آیین نامه وسایل حفاظت فردی
آیین نامه وسایل حفاظت فردی
فصل اول – لباس كار
لباس ایمنی کار (مشخصات، استاندارد)
ماده 1: لباس کار بایستی با توجه به خطراتی که در حین کار برای کارگر مربوطه پیش آمد می‌نماید انتخاب شده و به ترتیبی باشد که از بروز خطرات تا حد ممکن جلوگیری نماید.
ماده 2: لباس کار باید مناسب با بدن کارگر استفاده کننده بوده و هیچ قسمت آن آزاد نباشد کمر آن همیشه بسته و جیب های آن کوچک بوده و حتی الامکان تعداد جیب ها کم باشد.
ماده 3: کارگرانی که با ماشین کار می‌کنند و یا در جوار ماشین آلات مشغول کار هستند باید لباس کاری در بر داشته باشند که هیچ قسمت آن باز و یا پاره نباشد، بستن کراوات، آویزان نمودن زنجیر ساعت و کلید و نظائر آنها روی لباس کار اکیداً ممنوع است.
ماده 4: در محل کاری که احتمال خطر انفجار و یا حریق باشد استفاده از یقه نورگیر (آفتاب گردان) و زه و دسته عینک که از انواع سلولوئید ساخته شده‌اند و همچنین همراه داشتن سایر مواد قابل اشتعال برای کارگران مربوطه اکیداً ممنوع است.
ماده 5: در صورتی که انجام کاری ایجاب نماید که کارگر آستین لباس کار خود را مستمراً بالا بزند بایستی از لباس کار آستین کوتاه استفاده نماید.
ماده 6: کارگرانی که در محیط آلوده به گرد و غبار قابل اشتعال و انفجار و یا مسموم کننده بکار اشتغال دارند نباید لباس‌های جیب دار و یا لبه دار (دوبل شلوار) در بر داشته باشند چون ممکن است گرد و غبار مزبور در چین و لبه لباس باقی بماند.
ماده 7: لباس و کلاه حفاظتی (باشلق) مخصوص کارگرانی که با مواد خورنده و یا مضر کار می‌کنند باید آب و گاز در آن نفوذ ننموده و جنس آن مناسب با نوع ماده و یا موادی که با آنها کار می‌کنند باشد.
ماده 8: لباس نسوز مخصوص حفاظت در مقابل حریق و یا انفجاری که ممکن است ناگهان در حین انجام کار پدید آید باید لباس کاملی که با شلق و دستکش و کفش از یک تکه و سر هم است ساخته شده باشد.
ماده 9: وسایل حفاظتی کارگرانی که با مواد رادیواکتیو کار می‌کنند باید طبق نمونه های مخصوصی که به تصویب وزارت کار رسیده است باشد.
فصل دوم – پیش بند
حفاظ گذاری با روپوش سربی
ماده 10: در وسایل قطعات دوار و متحرک ماشین‌ها و همچنین در جوار آنها نباید از پیش بند استفاده شود.
ماده 11: چنانچه در مقابل و یا در جوار قطعات دوار و متحرک ماشین‌ها استفاده از پیش بند ضروری باشد باید پیش بند مزبور از دو تیکه تهیه شود به طوری که قسمت پایین تنه از قسمت بالا تنه مجزا بوده و به قسمی بسته شود تا در مواردی که بطور اتفاق قسمتی از آن را ماشین در حال کار بگیرد فوراً و به سهولت باز شود و بدین ترتیب خطری متوجه کارگر مربوطه ننماید.
ماده 12: پیش بندهای مخصوص کارگرانی که در مقابل شعله و با آتش‌های بدون حفاظ و یا در مقابل فلزات مذاب کار می‌کنند باید تمام سینه را پوشانیده و از جنسی تهیه شود که در برابر آتش کاملاً مقاومت داشته باشد.
ماده 13: پیش بند مخصوص کارگرانی که با مایعات خورنده مثل اسیدها و مواد قلیایی سوزاننده کار می‌کنند باید از کائوچوی طبیعی یا صنعتی و یا از مواد دیگری تهیه گردد که در مقابل مایعات خورنده مقاومت داشته و تمام سینه را نیز بپوشاند.
ماده 14: پیش بندهای سربی برای حفاظت در مقابل اشعه ایکس باید جناق و تمام قفسه سینه را پوشانده و 30 تا 40 سانتیمتر پایین‌تر از کمر را نیز محفوظ نگهدارد.
ماده 15: قدرت حفاظت پیش بندهای سربی باید لااقل معادل ضخامت یک میلیمتر سرب خالص باشد.
فصل سوم – کاسک (کلاه خود)
روش های آزمون کلاه های ایمنی
ماده 16: کارگرانی که مواجه با خطر سقوط یا پرتاب شیئی روی سرشان هستند باید از کاسک فلزی استفاده نمایند.
ماده 17: وزن کاسک (کلاه خود) بطور کامل نباید از 400 گرم تجاوز نماید.
ماده 18: کاسک باید از مواد غیرقابل احتراق ساخته شده و در مقابل جریان برق عایق باشد.
ماده 19: به منظور حفاظت سر، صورت، پشت، گردن دور تا دور کاسک باید لبه دار باشد.
ماده 20: برای کار در فضای نسبتاً کوچک و تنگ کاسک باید کوتاه بوده و در صورت لزوم فاقد لبه باشد.
ماده 21: کاسک‌هایی که در فضای خیلی مرطوب مورد استفاده قرار می‌گیرند باید از نظر رطوبت غیرقابل نفوذ باشند.
ماده 22: نوارها و چرم داخل کاسک باید به سهولت قابل تعویض باشند.
ماده 23: استفاده از کاسکی که متعلق به شخص دیگری بوده باید قبلاً داخل آن ضدعفونی گردد و در صورت لزوم چرم و نوارهای داخل آن تعویض شود.
ماده 24: کارگرانی که دارای موهای بلند هستند بخصوص کارگران زن که با ماشین کار می‌کنند و یا در جوار آن مشغول کار هستند باید به وسیله سربند و یا وسیله حفاظتی دیگری موهای سر خود را کاملاً بپوشانند.
ماده 25: سربند کارگرانی که در مقابل آتش و یا جرقه و یا مواد مذاب و یا امثال آن کار می‌کنند باید از جنسی تهیه شده باشد که به آسانی مشتعل نگردد و در مقابل شستن و ضدعفونی کردن به وسیله ترکیبات صنعتی مقاومت کافی داشته باشند.
ماده 26: نظافت و تمیز کردن سربندها باید به سهولت انجام گیرد.
فصل پنجم: حفاظت چشم ها – عینک
وسایل حفاظتی چشم و صورت
ماده 27: کلیه کار آنها ممکن است ایجاد خطری برای چشم هایشان بنماید باید از وسایل حفاظتی مخصوص چشم استفاده نمایند.
ماده 28: کارگرانی که از چشم ضعیف بوده و محتاج به داشتن عینک‌های نمره‌ای هستند باید از عینک‌های حفاظتی به شرح زیر استفاده نمایند.
الف- عینک های حفاظتی که تواماً باعینک نمرهایدید و حفاظت چشم کارگران را تامین نماید.
ب – عینک های حفاظتی که روی عینک های نمره‌ای قرار می‌گیرند به شرط آنکه هیچ گونه تغییری در وضع استقرار عینک اصلی ایجاد نشود.
ج – عینک های حفاظتی که شیشه نمره‌ای آن زیر شیشه حفاظتی قرار دارد.
ماده 29: شیشه و یا هر گونه ماده پلاستیکی شفاف که برای عینک‌هایی حفاظتی ساخته می‌شوند باید:
الف- در مقابل کاری که عینک به منظور آن کار اختصاص داده شده مقاومت کافی داشته باشد.
ب – عاری از حباب هوا، ترک، موج و یا هر گونه عیب دیگری باشد.
ماده 30: بغیر از شیشه‌های نمره‌ای، سطح داخلی و خارجی شیشه‌های حفاظتی باید موازی بوده و هیچگونه خمیدگی نداشته باشد.
ماده 31: عرض شیشه های عینک حفاظتی باید 5/44 میلیمتر و طول آن 38 میلیمتر باشد.
ماده 32: قطر دایره شیشه های عینک‌های مدور غیرنمره‌ای باید لااقل 50 میلیمتر باشد.
ماده 33: شیشه هایی که منحصراً جهت حفاظت در مقابل خطر پرتاب ذرات اجسام و ضربه اختصاص داده می‌شوند بایستی لااقل قدرت عبور 80% نور سطح کار داشته باشد.
ماده 34: عینک باید سبک و محکم بوده و کاملاً روی صورت چسبیده باشند و در صورت لزوم مجهز به حفاظ های جانبی گردند.
ماده 35: مقاومت شیشه های عینک های حفاظتی برای کارهای برش، پرچ کاری، سنگ زدن و صیقل کردن، کار با سنگ سمباده سنگ تراش و سایر کارهای مشابه بایستی به تصویب وزارت کار برسد.
ماده 36: قاب عینک‌های حفاظتی برای کارگرانی که در مقابل باد و یا گرد و غبار کار می‌کنند باید قابل انعطاف بوده و کاملاً با صورت کارگر تطبیق نماید.
ماده 37: عینک‌های حفاظتی برای کارگرانی که با فلزات مذاب کار می‌کنند باید در مقابل حرارت استقامت داشته و نوع آنها با تشخیص و تصویب وزارت کار انتخاب گردد.
ماده 38: عینک‌های حفاظتی برای کارگرانی که با مایعات خورنده از قبیل اسیدها و قلیاها کار می‌کنند باید در اطراف داخل زه مجهز به جنسی نرم و نسوز و قابل انعطاف (مانند عینک اسکی) باشند تا عینک کاملاً در اطراف چشم به صورت کارگر چسبیده و مانع نفوذ ترشح مایعات مذکور از منافذ تهویه به داخل چشم گردد.
ماده 39: عینک‌های حفاظتی برای کارگرانی که در مقابل دودهای خطرناک یا ناراحت کننده برای چشم ها کار می‌کنند باید دارای قابی باشند که از طرف داخل مجهز به جنسی نرم و نسوز و قابل انعطاف بوده و کاملاً روی صورت کارگر چسبیده و هیچ گونه منفذی نداشته باشند.
ماده 40: عینک‌های حفاظتی کلاه با ماسک جوشکاری برای کارگرانی که با استیلن یا برق جوشکاری می‌کنند و یا در مقابل کوره‌هایی که دارای تشعشعات خیره کننده هستند مشغول کار می‌باشند باید مجهز به شیشه رنگی (فیلتردار) جهت جذب تشعشعات مذکور بوده و تعیین نوع و اندازه شیشه‌های آنها به تصویب وزارت کار رسیده باشد.
ماده 41: ماسک‌های طلقی برای حفاظت صورت و چشم در مقابل ضربات خفیف و جرقه باید کاملاً شفاف و نسوز و بدون عیب باشند به قسمی که مانع از دید کارگر نشوند.
ماده 42: عینک حفاظتی که مورد استفاده قرار گرفته است قبل از آنکه به کارگر دیگری داده شود باید:
الف – ضدعفونی گردد.
ب – کلیه قسمت‌های آن که غیرقابل ضدعفونی کردن است تعویض شوند.
ماده 43: کلیه عینک‌ها و ماسک‌های طلقی در موقعی که مورد استفاده قرار نمی‌گیرند باید در جلد مخصوص نگهداری شوند تا در اثر تماس با روغن و چربی و سایر مواد خراب نگردند.
ماده 44: عینک‌های حفاظتی و ماسک‌های طلقی مرتباً باید مورد بازدید و کنترل قرار گیرند و قسمت‌های آسیب دیده آنها فوراً تعویض شوند.
فصل ششم – حفاظ گوش ها
وسایل حفاظت فردی گوش (شنوایی)
ماده 45: هرگاه در محیط کار صداها شدید و مداوم باشد اشخاصی که در آن محیط کار می‌کنند بایستی از وسایل حفاظتی پرده گوش استفاده نمایند.
ماده 46: حفاظ پرده گوش باید دارای شرایط ذیل باشد:
الف – همه روزه تمیز شود مگر انواعی که پس از یک مرتبه استعمال باید دور انداخته شود.
ب – قبل از آنکه شخص دیگری از آن استفاده نماید ضدعفونی گردد.
ماده 47: وسیله حفاظتی جهت گوش ها در مقابل جرقه، ذرات فلزات و سایر اجسام خارجی باید از نوع توری زنگ نزن، محکم و سبک با دوره چرمی باشد که از پشت سر توسط فنر تسمه ای قابل تنظیم روی گوش ها مستقر گردد.
ماده 48: در مواقعی که دستگاه حفاظ گوش مورد استفاده قرار نمی‌گیرد باید در جلد مخصوصی نگهداری شود تا در اثر تماس با روغن و چربی و سایر مواد خراب نشود.
فصل هفتم – کمربندهای اطمینان
کمربند ایمنی
ماده 49: کمربندهای اطمینان و تسمه‌هایی که روی شانه و سایر تسمه‌های مربوط به آن باید از چرم محکم (خرم) یا برزنتی و یا کنفی یا سایر موارد مخصوص و مناسب ساخته شود.
ماده50: حداقل پهنای کمربند اطمینان 12 سانتیمتر و حداقل ضخامت آن شش میلی متر بوده و استقامت آن در مقابل نیروی کشش برای پاره شدن نبایستی کمتر از 1150 کیلوگرم باشد.
ماده 51: طناب‌های مهار باید از کنف بسیار مرغوب و یا از جنس مشابه آن ساخته شده و استقامت آنها در مقابل نیروی کششی برای پاره شدن کمتر از 1150 کیلوگرم نباشد.
ماده 52: کمربندهای اطمینان و همچنین کلیه قطعات و ضمائم آن باید دقیقاً و مرتباً مورد بازدید قرار گرفته و قطعات فرسوده و یا خراب آنها تعویض گردد.
ماده 53: کمربندهای چرمی باید دقیقاً بازرسی شوند تا اطمینان حاصل گردد که از طرف داخل ترک خوردگی و یا بریدگی نداشته باشند.
ماده 54: پرچ های روی کمربند باید هر یک جداگانه دقیقاً مورد بازدید قرار گیرند تا اطمینان حاصل شود که عاری از هر گونه عیب و نقص می‌باشند.
ماده 55: کلیه قطعات و ضمائم گیره‌های کمربند اطمینان باید دارای مقاومتی برابر مقاومت خود کمربند که در ماده های 53 و 54 ذکر گردیده است باشند.
فصل هشتم – وسایل حفاظتی دست ها و بازوها
دستکشهای محافظ در عملیات الکتریکی
ماده 56: دستکش ها باید طوری انتخاب شوند که با خطرات احتمالی ناشی از کار متناسب بوده و هیچ گونه ناراحتی برای حرکت انگشتان ایجاد ننماید.
ماده 57: کارگرانی که با انواع مختلف ماشین‌های مته، ماشین‌های کله زنی و سایر ماشین‌ها کار می‌کنند که قطعات متحرک آنها احتمال گرفتن دست یا دستکش را دارند نبایستی از دستکش استفاده نمایند.
ماده 58: کارگرانی که اشیاء لب تیز و برنده و یا اجسام خاردار یا عاج داری حمل می‌نمایند باید از دستکش هایی استفاده نمایند که مقاومت کافی داشته و در صورت لزوم مسلح به سیم‌های فلزی باشند.
ماده 59: کارگرانی که گوشت را قطعه قطعه می‌کنند یا استخوان گوشت یا ماهی را در می‌آورند باید از دستکش هایی استفاده کنند که از زره فولادی ساخته شده باشد.
ماده 60:دستکش های کارگرانیکه فلزات داغ حمل می‌کنند باید از پنبه نسوز یا جنس مخصوص مشابه دیگری که در مقابل گرما مقاومت داشته و عایق حرارت باشند ساخته شوند.
ماده 61: کارگرانی که با برق سر و کار دارند باید از دستکش های لاستیکی یا جنس مخصوص مشابه دیگری که عایق الکتریسیته بوده و مقاومت الکتریکی آن متناسب با ولتاژ مربوطه بنا به تشخیص وزارت کار باشد.
ماده 62: کارگرانی که با مواد خورنده از قبیل اسیدها و قلیاها سر و کار دارند باید از دستکش های ساخته شده از لاستیک طبیعی یا مصنوعی یا پلاستیکی نازک و نرم استفاده نمایند. درجه مقاومت این نوع دستکش ها در مقابل این مواد بنا به تشخیص وزارت کار خواهند بود.
ماده 63: دستکش های کارگرانی که با مواد سمی تحریک کننده و یا عفونی کار می‌کنند باید:
الف – آنقدر بلند باشد که بازوها را کاملاً بپوشاند.
ب- کلیه قسمت‌های دستکشها باید دارای مقاومت کافی در مقابل مواد مذکور در بالا باشد.
ج – کوچک‌ترین سوراخ یا پاره گی نداشته باشد.
د – هر گاه این دستکش ها در موقع کار پاره شوند باید فوراً تعویض گردند.
ماده 64: دستکش های سربی به منظور حفاظت در مقابل اشعه مجهول باید دست ها را کاملاً محفوظ داشته و لااقل تا نصف بازوها را پوشانده و قدرت حفاظتی این قبیل دستکش ها اقلاً برابر با قدرت حفاظتی ورق سربی ضخامت 0.55 میلیمتر باشد.
ماده 65: با در نظر گرفتن وزن سنگین سرب دستکش های سربی باید طوری انتخاب شود که سبک و نرم بوده و کاملاً حفاظت دستها را تامین نماید.
فصل نهم: حفاظت پاها (گتر، کفش، چکمه) گترها
ماده 66: گترهای حفاظتی باید به طریقی ساخته شده باشند تا در مواقع ضروری بتوان فوراً آنها را از پا درآورد.
ماده 67: کارگرانی که از درخت ها، تیرها و ستون‌ها بالا می‌روند باید از گترهای مخصوص این قبیل‌کارها که نوع آنها از طرف وزارت‌کار تعیین و تشخیص داده شده باشد استفاده نمایند.
ماده 68: گترهای کارگرانی که با مواد مذاب کار می‌کنند باید از پنبه کوهی یا سایر مواد مخصوص که در مقابل حرارت مقاومت دارند ساخته شوند. این گترها می‌بایستی تا زانو را پوشانیده و کاملاً به پاها بچسبد تا مانع دخول مواد مذاب گردند.
ماده 69: کارگرانی که در معرض ترشحات جزیی یا جرقه های قوی قرار می‌گیرند. یا با اشیاء برنده و زبر کار می‌کنند باید از گترهایی استفاده نمایند که از چرم دباغی شده یا جنس مقاوم دیگری ساخته شده باشد.
ماده 70: کارگرانی که با تبر یا پتک یا ابزار مشابهی اشیایی را خرد می‌نمایند باید از ساق بند یا مچ پیچ هایی که مقاومت کافی داشته باشند استفاده نمایند.
کفش‌ها و چکمه‌ها
تجهیزات محافظت از پا
ماده 71: کارگرانی کارشان روی هم گذاشتن قطعات چدنی و یا قطعات بزرگ چوبی و یا جابجا کردن بارهای فلزی سنگین و یا کارهای مشابه می‌باشند برای حفاظت انگشتان پاها باید نوک کفش‌های آنها مجهز به غلاف باشد و یا از چکمه حفاظتی و یا کفش حفاظتی استفاده نمایند.
ماده 72: کارگرانی که با مواد خورنده از قبیل اسیدها و مواد قلیایی کار می‌کنند باید از کفش‌هایی استفاده نمایند که از لاستیک و یا از چرمی که به منظور این قبیل کارها عمل آمده و یا از چوب و یا از سایر مواد مخصوصی که در مقابل مواد خورنده فوق مقاوم هستند ساخته شده باشند.
ماده 73: کفش‌های کارگرانی که با فلزات و یا مواد داغ یا خورنده کار می‌کنند باید:
الف- کاملاً به پا و قوزک پا چسبیده باشند بطریقی که مواد مذکور فوق به داخل کفش نفوذ ننماید.
ب- این قبیل کفش ها باید فاقد سوراخ‌های بند کفش بوده تا مواد مذکور به داخل کفش نفوذ ننماید.
ماده 74: چکمه های حفاظتی به منظور حفاظت انگشتان یا باید دارای نوک فولادی یا فلزی دیگر باشد که مقاومت آن از طرف وزارت کار تشخیص داده شده باشد.
ماده 75: کفش های کارگرانی که با برق کار می‌کنند نباید فلز در آن بکار رفته باشد.
ماده 76: در کارگاه هایی که ایجاد جرقه بروز خطری را محتمل باشد کفش‌های کارگران باید فاقد هر نوع میخ فلزی باشد.
فصل دهم: حفاظت تنفسی
وسایل حفاظتی تنفسی
مقررات عمومی
ماده 77: هر گونه وسایل حفاظت جهاز تنفسی باید از نوع و مدل مخصوص و مناسب شرایط مورد استفاده بوده و استفاده از آن در شرایط مزبور قبلاً به تصویب وزارت کار رسیده باشد.
ماده 78: انتخاب وسایل حفاظتی جهاز تنفسی باید با توجه به نکات زیر بعمل آید:
الف – خواص شیمیایی، فیزیکی و بیولوژیکی موادی که باید با آنها کار شود.
ب – نوع کار، محل کار و فضای محدود محل کار.
ج – سهولت نگهداشتن وسایل مربوطه و ارزانی هزینه تعمیرات اتفاقی آنها.
ماده 79: وسایل حفاظتی جهاز تنفسی بایستی متناسب با فرم های مختلف صورت ها بوده و بطوری مستقر شود که درز و منفذی نداشته باشد.
ماده 80: برای حفاظت در مقابل بخارهای خورنده و حلال، گازهای مضره و هوای کم اکسیژن استعمال دستگاه های تنفسی فیلتردار که عمل آنها مکانیکی است بکلی ممنوع است.
ماده 81: به مجرد احساس ناراحتی در عمل تنفس فیلتر را بایستی تعویض نمود.
ماده 82: استفاده از دستگاه های تنفسی با مواد شیمیایی مجهز به قاب یا محفظه فیلتردار در محوطه های کوچک یا در اماکنی که تهویه آنها ناقص انجام می‌شود یا در فضایی که میزان اکسیژن آن کم است ممنوع می‌باشد.
ماده 83: قابها یا محفظه‌های فیلتردار فوق الذکر باید با مشخصات و اندازه‌های تعیین شده از طرف وزارت کار تطبیق می‌نماید.
ماده 84: قابها یا محفظه‌های مزبور باید پس از هر دفعه استفاده تعویض شوند و چنانچه مورد استفاده نیز قرار نگرفته باشند بایستی پس از انقضای مدتی که برای استفاده از طرف کارخانه سازنده تعیین گردیده است تعویض گردند.
ماده 85: محفظه های فیلتردار باید به مجرد مشاهده علایم خروج مواد شیمیایی تعویض گردند.
ماده 86: تسمه‌ها و بندهایی که به وسیله آنها دستگاه‌های فوق به بدن متصل می‌شود نبایستی سلب آزادی حرکت شخص استفاده کننده را نموده و مزاحمتی برای او ایجاد کند.
ماده 87: دستگاه های تنفسی با هوای تازه و ماسک‌های مجهز به لوله‌های قابل انعطاف باید:
الف- در نقاط یا محل‌های خطرناک با اطمینان کامل به اینکه دستگاه به خوبی عمل رساندن هوا را انجام می‌دهد مورد استفاده قرار گیرند.
ب- در مورد کارهایی که فوریت نداشته و بایستی در هوای آلوده به دود یا گازهای مضره انجام شود و استفاده از دستگاه‌های تنفسی با مواد شیمیایی و مجهز به محفظه فیلتردار مقدور نباشد مورد استفاده قرار گیرد.
ماده 88: فشار هوا برای ورود به ماسک‌ها و دستگاه‌های تنفسی فوق نبایستی بیش از 1.75 کیلوگرم بر سانتیمتر مربع باشد.
ماده 89: هر گاه هوای فشرده شده برای ورود به ماسک یا دستگاه تنفسی دارای فشاری بیش از فشار مذکور در ماده 88 باشد باید:
الف- دستگاه رساندن هوا مجهز به شیر مخصوص تقلیل فشار هوا بوده این شیر در محلی که لوله قابل انعطاف به دستگاه رساندن هوای فشرده وصل می‌شود سوار گردد.
ب- برای احتیاط و اطمینان بیشتر و به منظور جلوگیری از نامنظم کار کردن شیر تقلیل دهنده فشار لازمست که دریچه اطمینانی که با فشاری قدری زیادتر از فشار شیر تقلیل دهنده تنظیم شده باشد در روی دستگاه نصب گردد.
ماده 90: از ماسک‌ها و دستگاه‌های تنفسی در صورتی می‌توان با هوای فشرده استفاده نمود که:
الف- هوای مزبور قبلاً توسط صافی‌هایی که در مجاری آن قرار داده‌اند تمیز و خشک شده باشند.
ب- ورود هوای فشرده شده به ماسک‌ها و دستگاه‌های تنفسی مورد بحث بهتر است وسیله دستگاه ونتیلاتور انجام گیرد – استفاده از کمپرسور با فشار زیاد در این مورد حتی المقدور توصیه نمی‌شود.
ماده 91: نگهداری کمپرسور یا وانتیلاتور بایستی مرتباً و به دقت صورت گیرد و نصب دهانه لوله مکنده هوا در محلی باشد که هوای تمیز و پاک برای دستگاه تامین گردد.
ماده 92: فاصله نقطه اتصال دستگاه‌های تنفسی که با هوای فشرده کار می‌کنند تا محل اصلی دهنده هوا نبایستی زیادتر از 45 متر باشد.
ماده 93: قطر داخلی لوله‌های خرطومی (یا قابل انعطاف) ماسک‌ها نبایستی از 2.5 سانتیمتر کمتر باشد و جنس لوله باید طوری باشد که پاره نشده و در اثر پیچ خوردن و یا تا شدن راه عبور هوا را مسدود ننماید.
ماده 94: فاصله ماسک‌هایی که مجهز به لوله‌های قابل انعطاف یا خرطومی هستند تا محل اتصال به لوله اصلی نبایستی بیش از 5/7 متر باشد.
ماده 95: تسمه‌ها و وسایلی که برای نصب دستگاه‌های تنفسی به بدن تعبیه شده‌اند بایستی دارای مقاومت حداقل 115 کیلوگرم در مقابل کشش باشد.
ماده 96: در موارد زیر دستگاه‌های اکسیژن دهنده که نوع آنها به تصویب وزارت کار رسیده است باید مورد استفاده قرار گیرند:
الف – کارگرانی که بر علیه آتش مبارزه می‌نمایند یا عمل نجات را انجام می‌دهند و یا در هوای غیرقابل تنفس ناشی از تراکم گازها یا نقصان اکسیژن انجام وظیفه می‌کنند.
ب – کارگرانی که محل کار آنها بیش از 45 متر از نزدیک‌ترین منبع هوای سالم و کافی فاصله داشته و باید مجاری دستگاه‌های تنفسی آنها مورد حفاظت قرار گیرند و استفاده از دستگاه های تنفسی فیلتردار برای آنها مجاز تشخیص داده نشود.
ماده 97: اشخاصی که از دستگاه های اکسیژن استفاده می‌نمایند باید قبلاً تعلیمات مخصوص نسبت به طرز استعمال این دستگاه‌ها را گرفته باشند.
ماده 98: حداکثر فشار در بالن‌های محتوی اکسیژن 150 اتمسفر می‌باشد و بالن‌ها باید مجهز به فشارسنجی برای کنترل فشار اکسیژن باشند.
ماده 99: در دستگاه های اکسیژن دهنده شیر تقلیل فشار باید طوری تنظیم شود تا حداقل در هر دقیقه 2 لیتر (گالن) اکسیژن از آن خارج شود.
بازرسی – نگهداری و استفاده از دستگاه های حفاظت تنفسی
ماده 100: کلیه قسمت‌های حساس و قطعاتی که بیشتر در معرض خرابی و فرسودگی قرار می‌گیرند و همچنین وسایل انتقال هوای تازه یا اکسیژن باید در فواصلی که از یک ماه تجاوز نکند توسط شخص صلاحیت دار دقیقاً بازرسی شوند.
ماده 101: در فواصلی که از یک ماه تجاوز نکند می‌بایستی دریچه های اطمینان خودکار تنظیم فشار در دستگاه‌های اکسیژن دهنده مورد بررسی و کنترل قرار گیرند.
ماده 102: برای اطمینان از کار صحیح وسایل کنترل دستگاه های اکسیژن دهنده باید لااقل هر شش ماه یکبار وسایل کنترل مزبور بازرسی دقیق قرار گیرند.
ماده 103: اکسیژنی که از دستگاه اکسیژن دهنده خارج می‌شود باید عاری از هر گونه مواد مضره باشد.
ماده 104: اشخاصی که از دستگاه‌های اکسیژن دهنده استفاده می‌نمایند باید قبلاً تعلیمات مخصوص را بشرح زیر فرا گرفته باشند:
الف – طرز قرار دادن سریع و صحیح ماسک یا دهان بند روی صورت.
ب – طریقه استفاده صحیح دستگاه در موارد ضروری و فوری.
ماده 105: کارگران موظفند هرگونه نقص یا عیبی که در دستگاه‌های تنفسی مشاهده می‌نمایند فوراً به مامور فنی مربوطه اطلاع دهند.
ماده 106: دستگاه‌های تنفسی باید:
الف – تحت نظارت مستقیم متخصص ذی صلاحیتی که مسئول مراقبت در سالم بودن آنها است نگهداری شود.
ب – در محلی تمیز، خشک و خنک بطور مرتب قرار داده شوند و در عین حال دسترسی به آنها آسان باشد.
ماده 107: دستگاه‌های تنفسی مجهز به محفظه و قاب فیلتردار باید همیشه تمیز بوده و قسمت ماسک یا دهان بند آن پس از هر مرتبه استفاده ضدعفونی گردد.
ماده 108: ماسک‌ها و لوله‌های قابل انعطاف مجرای هوا باید باصابون شستهشده و سپس با آب تمیز مواد صابونی آن گرفته شود و قبل از آنکه در محل خود قرارداده شوند خشک گردند.
ماده 109: دستگاه تنفسی که مورد استفاده قرار گرفته است در صورتی شخص دیگری می‌تواند از آن استفاده نماید که قبلاً با آب نیم گرم و صابون شسته شده و کاملاً ضدعفونی گردد.
ماده 110: کلیه وسایل حفاظتی مندرج در این آیین‌نامه برحسب نوع کار کارگران باید از طرف کارفرما تهیه و مجاناً در اختیار کارگران مربوطه قرار داده شود.
این آیین‌نامه مشتمل بر ده فصل و 110 ماده باستناد ماده 47 قانون کار تدوین و در جلسه شورایعالی حفاظت فنی مورخ 21/12/1340 (شصت و ششمین جلسه) به تصویب نهایی رسیده و قابل اجرا است.
دانلود مستقیم آیین نامه وسایل حفاظت فردی
حتما بخوانید:
⇐ جزوه وسایل حفاظت فردی دکتر ابراهیمی
⇐ راهنمای وسایل حفاظت فردی در کار با مواد شیمیایی
⇐ الزام به استفاده از وسایل حفاظت فردی (PPE)
سلام امکانش هست نسخه سربرگ دار این آئین نامه و آئین نامه های مشابه رو هم بارگذاری کنین لطفا
سلام
برای اکثر آیین نامه ها فایل کامل آن را در انتهای مطلب پیوست کردیم.