دسته بندی و کاربرد دستگاه های سنجش گاز

دسته بندی و کاربرد دستگاه های سنجش گاز

فرمت: Pdf  تعداد صفحات: 5

فهرست:

• انواع دستگاه های مرتبط با سنج گاز
• تعاریف
• آشنایی با مناطق و زون بندی ها

هدف کلی

آشنایی فراگیران با دسته بندی و کاربرد دستگاه های مختلف مرتبط با سنجش گاز

هدف اختصاصی

پس از مطالعه مطالب این بخش از فراگیران انتظار میرود:

• با انواع دستگاه های سنجش گاز آشنا شوند و آنها را شرح دهند.
• با کاربرد دستگاه ها آشنا شوند و درباره شان توضیح دهند.
• دلایل انتخاب هر دستگاه را بدانند و شرح دهند

انواع دستگاه های مرتبط با سنجش گاز

دستگاه گازسنج: دستگاهی است برای تشخیص مقدار وجود گازهای قابل اشتعال سمی و اکسیژن در مکان ها یا تجهیزاتی که احتمال وجود این گازها در آنها محتمل است، اما به سنجش گاز با مقادیر بسیار کوچک نیاز نیست؛ مثل انجام آزمون میزان وجود گاز، هنگام انجام کارهای گرم و سرد یا تزریق گاز.

واحد سنجش گاز سنج ها LEL% و  VOL% است و معمولاً از رنج بندی های کوچک تر استفاده نمی شود.

دستگاه نشت یاب: دستگاهی است اصولاً برای تشخیص وجود گاز اندازه گیری و سپس مقدار آن در مکانها و یا وسایلی که احتمال نشت گاز در آنها وجود دارد و به سنجش گاز با مقادیر کوچکتر نیاز است؛ مثل انجام تست نشت یابی از شبکه ها، خطوط تغذیه و نشتی های زیرزمینی که بسیار خطرناک اند. واحد سنجش این دستگاه ها با توجه به دقت بالای موردنیاز، PPM  است.

توجه شود برای آزمون گاز در فضاهای بسته و محدود (برای صدور پروانه های کار گرم، سرد، ورود به آنها یا نشت یابی) حتما از دستگاه های ضدانفجار یا EX استفاده شود.

دستگاه تشخیص اتان: دستگاهی است که برای تفکیک گازهای طبیعی و مردابی (بیوگاز) از هم مورد استفاده قرار می گیرد. کاربرد این دستگاه در تشخیص منبع نشتی گاز (خطوط لوله یا طبیعت) است؛ زیرا که احتمال تداخل این دو گاز وجود دارد.

دستگاه بوسنج: دستگاهی است که برای تشخیص میزان او درانت تزریقی به خطوط استفاده می شود.

تعاریف

حد پایین آتش و انفجار LFLیاLEL

کمترین مقدار گاز یا بخارات مایع قابل احتراق که می تواند با هوا مخلوط شود و مخلوط گاز قابل آتش و انفجاری را به وجود آورد.

حد بالای آتش و انفجار UFL یا HEL

بیشترین مقدار گاز یا بخارات مایع قابل احتراق که می تواند با هوا مخلوط شود و مخلوط گاز قابل آتش و انفجاری را به وجود آورد.

محدوده قابل اشتعال

گاز طبیعی فقط در محدوده خاصی از نسبت های اختلاط با هوا قادر به تشکیل مخلوط قابل انفجار یا سوختن است حداقل و حداکثر غلظت بخار یا گاز قابل اشتعال در هوا را «حدود قابل اشتعال» گویند.

محدوده بین این دو حد را برای هر نوع سوخت محدوده ی قابلیت اشتعال می نامند. در متان که اصلی ترین ترکیب گاز طبیعی است حد پایین اشتعال ۵ درصد حجمی و حد بالای اشتعال ۱۵ درصد حجمی است.

خطرناک ترین حالت ترکیب هوا و گاز برای انفجار گاز طبیعی بین ۱۰ تا ۱۱ درصد حجمی است.

جدول زیر حد پایین و بالای اشتعال چندین گاز را نشان میدهد:

جدول 1: حد پایین و بالای اشتعال گازهای مختلف

احتراق  Combustion

احتراق یا اشتعال یک واکنش اکسیداسیون بوده و باعث ایجاد گرما به همراه شعله یا حرارت است. احتراق وقتی به وقوع می پیوندد که ماده سوختنی گاز یا بخار به همراه اکسیژن و دمای مناسب باهم موجود باشد و اگر یکی از این زنجیره سه تایی حذف شود دیگر احتراق نخواهیم داشت.

انفجار

انفجار اشتعالی است که یک حجم زیاد انرژی به طور ناگهانی را با سرعت زیاد آزاد می کند. فرق بین احتراق و انفجار مربوط به مقدار انرژی تولیدی نیست بلکه مربوط به سرعت تولید است. مثلا احتراق بنزین ۱۱۵۰۰ کیلوکالری و ماده منفجره TNT فقط ۲۶۷۴ کیلوکالری انرژی تولید می نماید.

ادامه مطلب را با دانلود فایل پیوستی مشاهده کنید.

حتما بخوانید:

⇐ تجهیزات و سنسورهای سنجش گاز

⇐ انواع سیستم های سنجش گاز

⇐ سنسورهای تشخیص گازهای سمی