آیین نامه وسایل حفاظت فردی
آیین نامه وسایل حفاظت فردی
فصل اول – لباس كار
ماده 1: لباس كار بايستي با توجه به خطراتي كه در حين كار براي كارگر مربوطه پيش آمد مي‌نمايد انتخاب شده و به ترتيبي باشد كه از بروز خطرات تا حد ممكن جلوگيري نمايد.
ماده 2: لباس كار بايد مناسب با بدن كارگر استفاده كننده بوده و هيچ قسمت آن آزاد نباشد كمر آن هميشه بسته و جيبهاي آن كوچك بوده و حتي الامكان تعداد جيبها كم باشد.
ماده 3: كارگراني كه با ماشين كار مي‌كنند و يا در جوار ماشين آلات مشغول كار هستند بايد لباس كاري در بر داشته باشند كه هيچ قسمت آن باز و يا پاره نباشد، بستن كراوات، آويزان نمودن زنجير ساعت و كليد و نظائر آنها روي لباس كار اكيداً ممنوع است.
ماده 4: در محل كاري كه احتمال خطر انفجار و يا حريق باشد استفاده از يقه نورگير (آفتاب گردان) و زه و دسته عينك كه از انواع سلولوئيد ساخته شده‌اند و همچنين همراه داشتن ساير مواد قابل اشتعال براي كارگران مربوطه اكيداً ممنوع است.
ماده 5: در صورتي كه انجام كاري ايجاب نمايد كه كارگر آستين لباس كار خود را مستمراً بالا بزند بايستي از لباس كار آستين كوتاه استفاده نمايد.
ماده 6: كارگراني كه در محيط آلوده به گرد و غبار قابل اشتعال و انفجار و يا مسموم كننده بكار اشتغال دارند نبايد لباس‌هاي جيب دار و يا لبه دار (دوبل شلوار) در بر داشته باشند چون ممكن است گرد و غبار مزبور در چين و لبه لباس باقي بماند.
ماده 7: لباس و كلاه حفاظتي (باشلق) مخصوص كارگراني كه با مواد خورنده و يا مضر كار مي‌كنند بايد آب و گاز در آن نفوذ ننموده و جنس آن مناسب با نوع ماده و يا موادي كه با آنها كار مي‌كنند باشد.
ماده 8: لباس نسوز مخصوص حفاظت در مقابل حريق و يا انفجاري كه ممكن است ناگهان در حين انجام كار پديد آيد بايد لباس كاملي كه با شلق و دستكش و كفش از يك تكه و سر هم است ساخته شده باشد.
ماده 9: وسايل حفاظتي كارگراني كه با مواد راديواكتيو كار مي‌كنند بايد طبق نمونه‌هاي مخصوصي كه به تصويب وزارت كار رسيده است باشد.
فصل دوم – پيش بند
ماده 10: در وسايل قطعات دوار و متحرك ماشين‌ها و همچنين در جوار آنها نبايد از پيش بند استفاده شود.
ماده 11: چنانچه در مقابل و يا در جوار قطعات دوار و متحرك ماشين‌ها استفاده از پيش بند ضروري باشد بايد پيش بند مزبور از دو تيكه تهيه شود به‌طوري‌كه قسمت پايين تنه از قسمت بالا تنه مجزا بوده و به قسمي بسته شود تا در مواردي كه بطور اتفاق قسمتي از آن را ماشين در حال كار بگيرد فوراً و به سهولت باز شود و بدين ترتيب خطري متوجه كارگر مربوطه ننمايد.
ماده 12: پيش بندهاي مخصوص كارگراني كه در مقابل شعله و با آتش‌هاي بدون حفاظ و يا در مقابل فلزات مذاب كار مي‌كنند بايد تمام سينه را پوشانيده و از جنسي تهيه شود كه در برابر آتش كاملاً مقاومت داشته باشد.
ماده 13: پيش بند مخصوص كارگراني كه با مايعات خورنده مثل اسيدها و مواد قليايي سوزاننده كار مي‌كنند بايد از كائوچوي طبيعي يا صنعتي و يا از مواد ديگري تهيه گردد كه در مقابل مايعات خورنده مقاومت داشته و تمام سينه را نيز بپوشاند.
ماده 14: پيش بندهاي سربي براي حفاظت در مقابل اشعه ايكس بايد جناق و تمام قفسه سينه را پوشانده و 30 تا 40 سانتيمتر پايين‌تر از كمر را نيز محفوظ نگهدارد.
ماده 15: قدرت حفاظت پيش بندهاي سربي بايد لااقل معادل ضخامت يك ميليمتر سرب خالص باشد.
فصل سوم – كاسك (كلاه خود)
ماده 16: كارگراني كه مواجه با خطر سقوط يا پرتاب شيئي روي سرشان هستند بايد از كاسك فلزي استفاده نمايند.
ماده 17: وزن كاسك (كلاه خود) بطور كامل نبايد از 400 گرم تجاوز نمايد.
ماده18: كاسك بايد از مواد غيرقابل احتراق ساخته شده و در مقابل جريان برق عايق باشد.
ماده 19: به منظور حفاظت سر، صورت، پشت، گردن دور تا دور كاسك بايد لبه دار باشد.
ماده 20: براي كار در فضاي نسبتاً كوچك و تنگ كاسك بايد كوتاه بوده و در صورت لزوم فاقد لبه باشد.
ماده 21: كاسك‌هايي كه در فضاي خيلي مرطوب مورد استفاده قرار مي‌گيرند بايد از نظر رطوبت غيرقابل نفوذ باشند.
ماده 22: نوارها و چرم داخل كاسك بايد به سهولت قابل تعويض باشند.
ماده 23: استفاده از كاسكي كه متعلق به شخص ديگري بوده بايد قبلاً داخل آن ضدعفوني گردد و در صورت لزوم چرم و نوارهاي داخل آن تعويض شود.
ماده 24: كارگراني كه داراي موهاي بلند هستند بخصوص كارگران زن كه با ماشين كار مي‌كنند و يا در جوار آن مشغول كار هستند بايد به وسيله سربند و يا وسيله حفاظتي ديگري موهاي سر خود را كاملاً بپوشانند.
ماده 25: سربند كارگراني كه در مقابل آتش و يا جرقه و يا مواد مذاب و يا امثال آن كار مي‌كنند بايد از جنسي تهيه شده باشد كه به آساني مشتعل نگردد و در مقابل شستن و ضدعفوني كردن به وسيله تركيبات صنعتي مقاومت كافي داشته باشند.
ماده 26: نظافت و تميز كردن سربندها بايد به سهولت انجام گيرد.
فصل پنجم – حفاظت چشمها – عينك
ماده 27: كليه كار آنها ممكن است ايجاد خطري براي چشمهايشان بنمايد بايد از وسايل حفاظتي مخصوص چشم استفاده نمايند.
ماده 28: كارگراني كه از چشم ضعيف بوده و محتاج به داشتن عينك‌هاي نمره‌اي هستند بايد از عينك‌هاي حفاظتي به شرح زير استفاده نمايند.
الف- عينك‌هاي حفاظتي كه تواماً باعينك نمرهايديد و حفاظتچشمكارگران راتامين نمايد.
ب – عينك‌هاي حفاظتي كه روي عينك‌هاي نمره‌اي قرار مي‌گيرند به شرط آنكه هيچگونه تغييري در وضع استقرار عينك اصلي ايجاد نشود.
ج – عينك‌هاي حفاظتي كه شيشه نمره‌اي آن زير شيشه حفاظتي قرار دارد.
ماده 29: شيشه و يا هرگونه ماده پلاستيكي شفاف كه براي عينك‌هايي حفاظتي ساخته مي‌شوند بايد:
الف- درمقابل كاري كهعينك بهمنظور آنكار اختصاص دادهشده مقاومتكافي داشتهباشد.
ب – عاري از حباب هوا – ترك – موج و يا هرگونه عيب ديگري باشد.
ماده 30: بغير از شيشه‌هاي نمره‌اي، سطح داخلي و خارجي شيشه‌هاي حفاظتي بايد موازي بوده و هيچگونه خميدگي نداشته باشد.
ماده 31: عرض شيشه‌هاي عينك حفاظتي بايد 5/44 ميليمتر و طول آن 38 ميليمتر باشد.
ماده 32: قطر دايره شيشه‌هاي عينك‌هاي مدور غيرنمره‌اي بايد لااقل 50 ميليمتر باشد.
ماده 33: شيشه‌هايي كه منحصراً جهت حفاظت در مقابل خطر پرتاب ذرات اجسام و ضربه اختصاص داده مي‌شوند بايستي لااقل قدرت عبور 80% نور سطح كار داشته باشد.
ماده 34: زه‌هاي عينك بايد سبك و محكم بوده و كاملاً روي صورت چسبيده باشند و در صورت لزوم مجهز به حفاظ‌هاي جانبي گردند.
ماده 35: مقاومت شيشه‌هاي عينك‌هاي حفاظتي براي كارهاي برش، پرچ كاري، سنگ زدن و صيقل كردن، كار با سنگ سمباده سنگ تراش و ساير كارهاي مشابه بايستي به تصويب وزارت كار برسد.
ماده 36: قاب عينك‌هاي حفاظتي براي كارگراني كه در مقابل باد و يا گرد و غبار كار مي‌كنند بايد قابل انعطاف بوده و كاملاً با صورت كارگر تطبيق نمايد.
ماده 37: عينك‌هاي حفاظتي براي كارگراني كه با فلزات مذاب كار مي‌كنند بايد در مقابل حرارت استقامت داشته و نوع آنها با تشخيص و تصويب وزارت كار انتخاب گردد.
ماده 38: عينك‌هاي حفاظتي براي كارگراني كه با مايعات خورنده از قبيل اسيدها و قلياها كار مي‌كنند بايد در اطراف داخل زه مجهز به جنسي نرم و نسوز و قابل انعطاف (مانند عينك اسكي) باشند تا عينك كاملاً در اطراف چشم به صورت كارگر چسبيده و مانع نفوذ ترشح مايعات مذكور از منافذ تهويه به داخل چشم گردد.
ماده 39: عينك‌هاي حفاظتي براي كارگراني كه در مقابل دودهاي خطرناك يا ناراحت كننده براي چشمها كار مي‌كنند بايد داراي قابي باشند كه از طرف داخل مجهز به جنسي نرم و نسوز و قابل انعطاف بوده و كاملاً روي صورت كارگر چسبيده و هيچگونه منفذي نداشته باشند.
ماده 40: عينك‌هاي حفاظتي كلاه با ماسك جوشكاري براي كارگراني كه با استيلن يا برق جوشكاري مي‌كنند و يا در مقابل كوره‌هايي كه داراي تشعشعات خيره كننده هستند مشغول كار مي‌باشند بايد مجهز به شيشه رنگي (فيلتردار) جهت جذب تشعشعات مذكور بوده و تعيين نوع و اندازه شيشه‌هاي آنها به تصويب وزارت كار رسيده باشد.
ماده 41: ماسك‌هاي طلقي براي حفاظت صورت و چشم در مقابل ضربات خفيف و جرقه بايد كاملاً شفاف و نسوز و بدون عيب باشند به قسمي كه مانع از ديد كارگر نشوند.
ماده 42: عينك حفاظتي كه مورد استفاده قرار گرفته است قبل از آنكه به كارگر ديگري داده شود بايد:
الف – ضدعفوني گردد.
ب – كليه قسمت‌هاي آن كه غيرقابل ضدعفوني كردن است تعويض شوند.
ماده43: كليه عينك‌ها و ماسك‌هاي طلقي درموقعي كه مورداستفاده قرار نمي‌گيرند بايد در جلد مخصوص نگهداري شوند تا در اثر تماس با روغن و چربي و ساير مواد خرابنگردند.
ماده 44: عينك‌هاي حفاظتي و ماسك‌هاي طلقي مرتباً بايد مورد بازديد و كنترل قرار گيرند و قسمت‌هاي آسيب ديده آنها فوراً تعويض شوند.
فصل ششم – حفاظ گوشها
ماده 45: هرگاه در محيط كار صداها شديد و مداوم باشد اشخاصي كه در آن محيط كار مي‌كنند بايستي از وسايل حفاظتي پرده گوش استفاده نمايند.
ماده 46: حفاظ پرده گوش بايد داراي شرايط ذيل باشد:
الف – همهروزه تميز شود مگر انواعي كه پس از يك مرتبه استعمال بايد دورانداخته شود.
ب – قبل از آنكه شخص ديگري از آن استفاده نمايد ضدعفوني گردد.
ماده 47: وسيله حفاظتي جهت گوشها در مقابل جرقه، ذرات فلزات و ساير اجسام خارجي بايد از نوع توري زنگ نزن، محكم و سبك با دوره چرمي باشد كه از پشت سر توسط فنر تسمه‌اي قابل تنظيم روي گوشها مستقر گردد.
ماده 48: در مواقعي كه دستگاه حفاظ گوش مورد استفاده قرار نمي‌گيرد بايد در جلد مخصوصي نگهداري شود تا در اثر تماس با روغن و چربي و ساير مواد خراب نشود.
فصل هفتم – كمربندهاي اطمينان
ماده 49: كمربندهاي اطمينان و تسمه‌هايي كه روي شانه و ساير تسمه‌هاي مربوط بآن بايد از چرم محكم (خرم) يا برزنتي و يا كنفي يا ساير موارد مخصوص و مناسب ساخته شود.
ماده50: حداقلپهناي كمربند اطمينان12سانتيمتر و حداقل ضخامت آن شش ميليمتر بوده و استقامت آن درمقابل نيروي كشش براي پارهشدن نبايستي كمتر از1150كيلوگرم باشد.
ماده 51: طناب‌هاي مهار بايد از كنف بسيار مرغوب و يا از جنس مشابه آن ساخته شده و استقامت آنها در مقابل نيروي كششي براي پاره شدن كمتر از 1150 كيلوگرم نباشد.
ماده 52: كمربندهاي اطمينان و همچنين كليه قطعات و ضمائم آن بايد دقيقاً و مرتباً مورد بازديد قرار گرفته و قطعات فرسوده و يا خراب آنها تعويض گردد.
ماده 53: كمربندهاي چرمي بايد دقيقاً بازرسي شوند تا اطمينان حاصل گردد كه از طرف داخل ترك خوردگي و يا بريدگي نداشته باشند.
ماده 54: پرچهاي روي كمربند بايد هر يك جداگانه دقيقاً مورد بازديد قرار گيرند تا اطمينان حاصل شود كه عاري از هرگونه عيب و نقص مي‌باشند.
ماده 55: كليه قطعات و ضمائم گيره‌هاي كمربند اطمينان بايد داراي مقاومتي برابر مقاومت خود كمربند كه در ماده‌هاي 53 و 54 ذكر گرديده است باشند.
فصل هشتم – وسايل حفاظتي دستها و بازوها
ماده 56: دستكشها بايد طوري انتخاب شوند كه با خطرات احتمالي ناشي از كار متناسب بوده و هيچگونه ناراحتي براي حركت انگشتان ايجاد ننمايد.
ماده 57: كارگراني كه با انواع مختلف ماشين‌هاي مته، ماشين‌هاي كله زني و ساير ماشين‌ها كار مي‌كنند كه قطعات متحرك آنها احتمال گرفتن دست يا دستكش را دارند نبايستي از دستكش استفاده نمايند.
ماده 58: كارگراني كه اشياء لب تيز و برنده و يا اجسام خاردار يا عاج داري حمل مي‌نمايند بايد از دستكشهايي استفاده نمايند كه مقاومت كافي داشته و در صورت لزوم مسلح به سيم‌هاي فلزي باشند.
ماده 59: كارگراني كه گوشت را قطعه قطعه مي‌كنند يا استخوان گوشت يا ماهي را در مي‌آورند بايد از دستكشهايي استفاده كنند كه از زره فولادي ساخته شده باشد.
ماده60:دستكشهاي كارگرانيكه فلزات داغحملميكنندبايد از پنبهنسوز يا جنس مخصوص مشابه ديگري كه درمقابل گرما مقاومت داشته و عايق حرارت باشند ساخته شوند.
ماده 61: كارگراني كه با برق سر و كار دارند بايد از دستكشهاي لاستيكي يا جنس مخصوص مشابه ديگري كه عايق الكتريسيته بوده و مقاومت الكتريكي آن متناسب با ولتاژ مربوطه بنا به تشخيص وزارت كار باشد.
ماده 62: كارگراني كه با مواد خورنده از قبيل اسيدها و قلياها سر و كار دارند بايد از دستكشهاي ساخته شده از لاستيك طبيعي يا مصنوعي يا پلاستيكي نازك و نرم استفاده نمايند. درجه مقاومت اين نوع دستكشها در مقابل اين مواد بنا به تشخيص وزارت كار خواهند بود.
ماده 63: دستكشهاي كارگراني كه با مواد سمي تحريك كننده و يا عفوني كار مي‌كنند بايد:
الف – آنقدر بلند باشد كه بازوها را كاملاً بپوشاند.
ب- كليه قسمت‌هاي دستكشها بايدداراي مقاومت كافي درمقابل مواد مذكور در بالا باشد.
ج – كوچك‌ترين سوراخ يا پاره‌گي نداشته باشد.
د – هرگاه اين دستكشها در موقع كار پاره شوند بايد فوراً تعويض گردند.
ماده 64: دستكشهاي سربي به منظور حفاظت در مقابل اشعه مجهول بايد دستها را كاملاً محفوظ داشته و لااقل تا نصف بازوها را پوشانده و قدرت حفاظتي اين قبيل دستكشها اقلاً برابر با قدرت حفاظتي ورق سربي ضخامت 55/0 ميليمتر باشد.
ماده 65: با در نظر گرفتن وزن سنگين سرب دستكشهاي سربي بايد طوري انتخاب شود كه سبك و نرم بوده و كاملاً حفاظت دستها را تامين نمايد.
فصل نهم – حفاظت پاها (گتر – كفش – چكمه) گترها
ماده 66: گترهاي حفاظتي بايد بطريقي ساخته شده باشند تا در مواقع ضروري بتوان فوراً آنها را از پا درآورد.
ماده 67: كارگراني كه از درختها، تيرها و ستون‌ها بالا مي‌روند بايد از گترهاي مخصوص اين قبيل‌كارها كه نوع آنها از طرف وزارت‌كار تعيين و تشخيص داده شده باشد استفاده نمايند.
ماده 68: گترهاي كارگراني كه با مواد مذاب كار مي‌كنند بايد از پنبه كوهي يا ساير مواد مخصوص كه در مقابل حرارت مقاومت دارند ساخته شوند. اين گترها مي‌بايستي تا زانو را پوشانيده و كاملاً به پاها بچسبد تا مانع دخول مواد مذاب گردند.
ماده 69: كارگراني كه در معرض ترشحات جزيي يا جرقه‌هاي قوي قرار مي‌گيرند. يا با اشياء برنده و زبر كار مي‌كنند بايد از گترهايي استفاده نمايند كه از چرم دباغي شده يا جنس مقاوم ديگري ساخته شده باشد.
ماده 70: كارگراني كه با تبر يا پتك يا ابزار مشابهي اشيايي را خرد مي‌نمايند بايد از ساق بند يا مچ پيچ‌هايي كه مقاومت كافي داشته باشند استفاده نمايند.
كفش‌ها و چكمه‌ها
ماده 71: كارگراني كارشان روي هم گذاشتن قطعات چدني و يا قطعات بزرگ چوبي و يا جابجا كردن بارهاي فلزي سنگين و يا كارهاي مشابه مي‌باشند براي حفاظت انگشتان پاها بايد نوك كفش‌هاي آنها مجهز به غلاف باشد و يا از چكمه حفاظتي و يا كفش حفاظتي استفاده نمايند.
ماده 72: كارگراني كه با مواد خورنده از قبيل اسيدها و مواد قليايي كار مي‌كنند بايد از كفش‌هايي استفاده نمايند كه از لاستيك و يا از چرمي كه به منظور اين قبيل كارها عمل آمده و يا از چوب و يا از ساير مواد مخصوصي كه در مقابل مواد خورنده فوق مقاوم هستند ساخته شده باشند.
ماده 73: كفش‌هاي كارگراني كه با فلزات و يا مواد داغ يا خورنده كار مي‌كنند بايد:
الف – كاملاً به پا و قوزك پا چسبيده باشند بطريقي كه مواد مذكور فوق به داخل كفش نفوذ ننمايد.
ب – اين قبيل كفش‌ها بايد فاقد سوراخ‌هاي بند كفش بوده تا مواد مذكور به داخل كفش نفوذ ننمايد.
ماده 74: چكمه‌هاي حفاظتي به منظور حفاظت انگشتان يا بايد داراي نوك فولادي يا فلزي ديگر باشد كه مقاومت آن از طرف وزارت كار تشخيص داده شده باشد.
ماده 75: كفش‌هاي كارگراني كه با برق كار مي‌كنند نبايد فلز در آن بكار رفته باشد.
ماده 76: در كارگاه‌هايي كه ايجاد جرقه بروز خطري را محتمل باشد كفش‌هاي كارگران بايد فاقد هر نوع ميخ فلزي باشد.
فصل دهم – حفاظت جهاز تنفسي
مقررات عمومي
ماده 77: هرگونه وسايل حفاظت جهاز تنفسي بايد از نوع و مدل مخصوص و مناسب شرايط مورد استفاده بوده و استفاده از آن در شرايط مزبور قبلاً به تصويب وزارت كار رسيده باشد.
ماده 78: انتخاب وسايل حفاظتي جهاز تنفسي بايد با توجه به نكات زير بعمل آيد:
الف – خواص شيميايي، فيزيكي و بيولوژيكي موادي كه بايد با آنها كار شود.
ب – نوع كار، محل كار و فضاي محدود محل كار.
ج – سهولت نگاهداشتن وسايل مربوطه و ارزاني هزينه تعميرات اتفاقي آنها.
ماده 79: وسايل حفاظتي جهاز تنفسي بايستي متناسب با فرمهاي مختلف صورتها بوده و بطوري مستقر شود كه درز و منفذي نداشته باشد.
ماده 80: براي حفاظت در مقابل بخارهاي خورنده و حلال، گازهاي مضره و هواي كم اكسيژن استعمال دستگاه‌هاي تنفسي فيلتردار كه عمل آنها مكانيكي است بكلي ممنوع است.
ماده 81: به مجرد احساس ناراحتي در عمل تنفس فيلتر را بايستي تعويض نمود.
ماده 82: استفاده از دستگاه‌هاي تنفسي با مواد شيميايي مجهز به قاب يا محفظه فيلتردار در محوطه‌هاي كوچك يا در اماكني كه تهويه آنها ناقص انجام مي‌شود يا در فضايي كه ميزان اكسيژن آن كم است ممنوع مي‌باشد.
ماده 83: قابها يا محفظه‌هاي فيلتردار فوق الذكر بايد با مشخصات و اندازه‌هاي تعيين شده از طرف وزارت كار تطبيق مي‌نمايد.
ماده 84: قابها يا محفظه‌هاي مزبور بايد پس از هر دفعه استفاده تعويض شوند و چنانچه مورد استفاده نيز قرار نگرفته باشند بايستي پس از انقضاي مدتي كه براي استفاده از طرف كارخانه سازنده تعيين گرديده است تعويض گردند.
ماده85:محفظه‌هاي فيلتردار بايد بهمجرد مشاهده علايمخروج موادشيميايي تعويضگردند.
ماده 86: تسمه‌ها و بندهايي كه به‌وسيله آنها دستگاه‌هاي فوق به بدن متصل مي‌شود نبايستي سلب آزادي حركت شخص استفاده كننده را نموده و مزاحمتي براي او ايجاد كند.
ماده 87: دستگاه‌هاي تنفسي با هواي تازه و ماسك‌هاي مجهز به لوله‌هاي قابل انعطاف بايد:
الف – در نقاط يا محل‌هاي خطرناك با اطمينان كامل به اينكه دستگاه به خوبي عمل رساندن هوا را انجام مي‌دهد مورد استفاده قرار گيرند.
ب – در مورد كارهايي كه فوريت نداشته و بايستي در هواي آلوده به دود يا گازهاي مضره انجام شود و استفاده از دستگاه‌هاي تنفسي با مواد شيميايي و مجهز به محفظه فيلتردار مقدور نباشد مورد استفاده قرار گيرد.
ماده 88: فشار هوا براي ورود به ماسك‌ها و دستگاه‌هاي تنفسي فوق نبايستي بيش از 75/1 كيلوگرم بر سانتيمتر مربع باشد.
ماده 89: هرگاه هواي فشرده شده براي ورود به ماسك يا دستگاه تنفسي داراي فشاري بيش از فشار مذكور در ماده 88 باشد بايد:
الف – دستگاه رساندن هوا مجهز به شير مخصوص تقليل فشار هوا بوده اين شير در محلي كه لوله قابل انعطاف به دستگاه رساندن هواي فشرده وصل مي‌شود سوار گردد.
ب – براي احتياط و اطمينان بيشتر و به منظور جلوگيري از نامنظم كار كردن شير تقليل دهنده فشار لازمست كه دريچه اطميناني كه با فشاري قدري زيادتر از فشار شير تقليل دهنده تنظيم شده باشد در روي دستگاه نصب گردد.
ماده90:از ماسك‌ها و دستگاه‌هاي تنفسي درصورتي مي‌توان باهواي فشرده استفاده نمودكه:
الف-هواي مزبور قبلاًتوسط صافيهاييكه درمجاري آن قرارداده‌اندتميز و خشك‌شده باشند.
ب – ورود هواي فشرده شده به ماسك‌ها و دستگاه‌هاي تنفسي مورد بحث بهتر است وسيله دستگاه وانتيلاتور انجام گيرد – استفاده از كمپرسور با فشار زياد در اين مورد حتي المقدور توصيه نمي‌شود.
ماده 91: نگهداري كمپرسور يا وانتيلاتور بايستي مرتباً و به دقت صورت گيرد و نصب دهانه لوله مكنده هوا در محلي باشد كه هواي تميز و پاك براي دستگاه تامين گردد.
ماده 92: فاصله نقطه اتصال دستگاه‌هاي تنفسي كه با هواي فشرده كار مي‌كنند تا محل اصلي دهنده هوا نبايستي زيادتر از 45 متر باشد.
ماده 93: قطر داخلي لوله‌هاي خرطومي (يا قابل انعطاف) ماسك‌ها نبايستي از 5/2 سانتيمتر كمتر باشد و جنس لوله بايد طوري باشد كه پاره نشده و در اثر پيچ خوردن و يا تا شدن راه عبور هوا را مسدود ننمايد.
ماده 94: فاصله ماسك‌هايي كه مجهز به لوله‌هاي قابل انعطاف يا خرطومي هستند تا محل اتصال به لوله اصلي نبايستي بيش از 5/7 متر باشد.
ماده 95: تسمه‌ها و وسايلي كه براي نصب دستگاه‌هاي تنفسي به بدن تعبيه شده‌اند بايستي داراي مقاومت حداقل 115 كيلوگرم در مقابل كشش باشد.
ماده 96: در موارد زير دستگاه‌هاي اكسيژن دهنده كه نوع آنها به تصويب وزارت كار رسيده است بايد مورد استفاده قرار گيرند:
الف – كارگراني كه بر عليه آتش مبارزه مي‌نمايند يا عمل نجات را انجام مي‌دهند و يا در هواي غيرقابل تنفس ناشي از تراكم گازها يا نقصان اكسيژن انجام وظيفه مي‌كنند.
ب – كارگراني كه محل كار آنها بيش از 45 متر از نزديك‌ترين منبع هواي سالم و كافي فاصله داشته و بايد مجاري دستگاه‌هاي تنفسي آنها مورد حفاظت قرار گيرند و استفاده از دستگاه‌هاي تنفسي فيلتردار براي آنها مجاز تشخيص داده نشود.
ماده 97: اشخاصي كه از دستگاه‌هاي اكسيژن استفاده مي‌نمايند بايد قبلاً تعليمات مخصوص نسبت به طرز استعمال اين دستگاه‌ها را گرفته باشند.
ماده 98: حداكثر فشار در بالن‌هاي محتوي اكسيژن 150 اتمسفر مي‌باشد و بالن‌ها بايد مجهز به فشارسنجي براي كنترل فشار اكسيژن باشند.
ماده 99: در دستگاه‌هاي اكسيژن دهنده شير تقليل فشار بايد طوري تنظيم شود تا حداقل در هر دقيقه 2 ليتر ( گالن) اكسيژن از آن خارج شود.
بازرسي – نگهداري و استفاده از دستگاه‌هاي حفاظت تنفسي
ماده 100: كليه قسمت‌هاي حساس و قطعاتي كه بيشتر در معرض خرابي و فرسودگي قرار مي‌گيرند و همچنين وسايل انتقال هواي تازه يا اكسيژن بايد در فواصلي كه از يك ماه تجاوز نكند توسط شخص صلاحيتدار دقيقاً بازرسي شوند.
ماده 101: در فواصلي كه از يك ماه تجاوز نكند مي‌بايستي دريچه‌هاي اطمينان خودكار تنظيم فشار در دستگاه‌هاي اكسيژن دهنده مورد بررسي و كنترل قرار گيرند.
ماده 102: براي اطمينان از كار صحيح وسايل كنترل دستگاه‌هاي اكسيژن دهنده بايد لااقل هر ششماه يكبار وسايل كنترل مزبور بازرسي دقيق قرار گيرند.
ماده 103: اكسيژني كه از دستگاه اكسيژن دهنده خارج مي‌شود بايد عاري از هرگونه مواد مضره باشد.
ماده 104: اشخاصي كه از دستگاه‌هاي اكسيژن دهنده استفاده مي‌نمايند بايد قبلاً تعليمات مخصوص را بشرح زير فرا گرفته باشند:
الف – طرز قرار دادن سريع و صحيح ماسك يا دهان بند روي صورت.
ب – طريقه استفاده صحيح دستگاه در موارد ضروري و فوري.
ماده 105: كارگران موظفند هرگونه نقص يا عيبي كه در دستگاه‌هاي تنفسي مشاهده مي‌نمايند فوراً به مامور فني مربوطه اطلاع دهند.
ماده 106: دستگاه‌هاي تنفسي بايد:
الف – تحت نظارت مستقيم متخصص ذي صلاحيتي كه مسئول مراقبت در سالم بودن آنها است نگهداري شود.
ب – در محلي تميز، خشك و خنك بطور مرتب قرار داده شوند و در عين حال دسترسي به آنها آسان باشد.
ماده 107: دستگاه‌هاي تنفسي مجهز به محفظه و قاب فيلتردار بايد هميشه تميز بوده و قسمت ماسك يا دهان بند آن پس از هر مرتبه استفاده ضدعفوني گردد.
ماده108: ماسك‌ها و لوله‌هاي قابل انعطاف مجراي هوا بايد باصابون شسته‌شده و سپس با آبتميز موادصابوني آنگرفتهشود و قبل ازآنكه درمحل خود قرارداده شوند خشكگردند.
ماده109:دستگاه تنفسي كهمورد استفاده قرارگرفته است درصورتي شخص ديگري مي‌تواند از آن استفاده نمايد كه قبلاً با آب نيم گرم و صابون شسته‌شده و كاملاً ضدعفوني گردد.
ماده 110: كليه وسايل حفاظتي مندرج در اين آيين‌نامه برحسب نوع كار كارگران بايد از طرف كارفرما تهيه و مجاناً در اختيار كارگران مربوطه قرار داده شود.
اين آيين‌نامه مشتمل بر ده فصل و 110 ماده باستناد ماده 47 قانون كار تدوين و در جلسه شورايعالي حفاظت فني مورخ 21/12/1340 (شصت و ششمين جلسه) به تصويب نهايي رسيده و قابل اجرا است.
دانلود مستقیم آیین نامه وسایل حفاظت فردی
حتما بخوانید:
⇐ جزوه وسایل حفاظت فردی دکتر ابراهیمی
⇐ راهنمای وسایل حفاظت فردی در کار با مواد شیمیایی
⇐ الزام به استفاده از وسایل حفاظت فردی (PPE)
سلام امکانش هست نسخه سربرگ دار این آئین نامه و آئین نامه های مشابه رو هم بارگذاری کنین لطفا
سلام
برای اکثر آیین نامه ها فایل کامل آن را در انتهای مطلب پیوست کردیم.