پا تا سر با استفاده از اندازه های آنتروپومتریکی بایستی مورد نظر قرار گیرد.

شعار آنتروپومتری در طراحی که وسایل، تجهیزات و کنترلها در حد دسترسی کوچکترین فرد باشد. به گونه ای طراحی کنید که طرح بدست آمده با بزرگترین فرد تطبیق داشته و برای وی مناسب باشد این اصول به این نکته اشاره دارد که فاصله های دسترسی باید براساس ابعاد بدنی افراد ریز نقش (صدک پنجم) طراحی شوند، در حالی که ابعاد فضاها برای جا گرفتن افراد بایستی براساس ابعاد بدن افراد درشت اندام (صدک نود و پنجم) تعیین و طراحی شوند.

دو روش برای جبران تفاوتهای آنتروپومتریکی وجود دارد. این دو شیوه عبارتند از:

1. استفاده از صندلی با ارتفاع قابل تنظیم همراه با تکیه گاه پا
2. استفاده از صندلی و میزی که ارتفاع هر دو قابل تنظیم باشند.

هر دو روش موجب می شوند که حمایت از پاها امکان پذیر و سطح میز کار در ارتفاع آرنج واقع شود. فراهم کردن میزی با ارتفاع قابل تنظیم بسیار گرانتر از تهیه تکیه گاه پا تمام خواهد شد اما قرار دادن پاها بر روی سطح زمین بسیار مناسب و آسانتر از قرار دادن آن برروی تکیه گاه است.

روند طراحی آنتروپومتریکی آنچه در ذیل بدان اشاره خواهد شد مراحلی است که در طراحی آنتروپومتریکی و وسایل و تجهیزات مورد توجه قرار می گیرد.

1. جمعیت استفاده کننده را مشخص کنید. چه نوع داده های آنتروپومتریکی در اختیار است؟ آیا می توان از داده های موجود برای جمعیت مورد نظر استفاده کرد؟
2. گستره ای از صدک ها که بایستی در طراحی پست کار در نظر گرفته شوند را تعیین کنید. اگر بیشترین بخش نیروی کار را مردان تشکیل می دهند و زنان بخش کوچکی را در برمی گیرند (و برعکس) منطقی است که طراحی برای جنسی صورت گیرد که در اکثریت است.

شعار آنتروپومتری در طراحی را در نظر داشته باشید. دو بعد مهم در طراحی ارتفاع سطح میزکار، ارتفاع رکبی و بلندی کفل – رکبی است. در هنگام نشستن پاهای اپراتور نبایستی آویزان باشد بلکه پاهای وی باید زمین را لمس کند. برای چنین حالتی باید از صندلی قابل تنظیم استفاده شود ودر ارتفاعی برابر با صدک پنجم ارتفاع رکبی تنظیم شود. بلندی کفل – رکبی صندلی باید برابر با صدک پنجم این بعد در جمعیت استفاده کننده در نظر گرفته شود زیرا اگر بلندی آن بیشتر از میزان یاد شده باشد، اپراتور ریز نقش قادر نخواهد بود که در هنگام استفاده از صندلی کمر خود را به گونه مناسبی به پشتی تکیه دهد. در زیر میزکار نیز باید فضایی وجود داشته باشد تا اپراتور بتواند براحتی پای خود را جابجا کند و دچار مشکل نشود.

ايستگاه هاي كاري

با توجه به تناسب كاري به طور كلي سه وضعيت در هنگام كار وجود دارد:

1. نشسته
2. ايستاده
3. نشسته ايستاده

کار در وضعیت نشسته

در وضعیت نشسته بسته به نوع صندلی و فعالیت طبعا انرژی کمتری نسبت به حالت ایستاده مصرف خواهد شد و ما همیشه سعی می کنیم که مشاغل ایستاده را به نیمه نشسته و نشسته تبدیل کنیم. در حالت نشسته تعداد عضلات درگیر حفظ تعادل بدن کاهش می یابد از طرف دیگر سطح اتکاء بدن با صندلی افزایش یافته، تمرکز قواء و میدان دید نیز در وضعیت نشسته در حفظ تعادل بدن اهمیت دارد.

حداکثر سرعت در کار دستی هنگامی است که دست ها در جلوی بدن و بازوها در طرفین و با زاویه مناسب قرار گیرند. از آنجایی که ممکن است کار به صورت دقیق دو دستی صورت بگیرد. ارتفاع سطح میز کار باید به گونه ای باشد که فاصله مناسب بینایی رعایت گردد یعنی ارتفاع کار آن قدر بالا بیاید تا در حالتی که بدن در وضعیت طبیعی قرار گرفته، فرد بتواند به راحتی شیء مورد نظر را ببیند و در زمانی که انجام کار نیاز به نیروی بزرگی داشته و حرکات جنبی کار زیاد باشد، پائین بودن سطح کار الزامی است .

ارتفاع میز بین ۷۴ تا ۷۸ سانتی متر باعث می شود که افراد با استفاده از یک صندلی قابل تنظیم و زیر پائی مناسب، شرایط قابل تطبیقی را برای خود فراهم آورد.

مزایای کار نشسته :

1. حذف وزن پا
2. اجتناب از وضعیت های غیرطبیعی بدن
3. کاهش صرف انرژی
4. کاهش اعمال فشار بر روی سیستم گردش خون

ارتفاع کار در حالت ایستاده

ارتفاع کار اهمیت ویژه ای در طراحی محیط دارد چنانچه کار بلند باشد دست برای جبران این وضعیت بالا قرار می گیرد که این خود باعث درد ناحیه گردن و شانه ها خواهد شد. پائین بردن ارتفاع میز باعث بهم خوردن وضعیت تعادلی فرد، خم شدن فرد و نهایتا کمر درد می شود بنابراین باید ارتفاع کار به گونه ای متناسب با ارتفاع بدن شخص طراحی شود.

در کار ایستاده بایستی توجه شود که آزادی حرکت کافی برای پاها وجود داشته باشد و این امر حتی برای زانوها و نوک پاها نیز صادق است. اصولا برای پاها هنگام کار بصورت ایستاده هیچ گونه وظیفه ای مانند فشار دادن و … نبایستی در نظر گرفته شود زیرا فشار زیادی به پاها وارد خواهد شد که خستگی و فرسودگی زودرس و واریس و عوارض دیگر را بدنبال خواهد داشت.

بهترین ارتفاع برای انجام کار در حالت ایستاده در فاصله ۵۰ تا ۱۰۰ میلی متری زیر ارتفاع آرنج می باشد، متوسط ارتفاع آرنج (فاصله آرنج از زمین در حالتی که بازو به زمین عمود بوده و آرنج خم شده است )، ۸۸۰ تا ۹۳۰ میلی متر برای مردان و ۹۸۰ میلی متر برای زنان می باشد. بنابراین گستره ١٠٠٠ متر برای زنان پیشنهاد شده است. علاوه بر ابعاد آنتروپومتریکی به طبیعت کار نیز می توان توجه داشت، توصیه هایگراندجان (١٩٨١) در مورد ارتفاع سطح انجام کار به قرار زیر است:

• در کارهای ظریف و حساس می توان از یک نگهدارنده آرنج (حایل) برای کاهش بار استاتیک بر روی عضلات کمک گرفت تا دردهای پشت به حداقل برسد. در کار سبک ارتفاع مناسب کار در حدود ۵۰ تا ۱۰۰ میلی متر بالای آرنج می باشد.
• در کارهای دستی سبک فرد نیاز به فضایی برای در دست گرفتن و جابجا کردن ابزار، مواد و ظروف مختلف در اطراف خود دارد که در این حالت بهتر است ارتفاع کار ۵۰ تا ۱۰۰ میلی متر پایینتر از آرنج باشد.
• اگر در کار ایستاده نیاز به نیروی بدنی زیادی باشد، (کارهای سنگین) ارتفاع ۱۵۰ تا ۴۰۰ میلی متر پائین تر از ارتفاع پیشنهاد می گردد.

وضعيت ايستاده استاندارد

فرد به طور مستقیم و کشیده ایستاده است. خود را تا حداکثر ارتفاع بدن بالا می کشد و مستقیم به طرف جلو نگاه می کند. در این حالت شانه ها آزاد است و دستها در کنار بدن آویزانند در این وضعیت فرد باید از دیوار یا سطح اندازه گیری فاصله داشته باشد و به آن تکیه نکند. البته نشستن طولانی باعث شل شدن عضلات شکمی و کج شدن ستون مهره ها می شود که این امر برای ارگانهای تنفسی و گوارشی بسیار بد خواهد بود.

مشکل اصلی در حالت نشستن ستون مهره ها می باشد یعنی بیشترین مشکل در کار نشسته مربوط به ستون مهره ها و عضلات پشتی است که در بسیاری از وضعیت های نشسته راحت نیستند و به طرق مختلف دچار استرس و فشار می گردند.

وضعيت نشسته استاندارد

فردي به طور مستقيم و كشيده بر روي يك سطح افقي نشسته، بدن خود را تا حداكثر ارتفاع بالا مي كشد و مستقيم به طرف جلو نگاه مي كند (يا سر او طوري جهت داده شده كه صفحه به طور افقي قرار گرفته ) شانه در وضعيت آزاد است بازوها به طور عمودي آويزان و ساعد در حالت افقي قرار مي گيرند (زاويه ساعد و بازو ٩٠ درجه است) ارتفاع سطح نشيمنگاه طوري تنظيم مي شود (يا تكيه گاه هايي در زير پاي فرد قرار داده مي شود) كه رانها در حالت افقي و ساقها به طور عمودي قرار گيرند.

كار در وضعيت ايستاده

در شغل هایی که کار به صورت ایستاده انجام می گیرد، ارتفاع قلب از زمین نقش مهمی در بازگشت خون به قلب خواهد داشت در نتیجه خستگی زودرس در اندام تحتانی بروز خواهد کرد و تاثیر بسزایی در وقت و راندمان کار خواهد داشت. تعداد ضربان قلب رابطه نزدیکی با تعداد تنفس در دقیقه دارد. در حالتی که شخص ایستاده کار میکند اگر ارتفاع میز بیش از حد کوتاه باشد و فرد خم شود، علاوه بر مصرف انرژی زیاد برای کنترل بدن این وضعیت باعث لطمه زدن به حجم اکسیژن شده و در نتیجه خستگی زودرس، عدم دقت در کار و ضایعات اسکلتی به همراه دارد.

طراحی ايستگاه های كاری در وضعيت نشسته

مطالعات انجام شده نشان می دهد که در کارهای دستی، سرعت حداکثر برای انجام کار هنگامی است که دست ها در جلوی بدن و بازوها در طرفین و با زاویه مناسب قرار بگیرند. این امر به عنوان یک اصل مهم در طراحی ایستگاه های کاری نشسته مورد استفاده قرار می گیرد. از آنجائی که ممکن است کار به صورت دستی و دقیق یا ظریف صورت بگیرد باید ارتفاع کار بگونه ای باشد که فاصله مناسب بینائی رعایت شده باشد ، یعنی ارتفاع سطح کار آنقدر افزایش یابد که فرد در وضعیت طبیعی قرار گرفته براحتی شیء مورد نظر خود را ببیند و برعکس. در زمانی که برای انجام کار به نیروی بزرگی نیاز باشد و یا کارهای جنبی زیاد باشد، سطح کار باید پایین تر قرار بگیرد.

البته پایین آوردن میز، قرارگیری زانو را در زیر آن مشکل می کند که این خود فاکتوری محدود کننده خواهد بود. ارتفاع میز در این حالت برای مردان و زنان به شرح زیر است:

مردان    59cm + 5 cm = 64 ⇐    پاشنه كفش 64cm + 4 cm = 68 = (ضخامت سطح ميز كار cm)

زنان   61=  54cm + 7 cm  ⇐    پاشنه كفش 61cm + 4 cm = 65 cm

طراحی ايستگاه كار در وضعيت نشسته و ايستاده

از نظر فیزیولوژیکی و ارتوپدی محیط کاری که به کارگر اجازه بلند شدن و نشستن را بدهد بسیار مناسب است. ایستادن و نشستن بر روی عضلات مختلف استرس های گوناگون را اعمال می کند. از این رو کار متنوع و تغییر وضعیت ایستاده به نشسته و بالعکس باعث رفع خستگی و بهتر رسیدن مواد مغذی به دیسک های بین مهره ای خواهد شد.

طراحي صندلي و ميز كار براساس اطلاعات آنتروپومتري
بايد موارد زير را در اين طراحي مدنظر قرار داد:

١٥٩-١٦٧ باشد  cm ١- ارتفاع چشم در حالت ايستاده بايد بين

٩٧-١١٠ باشد cm ٢- ارتفاع آرنج در حالت ايستاده بايد بين

٨٨-٩٤ باشد cm ٣- طول بازو در حالت ايستاده بايد بين

با توجه به آنتروپومتري هاي بعمل آمده از كاركنان، براي افرادی که پشت ميز و صندلي (کاربران کامپیوتر) مي نشينند، ميز كار و صندلي به صورت زير طراحی می شود:

طراحی در دو حالت انجام می گیرد:

الف) میز کار و صندلی هر دو قابل تنظیم باشند: در این حالت مواردی که باید محاسبه گردند عبارتند از: ارتفاع صندلی، ارتفاع سطح داخلی میز و ارتفاع سطح خارجی میز.

۱- ارتفاع صندلی:

• 0.5 +2 + صدک پنجم ارتفاع ركبي = حداقل ارتفاع صندلی
• حداقل ارتفاع صندلي 44+2+0.5 = 46.8 cm
• 0.5 +2 + صدک نود و پنجم ارتفاع ركبی = حداكثر ارتفاع صندلی
• حداكثر ارتفاع صندلي 0.87+ 2.5 +51 = 54.37

بنابراين محدوده قابل تنظيم اين صندلي مي بايست حدود ۱۰ سانتيمتر باشد .

۲- ارتفاع سطح داخلي ميز : در اين مورد نيز در دو محدوده حداقل و حداكثر محاسبه مي شود .

• حداقل ضخامت ران + حداقل ارتفاع صندلی (صدک پنجم) = حداقل ارتفاع سطح داخلی میز
• حداقل ارتفاع سطح داخلی میز 46 + 0.8 + 10.07 = 56.87
• حداکثر ضخامت ران + حداکثر ارتفاع صندلی = حداکثر ارتفاع سطح داخلی میز
• حداکثر ارتفاع سطح داخلی میز 54 + 0.37+ 17.5 = 71.87

۳- ارتفاع سطح خارجي ميز : در اين مورد نيز حداقل و حداكثر محاسبه مي شود .

• 5 – حداقل ارتفاع آرنج نشسته (صدک پنجم) = حداقل ارتفاع سطح خارجی میز
• حداقل ارتفاع سطح خارجی میز 5 – 22.9 + 46 = 64.7
• 5 – حداکثر ارتفاع آرنج نشسته + حداکثر ارتفاع صندلی = حداکثر ارتفاع سطح خارجی میز
• حداکثر ارتفاع سطح خارجی میز  5 – 0.37 + 28.6 + 54 = 77.97

بنابراین مشخص می شود که این میز می بایست به ارتفاع تقریبی ۱۳ سانتیمتر قابلیت تنظیم داشته باشد .

ب) میز کار ثابت و صندلی قابل تنظیم باشد :

در این حالت ، محاسبات حداقل و حداکثر تنها برای صندلی انجام می پذیرد . موارد مورد محاسبه در این حالت شامل فضای مورد نیاز رانها، ارتفاع سطح داخلی میز و ارتفاع صندلی می باشد . قبل از انجام محاسبات، لازم است که حداکثر ارتفاع سطح داخلی میز در این حالت برابر با حداکثر ارتفاع سطح
۷۱ می باشد .

حداکثر ارتفاع سطح خارجی میز نیز از رابطه زیر به دست می آید :

• 2.5+0.87 + حداکثر ارتفاع سطح داخلی میز = حداکثر ارتفاع سطح خارجی میز
• حداکثر ارتفاع سطح خارجی میز 0.87+2.5+71 = 74.37

محاسبه ارتفاع صندلی:

• حداقل ارتفاع ركبي = حداقل ارتفاع صندلي / حداقل فضاي مورد نياز رانها + 2.5
• حداقل ارتفاع صندلي 0.3 + 2.5 + 44 = 46.8
• حداكثر ارتفاع ركبي = حداكثر ارتفاع صندلي / حداكثر فضاي مورد نياز رانها + 2.5
• حداكثر ارتفاع صندلي 0.87 + 2.5 + 15 + 51= 69.37

طراحی ميزكار در حالت ايستاده :
برای این منظور به متغیرهای ارتفاع آرنج در حالت ایستاده، نوع کار (سبک، سنگین، متوسط)، ارتفاع پاشنه کفش و ارتفاع زیر پایی نیاز می باشد. براساس متغیرهای فوق و اندازه گیریهای انجام شده، طراحی میز کار در حالت ایستاده به صورت زیر می باشد :

• ارتفاع زیرپایی + ارتفاع پاشنه کفش + حداکثر ارتفاع ارنج ایستاده = حداکثر ارتفاع میز کار
• حداکثر ارتفاع میز کار = 0.3 + 2.5 + 15 + 122= 139.8
• ارتفاع زیرپایی + ارتفاع پاشنه کفش + حداقل ارتفاع آرنج = حداقل ارتفاع میز کار
• حداکثر ارتفاع میز کار 0.3 + 2.5 + 15 + 101= 118.8

لازم به ذکر است محاسبات فوق بدون درنظر گرفتن نوع کار انجام گرفته است .

اصول مهم در طراحی صندلی های اداری

1. صندلی اداری باید هم با مشاغل اداری قدیمی و هم با تکنولوژی های اطلاع رسانی جدید بخصوص پایانه های کامپیوتری Visual Display Terminal) VDT) سازگار باشند.
2. این صندلی ها باید برای وضعیت های رو به جلو و رو به عقب قابل استفاده باشد.
3. پشتی باید به هر زاویه ای، قابل تغییر بوده و به وضعیت دلخواه در آید.
4. ارتفاع پشتی بین ۴۸۰ تا ۵۲۰ میلی متر بالای کف صندلی مناسب بوده و قسمت های بالای پشتی باید کمی مقعر باشد بهتر است عرض پشتی ۳۲۰ تا ۳۶۰ میلی متر بوده و برای افزایش بازدهی آنها در تمام صفحات افقی به شعاع ۴۰ تا ۵۰ میلی متر مقعر باشد.
5. روی پشتی باید از بالشتک مناسب کمری استفاده گردد به طوری که مهره کمری سوم تا خاجی پوشانده شود مثلا ارتفاع ۱۰۰ تا ۲۰۰ میلی متر بالای پائین ترین سطح نشیمنگاه مناسب می باشد.
6. سطح نشیمنگاه باید ۴۰۰ تا ۴۵۰ میلی متر عرض داشته و از جلو تا عقب ۳۸۰ تا ۴۲۰ میلی متر طول داشته باشد . یک تورفتگی جزئی در کفه بهمراه لبه رو به بالا (٤ درجه) از لیز خوردن باسن جلوگیری می کند.
7. استفاده از زیرپائی برای جلوگیری از آویزان ماندن پای افراد کوتاه قد بسیار مهم هستند.
8. صندلی اداری باید تمامی نیازهای محیط کاری جدید را برآورد نماید. این صندلی ها باید ارتفاعی قابل تنظیم در حدود ۳۸۰ تا ۵۴۰ میلی متر داشته، دارای مفصل گردان در ناحیه زیر کفه بوده و لبه جلوئی آن گرد باشد، پنج پایه بوده و براحتی توسط فرد تنظیم گردد. در مجموع این صندلی ها به گونه ای باشند که فرد بتواند هر چند وقت یکبار به قسمت عقب تکیه داده و یا به جلو متمایل گردد.

پاورپوینت بیومکانیک شغلی را در 31 اسلاید به صورت مستقیم دانلود کنید.