پستهای کار دفتری

ترکیب اصلی وسایل و تجهیزات دفاتر اداری شامل صندلی و میزتحریر است که استفاده کننده برای نوشتن و انجام سایر وظایف منشی گری و با برای کار با ماشین تحریر از آن استفاده می کند. غالباً این یک امر پذیرفته شده است که برای آن که اینگونه وسایل دارای راحتی حداکثر باشند:

۱- در هنگام استفاده، باید رانها تقریبا افقی و ساق پاها عمودی باشند، از اینرو ارتفاع سطح صندلی می بایست کمی کوتاهتر از ارتفاع رکبی شخص باشد

۲- برای نوشتن، سطح میزتحریر می بایست کمی بالاتر از «ارتفاع آرنج» شخص باشد.

۳- برای تایپ کردن، بازوها باید آزاد بوده و به طور عمود در دو طرف بدن

آویزان باشند و ساعدها نیز به طور افقی قرار گیرند، از اینرو ردیف وسط «صفحه  کلید» می بایست در ارتفاع آرنج شخص واقع شود.

شخص استفاده کننده از صندلی و میزتحریر در سه نقطه با محیط اطراف خود تماس دارد: کف، نشستنگاه، میزتحریر یا صفحه کلید. برای دستیابی به وضعیت استاندارد و مطلوب بدنی در گروهی از افراد استفاده کننده، می بایست دو مورد از موارد مذکور قابل تنظیم باشند.

در واقع همه صندلیهای دفتری دارای ارتفاع قابل تنظیمند. اگرچه میزتحریرهای قابل تنظیم نیز بتدریج به دفاتر اداری راه می یابند اما بنا به دلایل زیادی منطقی تر این است که بجای استفاده از میزتحریرهای قابل تنظیم، از کف قابل تنظیم استفاده شود که بوسیلهٔ  یک زیرپایی یا تکیه گاه پا عملی می گردد. میز تحریر باید در چه ارتفاعی تنظیم شود؟ گراند جان (۱۹۸۱) چنین نتیجه می گیرد که برای نوشتن و … ارتفاع بهینه 270 تا 300 میلیمتر بالاتر از سطح نشستنگاه است (و یا ۷۴۰ تا ۷۸۰ میلی متر بالاتر ازسطح زمین) ابعاد اشاره شده این نکته را معین می سازد که افراد برای نوشتن ارتفاعی را ترجیح می دهند که تقریباً ۵۰ میلیمتر در بالای ارتفاع آرنجها قرار دارد. استاندارد BS 5940 ارتفاعی معادل 10士۷۲0 میلیمتر را مشخص کرده است (اندازهای که کم و بیش در اغلب مراجع ارگونومی توصیه شده است). تلفیق استاندارد مذکور با یافته های «گراندجان» در مورد فاصلہ صندلی میزتحریر مشخص می سازد که شرایط بهینه زمانی حاصل می شود که صندلی در ارتفاع ۴۲۰ تا ۴۵۰ میلیمتر تنظیم شده باشد. از آنجا که «ارتفاع رکبی» با کفش در محدوده ای بین ۴۰۰ میلیمتر (صدک پنجم در زنان) تا ۵۱۵ میلیمتر (صدک نود و پنجم در مردان) گسترده است، میتوان چنین پیش بینی نمود که ارتفاع استاندارد برای نیمه کوتاهتر جمعیت مناسب خواهد بود؛ یا در شرایط عملی، افراد بلند قدتر مجبورند ارتفاع صندلی خود را در سطح پاین تر از آنچه که در غیاب میزتحریر انتخاب میکنند، تنظیم کنند. کاکس (۱۹۸۴) نیز این مطلب را مورد تأیید قرار داد. در یک «کار آزمایی تطبیقی» افراد شرکت کننده ارتفاع ترکیبی میز و صندلی خود را براساس راحتی خود تعیین نمودند. نتایج نشان داد که محدوده ای بین ۶۰۰ تا ۸۴۵ میلیمتر برای ارتفاع میزتحریر لازم است تا کلیه افراد بزرگسال به نحو مطلوبی با میز و صندلی خود تطابق داشته باشند. برای افراد بسیار بلندقد که در هنگام استفاده از میزهایی با ارتفاع استاندارد مجبورند پشت خود را در حالت نامطلوبی خم کنند، آیا لازم است ارتفاع بلندتری در نظر گرفته شود؟ مشکل این است که اگر میزتحریر دارای ارتفاعی متناسب با افراد بلندقد باشد، استفاده از «تکیه گاه پا» برای افراد کوتاه قد ضروری است. اگرچه ارگونومی استفاده از «تکیه گاه پا» را در ارتفاع ۷۲۰ میلیمتر توصیه میکند اما در عمل هیچگاه از آن استفاده نمی شود. استاندارد موجود در واقع یک توافق مصالحه آمیز است و در عمل هیچ گونه مدرکی دال بر مطلوبیت آن وجود ندارد (شکل 1).

زمانی که به ارتفاع استاندارد میز تحریر برای نوشتن دست یابیم، بسیاری از ابعاد دیگر خود به خود مشخص می شوند. این یک مسئله حساس است که تمام کلیدهای ردیف اصلی ماشین تحریر نیز درهمان ارتفاع قرارداشته باشند(تابدین ترتیب شخص بتواند بدون نیاز به تنظیم مجدد ارتفاع صندلی به راحتی از کلیدها استفاده کند).

ادامه مطلب را در فایل پیوستی دانلود کنید:

مطالب مرتبط:

طراحی ایستگاه های پایانه های تصویری

توصیه هایی برای طراحی صندلی پست کار