جزوه ارزیابی توان فیزیکی دکتر سراجی

فرمت: WORD   تعداد صفحات: 49

فهرست:

• آزمون توانایی فردی (SAT)
• ارزیابی توانایی بلند کردن ایزواینرسی مرحله ای (تدریجی) PILE
• ارزیابی خستگی بر اساس معیار سنجش فیزیکی
• پاسخ های قابل قبول جهت دار در مقابل رخدادهای مصنوعی (ساختگی) (TARGETs)
• تجزیه و تحلیل مسیر بحرانی فعالیت های چند گانه
• پایش هوشیاری از طریق میزان بسته شدن پلک ها
• تولید، سازمان و انسان تلفیق شده با کامپیوتر CIMOP

تعریف توانایی ایزواینرسی:

کرومر و همکاران روش ارزیابی نیروی ایزواینرسی را به عنوان “روشی که در آن ویژگی های جرمی شی ثابت نگاه داشته می شود” (مانند بلند نمودن یک بار با وزن مشخص در یک مسیر از پیش تعیین شده) تعریف نموده اند. چندین مورد از روش های سنجش توانایی، واجد چنین ویژگی هستند. یکی از مثال های معمول این روش ها، تستی است که جهت ارزیابی سریع حداکثر ظرفیت بلند کردن بار توسط فرد با استفاده از یک ابزار تغییر یافته بلند کردن بار، می باشد(1 و 5). روش قدیمی سایکوفیزیکال تعیین ظرفیت بلندکردن بار توسط افراد نیز از یک روش ایزواینرسی با همین مضمون استفاده می کند(6).

اگر چه تعریف بیان شده بوسیله کرومر و همکارانش، به شکل گسترده ای در نشریات مورد پذیرش قرار گرفت، لیکن بعضی از افراد مفهوم “ایزواینرسی” را با روش هایی که تا اندازه ای با تعریف قبلی تفاوت داشت به کار برده اند، مانند تعریفی که در کتابچه دستگاه تست توانایی B-200 شرکت ایزوتکنیک بیان شده است (7). علاوه بر بلند کردن یک جرم ثابت، این دستگاه یک نیروی نسبتا ثابتی را بر خلاف جهت اعمال نیروی فرد اعمال می کند. تست های ایزواینرسی که در این جا بیان شده است زمانی به کار می روند که در آن جرمی که با نیروی ماهیچه ای به حرکت در می آید، ثابت در نظر گرفته بشود.

آیا تست ایزواینرسی یک تست روانی- فیزیکی است، یا اینکه تست روانی- فیزیکی یک تست ایزواینرسی است؟

اگرچه در چند دهه گذشته انواع مختلف تست های سنجش توانایی توسعه یافته است، اما پیشرفت های موفقیت آمیزی در زمینه واژه سازی علمی به منظور تشریح و طبقه بندی روش های مختلف سنجش توانایی حاصل نشده است. این مساله دلیل اصلی طبقه بندی تست های مختلف تحت عنوان تست ایزواینرسی می باشد. یک مثال در این زمینه قبلا ذکر گردید. مساله دیگر این است که عبارت “توانایی ایزواینرسی” دو برداشت جدا دارد:

اولین برداشت تعریف مفهومی آن است: تست های توانایی ایزواینرسی شامل هر تست توانایی می شود، که در آن جرم ثابتی جابجا می شود. اما در عمل، اغلب این عبارت برای بیان یک تست توانایی خاص به کار می رود که در آن حداکثر ظرفیت بلند کردن افراد با استفاده از یک دستگاه و یک جرم ثابت تعیین می شود (1 و 5). به دلیل این برداشت دو گانه متون علمی و منابع، برخی از افراد هر دو تعریف یعنی تست توانایی ایزواینرسی را به عنوان یک تست روانی- فیزیکی (8) و برخی نیز روش روانی – فیزیکی را به عنوان تست توانایی ایزواینرسی به کار می برند(4 و 9).

برای ایجاد یک چارچوب مقدماتی برای دو فصل دیگر کتاب، مولفان چند تعریف کاربردی از تست توانایی ایزواینرسی و روانی – فیزیکی ارایه می کنند. در بیان این نکته که تست توانایی ایزواینرسی، شکل دیگری از روش روانی – فیزیکی است، ایوب و میتال (8) به تست های توانایی که توسط کرومر و مک دانیل اطلاق شده است اشاره می کنند(1 و 5). به طور آشکار پروتکل تست ایزواینرسی شباهت های بسیاری با روش روانی – فیزیکی دارد: هر دو دینامیک هستند، وزن های در هر دو روش تنظیم گشته و هر دو روش فشار وارد بر فرد که تمایل به تحمل آن را دارد، در یک شرایط خاص اندازه گیری می کنند. به هر حال هنگامی که هر دو روش با بلند کردن بار و تنظیم بارها سرو کار دارند، تفاوت های قابل ملاحظه ای بین تکنیک روانی – فیزیکی (پروتکل ایزواینرسی کرومر-مک دانیل) از نظر روش های مورد استفاده یا کاربرد اطلاعات جمع آوری شده وجود دارد. با توجه به هدف، تست توانایی ایزواینرسی در این فصل با پروتکل کرومر-مک دانیل تعیین می گردد.

این بخش راجع به تکنیک ایزواینرسی فوق صحبت می کند که از جهات زیر با روش روانی-فیزیکی متفاوت است:

• در تست های حداکثر توانایی ایزواینرسی، مقدار وزن بلند شده توسط افراد به طور سیستماتیک توسط تست کننده تنظیم می شود؛ که در ابتدا به وسیله افزایش بار، تا حداکثر توانایی فرد صورت می گیرد. اما در تست های روانی-فیزیکی تنظیم وزن به صورت آزادانه توسط فرد کنترل می گردد که ممکن است افزایش یا کاهش داشته باشد.
• تست های حداکثر توانایی ایزواینرسی که در این فصل مورد بحث قرار می گیرند، جهت تعیین سریع حداکثر توانایی فردی با کمترین میزان تکرار بلند کردن وزنه طراحی شده اند؛ در حالیکه اندازه گیری توانایی روانی- فیزیکی در یک محدوده زمانی طولانی تر (به طور معمول، حداقل 20 دقیقه) انجام می گیرد و فرد آموزش داده می شود تا یک وزنه قابل قبول را انتخاب کند به طوری که پایین تر از حداکثز توانایی وی باشد. به دلیل طولانی بودن تست روانی – فیزیکی، در انتخاب بار کاری قابل قبول، معمولا مولفه های هوازی و قلبی عروقی بیشتری نقش دارند.
• تست های حداکثر توانایی ایزواینرسی به طور سنتی به عنوان یک ابزار انتخاب کارگر (روش تطابق توانایی های فیزیکی افراد با نیازمندی های شغلی) به کار برده شده اند. تاکید اولیه روش های روانی – فیزیکی بیشتر بر ایجاد اطلاعاتی است که می تواند برای طراحی های ارگونومیکی مشاغل استفاده شود(6).

اطلاعات منتشر شده

در این بخش دو روش تست توانایی ایزواینرسی شرح داده می شود. یکی از آنها مستلزم استفاده از یک ماشین بالابر اصلاح شده است که با آن افراد بتوانند یک وزنه سنگین را تا ارتفاع مشخصی بلند کنند (همانطور که در شکل شماره 4 نمایش داده شده است) (5). کرومر (1) تکنیک خود را LiftTest (بلند کردن وزنه) نامیده و پروتکل نیروی هوایی، هم آن را آزمون توانایی فردی  SAT نامگذاری کرده است. در آزمون دیگر از جعبه هایی برای بلند کردن بار استفاده می کنند که در آن وزنه ها، به طور تصاعدی قرار داده شده است تا آخرین حد بلند کردن مشخص گردد(10). بخش عمده ای از متون علمی در زمینه تست ایزواینرسی، از روش قبلی (اول) استفاده می کنند.

شکل 4- دستگاه بالابر مرحله ای وزنه (به منظور نشان دادن وزنه ها، حفاظ دستگاه برداشته شده است. برگرفته شده از McDaniel, J.W., R.J Shandis, and S.W. Madole: توانایی بلند کردن بار توسط کارآموزان نیروی هوایی (AFAMRL–TR–83–0001)).

تکنیک های سنجش استعداد نیرو SAT و LIFTTEST

روشهای SAT و لیفت تست تکنیک های ایزواینرسی سنجش توانایی هستند که کوشش می کنند حداکثر مقدار وزنه ای را که یک شخص می تواند به طور مطمئن (به صورت ایمن) بلند کند، تعیین کنند(1). در این روش در هر تست جرم از پیش تعیین شده و ثابتی توسط فرد بلند می شود (برای مثال از ارتفاع زانو تا ارتفاع کمر یا آرنج تا بالای سر). مقدار وزنه بلند شده، ابتدا نسبتا سبک بوده، در تست های بعدی وزنه به طور مداوم افزایش پیدا می کند تا اینکه به حداکثر وزنی برسد که فرد به طور داوطلبانه قادر به بلند کردن آن است. این تکنیک در نیروی هوایی ایالات متحده آمریکا به طور وسیع استفاده می شود (5) و در صنایع نیز می تواند برای تعیین توانایی وظایف دینامیکی بلند کردن بار به کار رود (1 و 11).

چوند در تست لیفت تست جرم ثابتی برداشته می شود، شتاب بار در طول تست، به نیروی اعمال شده به بار بستگی دارد (قانون دوم نیوتن F = ma) طبیعت دینامیکی این روش و این حقیقت که یک جرم ثابت بالا برده می شود و آزادی انتخاب فرد در تکنیک بالا بردن، همه اینها باعث می شود که لیفت تست شباهت زیادی با وظایف بلند کردن بار در صنایع داشته باشند. یک جنبه منحصر به فرد از روش لیفت تست این است که این روش تنها روش اندازه گیری توانایی است که در آن نتایج، مبتنی بر موفقیت و یا شکست در انجام یک وظیفه استاندارد از پیش تعیین شده هستند. وظایف استاندارد مورد مطالعه معمولا شامل بلند کردن بار تا ارتفاع شانه (3 و 5 و 11 و 12) ارتفاع آرنج (5 و 11) و ارتفاع کمر (3 و 11) می باشد. نیروی هوایی ایالت متحده نیز یک تست تحمل عضله را با استفاده از یک ماشین بالابر اصلاح شده طراحی کرده است (ILM).

ادامه مطلب را با دانلود فایل پیوستی مشاهده کنید.

حتما بخوانید:

⇐ شاخص توانایی انجام کار (WAL)