آیین نامه ایمنی معادن

آیین نامه ایمنی معادن

فصل اول – تعاریف:

1. مسئول معدن یا سرپرست معدن: شخصی است که توسط دارنده پروانه عملیات به این سمت منصوب می‌شود و مسئولیت کلیه عملیات معدن را به عهده دارد.
2. مسئول فنی: طبق ماده 66 آیین نامه اجرایی قانون معادن مسئول فنی عملیات کسی است که اداره کلیه امور فنی معدن به عهده اوست و توسط دارنده پروانه عملیات از میان افراد واجد شرایط انتخاب و به وزارت صنایع و معادن معرفی می‌شود و طبق ماده 65 آیین نامه اجرایی ضوابط و حدود صلاحیت مسئولین فنی معادن تا تصویب و ابلاغ قانون نظام مهندسی معدن توسط وزارت معادن و فلزات تعیین می‌شود.
3. مسئول ایمنی: مسئول ایمنی هر معدن نظارت بر ایمنی عملیات معدن را به عهده داشته توسط مسئول یا سرپرست معدن به این سمت منصوب می‌شود. طبق ماده 65 آیین نامه اجرایی قانون معادن ضوابط و حدود صلاحیت مسئول ایمنی از طریق وزارت کار و امور اجتماعی با هماهنگی ‎وزارت صنایع ‎و معادن تعیین ‎می‌شود. جانشین‎ مسئول ایمنی نیز تابع همین ‎شرایط است.
4. مهندس ناظر: شخصی است که طبق ماده 69 آیین نامه اجرایی قانون معادن تعیین می‌شود و از طرف وزارت صنایع و معادن مامور نظارت و کنترل عملیات معدنی است.
5. پروانه اکتشاف – پروانه بهره برداری: طبق مواد مندرج در قانون معادن و آیین نامه اجرایی آن تعریف می‌شود.
6. تونل: حفاری زیرزمینی افقی یا تقریباً افقی است.
7. تونل شیب دار: تونل‌هایی که تا حدود 18 درجه شیب داشته باشند.
8. چاه مایل: حفاری مایلی که به سطح زمین راه داشته و دارای شیب بین 18 درجه تا 90 درجه باشد و برای باربری مورد استفاده قرار می‌گیرد.
9. چاه یا چاه قائم: حفاری قائم یا با شیب 90 درجه است که به سطح زمین راه داشته باشد و معمولاً برای باربری مورد استفاده قرار می‌گیرد.
10. دویل: حفاری زیرزمینی شیب دار و با سطح مقطع نسبتاً کوچک که معمولاً به طرف بالا حفاری می‌شود و برای منظورهای مختلف مورد استفاده قرار می‌گیرد.
11. پذیرگاه: محل توقف، بارگیری و تخلیه واگن‌ها و انجام وظایف مختلف زیرزمینی که معمولاً در محل ارتباط با چاه قائم یا چاه مایل در زیرزمین احداث می‌شود.
12. گالری – راهرو: انواع حفاری‌های زیرزمینی و معمولاً با طول زیاد است.
13. راه مورب: به انواع راهروهای شیب دار راه مورب گفته می‌شود.
14. بونکر: محلی برای تخلیه و انباشت سنگ می‌باشد.
15. چال: سوراخی که در سنگ برای قراردادن ماده منفجره حفر می‌شود.
16. خرج گذاری: قراردادن مواد منفجره در داخل چال است.
17. فشنگ: به هر قطعه ماده منفجره جامد (معمولاً انواع دینامیت) گفته می‌شود.
18. آتشباری: به عملیات خرجگذاری و انفجار مواد منفجره برای تخریب سنگ آتشباری گفته می‌شود.
19. آتشبار: شخصی که مسئولیت عملیات آتشباری را به عهد دارد.
20. مواد ناریه، مواد منفجره: موادی که قابلیت انفجار داشته و در معدن برای تخریب سنگ مورد استفاده قرار می‌گیرد.
21. گاز ذغال: گازی که در کانسارهای ذغالسنگ همراه با سایر هیدروکربورها وجود دارد و عمدتاً از متان تشکیل شده‎است. این ‎گاز چنانچه به‎نسبت معینی با هوا مخلوط ‎شود قابلیت ‎انفجار‎ پیدا می‌کند.
22. کلیه تجهیزات، دستگاه‌ها و ماشین آلات معدنی که در این آیین نامه از آنها نام برده شده: مانند شاول یا بیل مکانیکی، لودر، بلدوزر، پرفراتور، گریدر، واگن، لوکوموتیو، دستگاه گمانه‎زنی، دستگاه سیم برش، بالا بر چاه، وینچ و غیره و کلیه قسمت‌ها و قطعات آنها مطابق تعاریفی است که در متون و کتاب‌های معدنی آورده شده است.

 

فصل دوم – کلیات

ماده‌ 1: منظور از عملیات در این آیین نامه کلیه عملیات معدنی (اعم از اکتشاف یا بهره‌برداری و استخراج معدن) است که در قانون معادن و آیین نامه اجرایی قانون معادن پیش‌بینی شده است.

ماده‌ 2: درکلیه معادن که دارای حداقل 25 نفر کارگر می‌باشند، می‌بایست یک نفر ذیصلاح به عنوان مسئول ایمنی و یک نفر به عنوان مسئول بهداشت حرفه‌ای به استناد آیین‌نامه کمیته حفاظت فنی و بهداشت کار تعیین گردد. بدیهی است در معادن کمتر از 25 نفر کارگر وجود یک نفر مسئول ایمنی ضروری است، اما این مسئولیت را می‌توان به مسئول فنی واگذار کرد که تعیین صلاحیت وی به استناد آیین نامه فوق الذکر خواهد بود.

ماده‌ 3: مسئول ایمنی هر معدن به عنوان ناظر و کنترل کننده عملیات و انطباق دادن معدن با بندهای مندرج در این آیین نامه و دیگر آیین نامه‌های مصوب شورایعالی حفاظت فنی تعیین می‌گردد، که با حضور و بارزسی از معدن توصیه‌ها و پیشنهادهای خود را جهت پیشیگیری و رفع خطر تذکر داده و در صورت حساسیت موضوع آن را کتباً به مسئولین معدن گزارش می‌نماید و در صورت تشخیص خطر حتمی برابر مقررات این آیین نامه تا رفع خطر نسبت به توقف عملیات در محل خطر اقدام نماید.

ماده‌ 4: کلیه کارگاه‌های معدنی اعم از سطحی یا زیرزمینی لازم است در هر شیفت کاری حداقل یک بار توسط مسئول ایمنی یا جانشین وی مورد بازدید قرار گیرد.

ماده‌5: قبل ازشروع به‎کار در هرشیفت‎کاری مسئول ایمنی معدن و یا جانشین او باید از کارگاه مربوطه بازدیدنماید و پس‎از اطمینان ازایمن بودن آن ‎به ‎کارگران ‎مجوز‎ ورود داده شود.

ماده‌ 6: وزارت صنایع و معادن می‌بایست رونوشت پروانه‌های اکتشاف و بهره برداری را به وزارت کار و امور اجتماعی ارسال نماید و دارنده پروانه اکتشاف یا بهره برداری مکلف است تاریخ شروع عملیات خود را به وزارتخانه‌های معادن و فلزات، کار و امور اجتماعی (ادارات کل کار و امور اجتماعی) اطلاع دهد.

ماده‌ 7: اکتشاف کننده یا بهره بردار باید مدارک مشروحه زیر را در سر معدن نگهداری کرده و برای ارایه به مهندسین ناظر وزارت صنایع و معادن و بازرسان کار وزارت کار و امور اجتماعی آماده داشته باشد.

الف – پروانه اکتشاف یا پروانه بهره برداری یا کپی آنها.

ب – نقشه محدوده به مقیاس حداقل  و نقشه بهره برداری به مقیاس حداقل  و برای معادنی که عملیات زیرزمینی دارند، نقشه به مقیاس حداقل  از قسمت درون معدن و همچنین یک نقشه از کارگاه‌ها و تاسیسات خارج معدن به مقیاس حداقل .

ج – دفتر حاوی مشخصات کارکنان معدن و استخراج روزانه طبق نمونه‌ای که وزارت صنایع و معادن تعیین خواهد کرد.

د – دفتر مخصوصی جهت ثبت نظرات و تذکرات و دستوراتی که در اجرای آیین نامه‌های مربوط نسبت به طرز کار و رعایت اصول فنی و حفاظت و بهداشت کار و سایر مواردی که از طرف مهندسین ناظر وزارت صنایع و معادن و بازرسان کار وزارت کار و امور اجتماعی داده می‌شود.

هـ – دفتر مخصوص ثبت حوادث و گزارش اقدامات معموله طبق نمونه‌ای که از طرف وزارت کار و امور اجتماعی تعیین می‌شود.

و – دفاتری مخصوص جهت ثبت کلیه اقدامات ایمنی و بهداشت کار که به ترتیب توسط مسئول ایمنی و مسئول بهداشت حرفه‌ای که در اجرای آیین نامه‌ها و مقررات مربوطه تکمیل می‌گردد.

ز – آیین نامه ایمنی معادن و کلیه آیین نامه‌های حفاظتی فنی و بهداشت کار مصوب شورای عالی حفاظت فنی.

ماده‌ 8: رعایت مفاد کلیه مقررات و آیین نامه‌های مصوب شورای عالی حفاظت فنی درخصوص نکات ایمنی مرتبط با لوازم، کالاها و تجهیزات معدنی لازم الاجرا است.

تبصره – کلیه سفارشات و نکات احتیاطی و ایمنی که از طرف سازندگان و تولیدکنندگان لوازم، کالاها و تجهیزات معدنی توصیه می‌شود لازم الاجرا است.

ماده‌ 9: تمام شاغلین در معادن زیرزمینی و کارگرانی که با تغییر شغل از قسمتی به قسمت دیگر معدن منتقل می‌شوند باید با راه‌های خروجی و اضطراری معدن آشنا شده و آگاهی کامل پیدا کنند.

ماده‌ 10: ورود کلیه افراد غیرشاغل در معدن منوط به کسب اجازه از سرپرست معدن یا جانشین وی می‌باشد.

ماده‌ 11: ورود و کار در کارگاه‌ها و معادن زیرزمینی متروکه منوط به کسب مجوز از سرپرست معدن یا مسئول ذیربط بوده و باید با رعایت مقررات ایمنی و پس از حصول اطمینان از برقراری تهویه مناسب و سالم بودن وسایل نگهداری و عدم ریزش حفریات انجام گیرد.

ماده‌ 12: با تمهیداتی که از طرف سرپرست معدن انجام می‌گیرد، بایستی همواره تعداد و اسامی کارکنانی که در هر لحظه داخل معدن و بخصوص زیرزمین بوده مشخص باشد و تا زمانی که کارگران در زیرزمین مشغول کار هستند حداقل یک نفر از مسئولین می‌بایست در دفتر سرمعدن حضور داشته باشد.

ماده‌ 13: محل یا محل‌های حادثه ساز در معدن باید بوسیله سیم خاردار یا وسایل محصور‌کننده مناسب و علائم اخباری و هشدار دهنده از محل‌های مجاور مجزا باشد به طوری که مانع عبور اشخاص متفرقه و حیوانات گردد.

ماده‌ 14: معادن زیرزمینی (به استثنای جبهه کارهای در حال حفاری) باید به وسیله حداقل دو راه با شرایط زیر به خارج ارتباط داشته باشد.

الف – راه‌های مذکور در داخل معدن به هم ارتباط داشته باشد.

ب – عبور افراد از هر یک از آنها به آسانی میسر باشد.

پ – فاصله بین آنها بیش از 15 متر بوده و دهانه آنها زیر پوشش یک ساختمان واحد نبوده و مدخل آنها در نقاط سیل گیر و یا بهمن گیر و مانند آن نباشد.

ماده‌ 15: کارگاه می‌بایست طوری تجهیز شود که به کسی آسیب نرسد. چنانچه فردی مشاهده کرد نقصی در کارگاه وجود دارد که آسیب به دیگران می‌رساند بلافاصله می‌بایست افراد را مطلع نموده و مراتب را به رییس قسمت جهت رفع نقص اعلام نماید.

ماده‌ 16: هیچ کس نمی‌بایست بدون اجازه به محل ممنوعه وارد شده و این محل باید به وسیله تابلوی اخباری هشدار دهنده مشخص شود.

ماده‌ 17: نقاط نقشه برداری شده نباید توسط اشخاص غیرمسئول تخریب شود.

ماده‌ 18: رعایت ماده 92 قانون کار جمهوری اسلامی ایران در مورد معاینات پزشکی و بهداشتی شاغلین در معدن الزامی است.

ماده‌ 19: با توجه به ماده 90 قانون تامین اجتماعی ارجاع مشاغل معدنی به کارکنان جدیدالاستخدام و یا کارکنانی که می‌خواهند به کار جدیدی گمارده شوند پس از انجام معاینات پزشکی از نظر قابلیت جسمانی و روانی متناسب با نوع کارهای مرجوع میسر است.

ماده‌ 20: استعمال دخانیات در کارگاه‌های زیرزمینی ممنوع است.

ماده‌ 21: به استناد آیین نامه حفاظت و بهداشت عمومی در کارگاه‌ها مصوب شورای عالی حفاظت فنی ورود افراد همراه با سیگار، کبریت، فندک یا هر نوع وسایل و لوازم آتش‎زا به معادن زغال‎سنگ و سایر معادنی که‎خطر آتش‎سوزی یا انفجارداشته‎باشد مطلقاً ممنوع است.

تبصره – در این گونه معادن همراه داشتن دوربین عکاسی یا فیلم برداری یا نظایر آنها که چراغ فلاشر آنها از نظر جرقه حفاظت شده نیستند نیز ممنوع است.

ماده‌ 22: روشن کردن آتش در سطح زمین تا شعاع 20 متری از دهانه دویل‌ها، چاه‌ها و ورودی معادن زیرزمینی که احتمال خطر آتش سوزی و انفجار وجود دارد مطلقاً ممنوع می‌باشد.

ماده‌ 23: درصورت بروز حادثه یا بیماری ناشی از کار می‌بایست برگه‌های مربوطه تکمیل و نسخه‌ای از آن را به ادارات کار و امور اجتماعی ، مراکز بهداشت و سازمان تامین اجتماعی محل ارسال نمود.

تبصره – برگه مربوط به حوادث ناشی از کار از سوی وزارت کار و امور اجتماعی و برگه مربوط به بیماری‌های ناشی از کار از سوی وزارت بهداشت،‌درمان و آموزش پزشکی تهیه و به ترتیب می‌بایست توسط مسئول ایمنی و مسئول بهداشت حرفه‌ای تکمیل گردد.

ماده‌ 24: به استناد آیین نامه وسایل حفاظت انفرادی مصوب شورای عالی حفاظت فنی کلیه کارگران شاغل در معادن می‌بایست در هنگام ورود به معدن به وسایل حفاظت فردی مناسب و بر اساس نوع و شرایط کار مجهز گردند.

تبصره – کلیه مفاد آیین نامه مذکور درخصوص نحوه انتخاب،‌ بکارگیری، تعمیر و تعویض وسایل مذکور الزامی است.

ماده‌ 25: به استناد فصل هشتم قانون کار جمهوری اسلامی ایران و آیین نامه حفاظت و بهداشت عمومی در کارگاه‌ها مصوب شورایعالی حفاظت فنی می‌بایست تسهیلات بهداشتی مناسب و کافی شامل روشوئی، حمام، توالت،‌رختکن، محل غذاخوری و نمازخانه و غیره در محل مناسبی از سطح زمین وجود داشته باشد.

 

فصل سوم – حفاری‌های معدنی و اکتشافی

 

ماده‌ 26: در حفاری‌های سطحی و معادن روباز شیب موقت دیواره‌ها و شیب کلی آنها با توجه به خصوصیات مکانیکی سنگ‌ها باید به گونه‌ای تعیین شود که خطر ریزش نداشته باشد. در جبهه کارهای فعال وقتی انتخاب شیب موقت برای پایداری کوتاه مدت مجاز است که اطمینان کافی از عدم ریزش وجود داشته باشد.

ماده‌ 27: عبور و مرور وسایل نقلیه در جاده‌های معدنی مشمول مقررات عمومی مربوطه کشور می‌باشد.

ماده‌ 28: در معادنی که از دستگاه سیم برش الماسه استفاده می‌شود، به منظور جلوگیری از پرتاب سگمنت (دندانه‌های الماسه روی سیم برش) و یا صدمات ناشی از شلاق زدن سیم پاره شده لازم است در مسیر سیم برش پوشش حفاظتی مناسب بکار گرفته شود.

ماده‌ 29: در هنگام برش، جدا کردن و جابجایی بلوک‌های سنگ، استقرار ماشین آلات و افراد در پایین دست بلوک سنگ ممنوع است.

ماده‌ 30: در معادن روباز و کارگاه‌های حفاری سطحی برای جلوگیری از لغزش و سقوط کارگر، محل استقرار و عبور و مرور آنان باید دارای عرض و شیب مناسب باشد. در غیر این صورت کارگر باید به کمربند ایمنی و طناب نجات که به نقطه اتکا مطمئنی متصل شده باشد مجهز گردد.

ماده‌ 31: کار در سطح هنگام باد، برف یا باران شدید و احتمال وقوع رعد و برق باید با احتیاط کامل صورت گیرد.

ماده‌ 32: در حفر ترانشه برای اکتشاف و نمونه‎برداری باید دقت شود تا خطر ریزش دیواره وجود نداشته باشد و در صورت لزوم با وسایل مناسب نگهداری شود. در ترانشه‌ها و چاهک‌هایی که به عمق بیش از 5/1 متر هستند بایستی برای بالا و پایین رفتن از نردبان استفاده شود.

ماده‌ 33: در ترانشه و چاهک‌هایی که خطر انباشتگی گاز وجود دارد ورود و کار افراد بایستی پس از تهویه و اطمینان از بی‌خطر بودن آن محل‌ها انجام گیرد.

ماده‌ 34: تمیز کردن یا میزان و مسطح کردن جبهه کار در معادن روباز و در اثنای کار ماشین حفاری بدون اخذ اجازه از مسئول دستگاه ممنوع است.

ماده‌ 35: دهانه چاه‌های قائم باید با در فولادی پوشانده شده و در اطراف آن نرده حفاظ نصب شود.

ماده‌ 36: دهانه چاه‌های مایل و تونل‌های شیب‎دار باید به درب مسدودکننده یا راه بند مجهز باشد.

ماده‌ 37: هنگام حفر چاه استفاده از سپر محافظ (سکو) در فاصله‌ای کمتر از 30 متر از جبهه کار الزامی است. این سکو می‌بایست علاوه بر کابل فلزی (سیم بکسل) تعلیق به کمک جک‌های مکانیکی افقی به دیواره چاه تثبیت شود.

ماده‌ 38: هنگام حفر چاه از زیر سکوی کار تا جبهه کار می‌توان از نردبان طنابی استفاده کرد مشروط بر آن که طول آن از 30 متر کمتر باشد.

ماده‌ 39: در تونل‌های شیب دار محل عبور افراد در تمام مسیر باید در یک سمت باشد.

ماده‌ 40: در تونل‌های افقی و شیب دار مجهز به نوار نقاله عرض راه عبور افراد می‌بایست در یک طرف حداقل 60 سانتیمتر و در طرف دیگر حداقل 40 سانتیمتر باشد.

ماده‌ 41: در تونل‎های افقی و شیب‎دار که باربری ریلی دارند، باید عرض راه عبور افراد در یک طرف حداقل 60 سانتیمتر باشد.

ماده‌ 42: در حفریات شیب داری که برای عبور و مرور افراد اختصاص داده می‌شود بایستی در شیب‌های مختلف به شکل زیر تجهیز گردند:

الف – در شیب 15 – 7 درجه         دستگیره سرتاسری

ب– در شیب 30 – 15 درجه          پله‌های وسیع شیب دار و دستگیره

پ– در شیب 45-30 درجه             نردبان و یا پله‌های افقی و دستگیره

ت – در شیب 45 درجه و بیشتر از آن، قسمت عبور و مرور افراد به طور کلی مجزا و در این حالت مجهز به نردبان می‌گردد.

ماده‌ 43: در حفریات با شیب تند که مجهز به نردبان شده‌اند باید دقت کرد که:

الف – شیب نردبان‌ها از 80 درجه بیشتر نباشد.

ب – فاصله پایه نردبان تا دیواره نباید کمتر از 60 سانتیمتر باشد.

پ – در انتهای هر نردبان، پاگردی به منظور استراحت و پیشگیری از خطرات سقوط ساخته شده باشد.

ت – نردبان باید حداقل تا یک متر بالای پاگرد ادامه یابد و در غیر این صورت به دستگیره‎های ثابتی مجهز باشد که امکان بالا و پایین آمدن افراد را فراهم نماید.

ث – فاصله پاگردها از 10 متر بیشتر نباشد.

ماده‌ 44: درتونل‌های شیب دار و چاه‌های مایل باید در فاصله حداکثر هر 50 متر یک جان‎پناه احداث شود. در محل سوزن‌های انشعاب ریل نیز باید جان پناه احداث شود.

ماده‌ 45: هنگام کار در سینه کار‌های تونل‌های شیب دار، کارگران باید از خطر سقوط و افتادن واگن و ماشین آلات از بالا به طرف سینه کار محفوظ باشند. راه بند مسدود کننده عبور واگن باید در دو نقطه، یکی در دهانه تونل شیب دار و دیگری در فاصله 20 متری از محل کار کارگران نصب شود.

ماده‌ 46: در جبهه کارهای معادن روباز و زیرزمینی، بخصوص پس از آتشباری، لازم است کلیه قسمت‌های سست شده (لقی‌ها) در جبهه کار و دیواره‌ها و سقف‌ها با دقت لق‌گیری شده و یا به طور مطمئنی از ریزش آنها جلوگیری بعمل آید. ورود کارگران و شروع به کار آنان در محل باید پس از لق گیری به طور مطمئن انجام شود.

ماده‌ 47: حفاری‌های متروکه و کارگاه‌هایی که استخراج آنها تمام شده باید مسدود شوند. این عمل باید طوری انجام گیرد که هیچ گونه اختلالی در تهویه معدن بوجود نیاید.

ماده 48: در مورد فضای خالی‎شده در عملیات استخراج زیرزمینی باید امکان ‎نشست‎ سطح زمین و احتمال خطرات را در بیرون و یا درون معدن پیش‎بینی کرده و با تدابیری نظیر پر‎کردن محل استخراج و یا کنترل نشست ‎سطح‎ زمین و یا مانندآن از بروز خطر جلوگیری ‎کرد.

ماده‌ 49: سنگ‌های استخراجی (کوپ‌ها) بایستی به طور منظم و روی بزرگترین سطح اتکاء خود انباشته شوند تا بدین وسیله از سقوط آنها و آسیب رسانی به کارکنان جلوگیری شود.

ماده‌ 50: از به کار بردن طناب، زنجیر، سیم بکسل و یا قلاب‌هایی که معیوب و پوسیده هستند، جداً خودداری شود و برای بکسل کردن ماشین آلات، بلوک‌های سنگ‌های استخراجی و غیره از سیم بکسل با مقاومت مناسب استفاده شود.

ماده‌ 51: کلیه کارگران باید به اندازه کافی از حوزه عملکرد کابل‌ها و طناب‌ها و جک‌ها فاصله داشته باشند.

ماده‌ 52: کارگران نباید به هیچ وجه زیر بارهای معلق مخصوصاً کوپ‌های معلق قرار گیرند.

ماده‌ 53: لبه‌های سست و در حال ریزش و شکاف‌هایی که در لبه‌ها بوجود آمده باید دائماً تحت کنترل و بازرسی قرار گیرد.

 

فصل چهارم – ماشین آلات معدنی

 

ماده‌ 54: به استناد آیین نامه حفاظت و بهداشت عمومی در کارگاه‌ها مصوب شورایعالی حفاظت فنی، روغنکاری اجزاء متحرک ماشین آلات حفاری هنگام کار ممنوع است.

ماده‌ 55: به استناد آیین نامه ایمنی کار بر روی خطوط و تجهیزات برقدار مصوب شورای عالی حفاظت فنی در معادن روباز عبور ماشین حفاری از زیرکابل‌های انتقال برق هنگامی مجاز است که فاصله بین بالاترین نقطه ماشین تا سیم‌های هادی برق از 1.5 متر کمتر نباشد.

تبصره – فاصله مجاز بین بالاترین نقطه ماشین تا سیم‌های برق به میزان ولتاژ جریان عبوری بستگی دارد.

ماده‌ 56: کلیه دستگاه‌ها و ماشین آلات در حال کار در معدن روباز باید حسب مورد مجهز به برق گیر باشند.

ماده‌ 57: به استناد آیین نامه حفاظت و بهداشت عمومی در کارگاه‌ها مصوب شورایعالی حفاظت فنی، کلیه قسمت‌های متحرک و انتقال دهنده نیرو از قبیل تسمه فلکه، زنجیر، چرخ‎دهنده و امثال آن و همچنین قسمت‌هایی از ماشین‌ها که امکان ایجاد سانحه برای کارگران و یا درگیری اشیاء وجود داشته باشد باید دارای پوشش یا حفاظی مناسب و با مقاومت باشند.

ماده 58:کلیه ماشین‌ها و تجهیزات معدنی باید توسط افراد ماهر و آموزش‎ دیده‎ بکار برده شوند.

ماده‌ 59: هنگام کار با ماشین استخراج ذغال سنگ که با زنجیر یا سیم بکسل کشیده می‌شود، ورود افراد به محدوده ماشین و کار در پایین دست ماشین ممنوع است.

ماده‌ 60: استفاده از ماشین‌های با موتور احتراقی در محیط‌های آلوده به گازهای قابل انفجار ممنوع است.

ماده‌ 61: متصدیان دستگاه‌های برقی هنگام کار باید از وسایل حفاظت فردی مناسب شامل دستکش لاستیکی، کفش و کلاه ایمنی عایق در برابر الکتریسیته استفاده کنند.

ماده‌ 62: قبل از شروع به کار هر نوع ماشین، متصدی باید اطرافیان را از راه اندازی دستگاه آگاه نماید.

ماده‌ 63: برای کار با پمپ‌های دستگاه حفاری اکتشافی باید موارد زیر رعایت شود:

• موقعی که پمپ روشن است، متصدی باید از دستکش لاستیکی عایق الکتریسیته استفاده نماید.
• از سیستم اتصال به زمین تایید شده استفاده شود.
• شاسی پمپ باید کاملاً به زمین محکم شود.

ماده‌ 64: برای کار با بیل‌های مکانیکی در معادن روباز باید موارد زیر رعایت شود:

• به غیر از مکانیک مجاز، مسئول ایمنی و مسئول فنی هیچ کس حق ندارد بدون اجازه متصدی وارد اتاقک فرمان شود.
• متصدی تنها در موارد اضطراری و به مدت کوتاه و به شرط آنکه کمک خود را جایگزین نماید مجاز به ترک ماشین در شیفت کار خود می‌باشد.
• هنگام توقف کار، ولو به مدت کوتاه، باید جام و چنگک‌ بیل پایین آورده شده و روی زمین قرار گیرد و رها کردن آن به حالت آویزان و معلق ممنوع است.
• متصدی ماشین، ضمن کار باید چنان زمین را صاف کند که احتیاج به دوباره کاری نباشد.
• انجام هر نوع حرکتی و هرگونه جابجایی بیل مکانیکی از قبیل راه اندازی، حرکت به جلو یا عقب، بارگیری به کامیون و غیره باید همراه با علامت‌های صوتی مانند بوق یا زنگ یا سوت باشد و همه افرادی که در معدن کار می‌کنند باید با علامت مربوطه آشنا باشند.

ماده‌ 65: بکارگیری جرثقیل و بازرسی فنی آن می‌بایست به استناد آیین نامه حفاظتی وسایل حمل و نقل و جابجا کردن مواد و اشیاء در کارگاه‌ها مصوب شورای عالی حفاظت فنی انجام پذیرد.

تبصره – به استناد آیین نامه فوق الذکر ظرفیت مجاز انواع جرثقیل‌ها باید به وضوح بر روی‌ آنها نوشته شده و جرثقیل مجهز به سیستم قطع کن یا آگاه کننده برای بار بیش از حد مجاز باشد.

ماده‌ 66: جام شاول (صندوقه بیل مکانیکی) در موقع کار هرگز نباید بالای سرافرادی که در محل کار می‌کنند چرخانده شود.

ماده67:جام شاول نباید بالای اطاق راننده کامیون و کابل‌های اتصال برق حرکت داده‎شود.

ماده‌ 68: همواره باید کنترل کاملی بر روی بارهای معلق وجود داشته باشد.

ماده‌ 69: شاول نباید در فاصله کمتر از 3 متر از خطوط برق ولتاژ بالا کار کند.

ماده‌ 70: متصدی باید قبل از حرکت جام (لودر، شاول و غیره) به اطراف و بالا به دقت نگاه کرده و اطمینان پیدا کند که همه چیز در وضعیت خوبی قرار دارد و در هنگام بلند‎کردن جام و متعلقات مربوطه و قبل از حرکت از فرد مسئولی که روی زمین علامت می‌دهد فرمان بگیرد.

ماده‌ 71: هرگز نباید از وسیله نقلیه سنگین بیرون پرید. بایستی دستگیره‌ها و آهن‌های نصب شده برای پیاده شدن را با دو دست محکم گرفته و در حالی که صورت به طرف ماشین می‌باشد پیاده شد.

ماده‌ 72: جلو و عقب چرخ‌های ماشین آلات در حال توقف باید با دقت مسدود گردد تا از حرکت احتمالی آنها جلوگیری شود خصوصاً اگر این ماشین‎آلات در شیب قرار گرفته باشند.

ماده‌ 73: سوار شدن افراد غیرمجاز بر لودر، گریدر، بولدوزر، شاول و غیره ممنوع بوده و هیچکس حق ندارد بر روی جام و تیغه‌های لودر، گریدر و غیره سوار شود.

ماده‌ 74: در هوای تاریک گریدر زنی نزدیک لبه‌ها و کنار دیواره‌های بلند ممنوع است.

ماده‌ 75: در ماشین آلات سنگین چرخ لاستیکی که اجباراً بر روی لبه‌های تیز حرکت می‌کنند جهت جلوگیری از ترکیدگی لاستیک و ایجاد شرایط ناایمن بعدی باید چرخ‌ها به زنجیر حفاظتی مجهز شوند.

ماده76: تسطیح مواد تخلیه‎شده در محل تخلیه بار بلافاصله پس از تخلیه بار ممنوع است.

ماده‌ 77: توقف گاه ماشین آلات معدنی باید به اندازه کافی از انبارهای سوخت فاصله داشته و از نگهداری مواد قابل اشتعال‎ مانند بنزین، گازوئیل، نفت و روغن در داخل آن خودداری‎شود.

ماده‌ 78: داشتن گواهینامه ویژه جهت کار با ماشین آلات متحرک مانند بیل مکانیکی، تراکتور، لودر، بولدوزر و لوکوموتیو  و غیره برای متصدیان اینگونه ماشین‌ها الزامی است.

ماده‌ 79: نکات زیر می‌بایست به هنگام کار با دستگاه‌های چال زنی رعایت شود:

الف- مته‌ها کاملاً تیز باشند.

ب- دکمه‌های لباس کارگر بسته باشد.

پ- برای بیرون آوردن مته از چال فقط از آچار مخصوص استفاده شود.

ت- نباید پرفراتور (دستگاه چال زنی برای چال‌های با قطر کم) را بدون مته روشن کرد.

ث- نباید در صورت تاخوردگی شیلنگ دستگاه را روشن کرد.

ج- تمام چال‌های حفر شده به دقت هواگیری شوند و دهانه چال‌های غیرافقی را با درپوش چوبی به طور موقت پوشاند.

چ- جبهه کار در معادن قبل از شروع به کار چال زنی لق گیری شود.

ح- چال زنی با دستگاه‌ های الکتریکی به کمک دستکش عایق الکتریسیته انجام شود.

خ- محل استقرار واگن دریل (دستگاه چال زنی ارابه‌ای) مسطح و شیب آن مطمئن باشد، به گونه‌ای که خطر لغزش یا واژگونی دستگاه وجود نداشته باشد.

د – در دستگاه‌های چال زنی برقی اتصال زمین موثر و کلید ضد انفجار و رله حفاظتی وجود داشته باشد.

ذ – قبل از تعمیر و باز کردن قسمت‌های دستگاه برقی در سینه کار جریان برق قطع شود.

ر – کابل‌های دستگاه برقی در محلی قرار داده شوند که از خطر صدمه ناشی از عبور دستگاه‌ها یا برخورد قطعات سنگ مصون باشند.

چال زنی باید با تزریق آب یا آب پاشی یا با استفاده از دستگاه غبارگیر انجام شود به طوری که میزان غبار تولید شده از حد مجاز کمتر باشد.

 

فصل پنجم – نگهداری

ماده‌ 80: شبکه حفاری‌های زیرزمینی با توجه به پایداری سنگ‌ها و تغییر شکل آنها بایستی به طور دائم بررسی و در صورت لزوم به وسائل نگهداری مناسب مجهز گردد.

ماده‌ 81: انجام حفاری‌های زیرزمینی بدون داشتن مشخصات فنی نگهداری از قبیل محل و نقشه کارگاه و نگهداری و مصالح بکار گرفته شده، فاصله نصب وسایل نگهداری از یکدیگر و از جبهه کار که به تایید مسئول فنی یا سرپرست معدن نرسیده باشد، ممنوع است.

ماده‌ 82: وسایل نگهداری باید به شکلی کار گذارده شود که بین آن با سقف و دیواره‌ها اتکای کامل حاصل شود و حفره‌های ایجاد شده کاملاً پر گردد.

ماده83: کلیه ‎وسایل نگهداری نصب‎شده درمعدن باید دارای مقاومت و استحکام لازم باشد.

ماده‌ 84: در موقع نصب، تعویض و یا تعمیر وسایل نگهداری باید احتیاط‌های لازم برای جلوگیری از ریزش بعمل آید.

ماده‌ 85: استاد کار هر قسمت موظف است در هر نوبت کار حداقل یک بار سقف، دیوارها، راهروها و وسایل نگهداری جبهه کار خود را کاملاً بازدید و در صورت مشاهده عیب و نقص فوراً نسبت به رفع آن اقدام نماید. به علاوه در پایان در هر نوبت کار قبل از حصول اطمینان از استحکام کارگاه نباید محل کار را ترک کند.

ماده‌ 86: مسئولین ایمنی و نظارت مجاز می‌توانند در مورد تغییر وسایل نگهداری آسیب‎دیده و همین‎ طور درمورد سنگ‌های معلق و نااستوار سقف و جوانب گالری‌هایی که بدون وسایل نگهداری پیشروی می‌شوند، ضمن توقف‎ کار سریعاً اقدامات‎ ایمنی را انجام دهند.

ماده‌ 87: مسئولین ایمنی و نظارت، چنانچه در محلی وسایل نگهداری را کافی و ایمن تشخیص ندهند، لازم است ضمن گزارش نظر خود به مسئولین معدن برای تقویت وسایل نگهداری موضوع را تا رسیدن به نتیجه نهایی پیگیری نمایند.

ماده‌ 88: بازیابی وسایل نگهداری، باید توسط کارگران ماهر و با تجربه کافی و با نظارت مسئول ایمنی معدن صورت گیرد.

ماده‌ 89: بازیابی وسایل نگهداری لازم است با استفاده از وسایل و تجهیزات مناسب انجام شود و کارگران در حین بازیابی باید در محلی مطمئن مستقر شوند.

ماده‌ 90: وسایل نگهداری چاه‌ها و همچنین کارگاه‌ها و حفریاتی که به طور مداوم فعال نیستند، لازم است حداکثر هر دو ماه یک بار مورد بازدید و کنترل قرار گیرند.

ماده‌ 91: در کارگاه استخراج، استواری و پابرجا بودن کمر بالای سینه کار را باید از طریق بازدید و ضربه زدن مورد امتحان و کنترل قرار داده و در صورت مشاهده علایم خطر و شکستگی در کمر بالا و یا در سینه کار باید به ریختن سنگ های معلق اقدام نموده و چوب‎بست مربوطه را تقویت نمایند.

ماده‌ 92: ستون‌های چوبی نگهداری را باید از پوست و گره تمیز نموده و استفاده از چوب‌های با قطر کم، شکسته و یا درجا خشک شده به عنوان ستون یا جزء دیگر چوب‌بست که تحت فشار طولی قرار گرفته ممنوع است.

ماده‌ 93: استحکاماتی که در اثر عملیات انفجاری، برداشت و استخراج، جابجا نمودن نقاله و یا لوله‌های هوارسانی و غیره جابجا شده و یا صدمه دیده است باید بلافاصله جایگذاری و مستحکم گردد.

ماده‌ 94: در هنگام تعویض وسایل نگهداری به منظور تعویض گالری و یا تعویض چوب به علت کهنگی و پوسیدگی آن برداشت بیش از 2 قاب چوبی و یا فلزی در یک زمان مجاز نبوده و قبل از برداشت هر قاب نگهداری لازم است قاب‌های طرفین آن به اندازه کافی تقویت و تخته کوبی گردند.

ماده‌ 95: تعویض وسایل نگهداری در محل تقاطع حفاری‌ها طبق مشخصات فنی مربوطه که به تایید سرپرست معدن رسیده است و پس از آشنایی کارگران با مشخصات فنی فوق و برنامه و چگونگی عملیات و با حضور مسئول ایمنی انجام می‌شود:

ماده‌ 96: در کارگاه‌های استخراج زیرزمینی با توجه به احتمال نشست زمین وخطرات احتمالی طریقه کنترل سقف پس از استخراج شامل باقی گذاردن فضای خالی یا پر کردن یا تخریب می‌باشد باید موارد زیرین به طور دقیق در طرح کارگاه استخراج مشخص شود.

الف- در حالت باقی گذاردن فضای خالی، ابعاد مجاز فضای خالی و پایه‌ها با توجه به مشخصات و پایداری سنگ‌ها باید تعیین شود.

ب- در حالت پرکردن فضای خالی‎شده باید مشخصات مواد پرکننده،‌ روش پرکردن، فاصله زمانی و طولی پر کردن تا جبهه کار استخراجی، میزان تراکم ماده پر کننده باید تعیین شود.

پ- درحالت تخریب لازم‎است گام تخریب، طرح نگهداری در خط تخریب، تخریب‎ اجباری در صورت لزوم، روش برداشتن پایه‌ها و دستورات ایمنی برای کارگران تخریب کننده به دقت مشخص شود و عمل تخریب باید توسط کارگران مجرب و ماهر انجام شود.

فصل ششم – مواد ناریه و آتشباری

 

الف – مقررات عمومی

ماده‌ 97: آتشبار باید دوره آموزشی لازم را گذرانده و صلاحیت وی توسط سازمان‌های مربوطه تایید شود.

ماده‌ 98: هر آتشبار باید دفتر مخصوصی جهت ثبت مقدار ناریه دریافتی و مصرفی داشته باشد. پس از اتمام هر دفتر، آتشبار باید آن را به انبار تحویل داده و در انبار حداقل تا شش ماه نگهداری شود.

ماده‌ 99: بکار بردن باروت در معادن زیرزمینی ممنوع است.

ماده‌ 100: قراردادن ماده منفجره در مجاورت برف، یخ و آتش ممنوع است.

ماده‌ 101: بکار بردن مواد ناریه یخ زده یا فاسد ممنوع است.

ماده‌ 102: بکار بردن فتیله‌ای که حتی یک بار رطوبت به آن نفوذ کرده و یا تحت تاثیر حرارت و برودت قرار گرفته و یا به نحو دیگری مشخصات فنی خود را از دست داده باشد ممنوع است.

ماده‌ 103: پیدا شدن یا مفقود شدن مواد ناریه و دستگاه آتش کن در داخل یا خارج معدن باید فوراً به مسئول مربوطه (استاد کار و مسئول ایمنی) گزارش شود.

ماده‌ 104: آتشباری فقط با خرجگذاری در چال مجاز بوده و استفاده از مواد منفجره در خارج از چال با کسب مجوز از مسئول معدن و مسئول ایمنی میسر می‌باشد.

ماده‌ 105: به منظور اطلاع از سالم بودن فتیله و همچنین سرعت اشتعال آن قبل از استفاده از هر صندوق باید از آن نمونه برداری و آزمایش شود.

ماده‌ 106: امحاء مواد ناریه فاسد می‌بایست منحصراً توسط مسئولین ذیربط و با رعایت اصول ایمنی مربوط به مخاطرات و آلودگی ناشی از عملیات امحاء انجام می‌شود.

ماده‌ 107: با توجه به نقش اصلی آب در خاموش کردن آتش لازم است در جایی که مواد منفجره غیرامولسیونی قرار دارد جریان آب کافی وجود داشته باشد.

ماده‌ 108: به منظور پیشگیری از سفت و خشک شدن مواد منفجره امولسیونی (مواد منفجره مایع) باید تا تاریخ مشخصی پس از ساخت مصرف شود به طوری که این مواد نباید بیش از 6 هفته پس از ساخته شدن در انبار نگهداری شود.

ب – انبارهای مواد ناریه

ماده‌ 109: انبار مواد ناریه باید طبق ضوابط و مقررات اعلام شده از طرف سازمان ذیربط و همچنین با توجه به مفاد آیین نامه مواد خطرناک و قابل اشتعال مصوب شورایعالی حفاظت فنی ساخته شود.

ماده‌ 110: جایگاه موقت مواد ناریه محلی است که در آن حداکثر مصرف یک روز نگهداری می‌شود. جایگاه موقت فتیله و چاشنی باید مجزا از جایگاه موقت سایر مواد ناریه بوده و فاصلة بین آنها کمتر از 15 متر نباشد. این جایگاه نباید در جاهای سرد و مرطوب، پر رفت و آمد و در معرض بروز آتش سوزی و انفجار باشد. در و قفل و بست این جایگاه‌ها باید کاملاً محکم بوده و بر روی درب ورودی تابلوی اخباری با عبارت «مواد ناریه» با خط خوانا نصب گردد.

ماده‌ 111: آن مقدار از مواد ناریه پیش بینی شده برای مصرف روزانه که به مصرف نرسیده است، یا مواد منفجره‌ای که به علت عدم نقص در عملیات انفجاری باقی مانده است باید فقط در جایگاه موقت نگهداری شود.

ماده‌ 112: آتشبار نباید با همراه داشتن مواد منفجره به جایگاه موقت چاشنی و همچنین با همراه داشتن چاشنی به جایگاه موقت مواد منفجره وارد شود.

ماده‌ 113: داخل انبار مواد ناریه و همچنین محوطه اطراف آن تا فاصله 50 متری باید از وجود کلیه مواد سریع الاحتراق مانند مواد نفتی، تکه‌های پارچه، کاغذ، خار، بته و غیره پاکیزه نگهداری شود.

ماده‌ 114: مقدار مواد ناریه وارده و صادره انبار باید با ذکر دقیق زمان در دفتر مخصوص ثبت گردد.

ماده‌ 115: در انبارها باید نکات زیر رعایت شود:

الف–صندوق حاوی مواد ناریه طوری قرار داده‎شود که فشنگ‌ها به صورت قائم قرار نگیرد.

ب – صندوق مواد ناریه و چاشنی در داخل انبار باز نشود.

پ – صندوق مواد ناریه و چاشنی باید به آرامی جابجا گردد و از پرتاب کردن و یا لغزاندن آن خودداری شود.

ت – با کفش میخ دار نباید وارد انبار مواد ناریه و چاشنی شد.

ث – صندو‍ق های محتوی مواد ناریه و چاشنی باید طوری روی هم چیده شوند که ارتفاع آنها از 2 متر یا 5 صندوق در هر ردیف بیشتر نبوده و بین هر دو ردیف فضای کافی برای تهویه مناسب وجود داشته باشد. ضمناً فاصله ردیف صندوق‌های مجاور دیوارهای انبار با دیوار باید حداقل 30 سانتیمتر باشد. صندوق‌های زیرین باید روی الوارهای مناسب چیده ‎شود.

ج – انبار باید به استناد آیین نامه پیشگیری و مبارزه با آتش سوزی در کارگاه‌ها به وسایل پیشگیری در آتش سوزی مجهز گردد.

ماده‌ 116: به منظور پیشگیری از بروز و گسترش آتش، ساختمان انبار باید به وسایل و تجهیزات اعلام و اطفاء حریق خودکار مجهز باشد.

ماده‌ 117: درب انبار مواد ناریه باید به طرف بیرون بازشود.

ماده‌ 118: نشت کارتن‌های دینامیت باید با آب داغ تمیز شود.

ماده‌ 119: راهروهای انبار مواد ناریه باید با علایم اخباری شبرنگ مشخص شود.

ماده‌ 120: به استناد آیین نامه حفاظت و بهداشت عمومی در کارگاه‌ها بردن کبریت، فندک و هر وسیله‌ای که بتواند تولید جرقه و شعله نماید به انبار ممنوع است.

ماده‌ 121: در انبارهای مواد ناریه فقط باید از چراغ ایمنی برای روشنایی استفاده گردد و از بکار بردن هر نوع چراغ دیگر و سیم کشی برق خودداری شود.

ماده‌ 122: نصب گرماسنج که حداقل و حداکثر درجه حرارت را در داخل انبار نشان دهد، برای کنترل درجه حرارت ضروری می‌باشد.

ماده‌ 123: درجه حرارت انبار نباید از 30 درجه سانتیگراد بالاتر و از 10 درجه سانتیگراد کمتر باشد.

ماده‌ 124: انباردار مواد ناریه باید دارای صلاحیت کافی بوده و صلاحیت وی به تایید رسیده باشد و دوره آموزشی لازم را در مراکز ذیربط گذرانده باشد.

ماده‌ 125: ورود اشخاص غیرمجاز به انبار اکیداً ممنوع است.

ماده‌ 126: آتشبار باید مواد منفجره و چاشنی پیش بینی شده مصرف روزانه را با تسلیم رسید فقط در مقابل در انبار دریافت نماید. ورود وی و سایر افراد به استثناء متصدی انبار به انبارهای مواد ناریه ممنوع است.

ماده‌ 127: باز کردن صندوق محتوی مواد ناریه باید حداقل در فاصله 50 متری از انبار و با وسایل مخصوص انجام شود.

ماده‌ 128: قبل از انجام هرگونه عملیات تعمیراتی در انبار مواد ناریه باید کلیه مواد موجود را به محل امنی منتقل و پس از بازرسی و تمیز نمودن انبار شروع به تعمیر نمود.

پ – حمل و نقل مواد ناریه

ماده‌ 129: حمل و نقل مواد ناریه به معدن باید طبق آیین نامه ارایه شده از سوی سازمان ذیربط انجام شود.

ماده‌ 130: جابجا کردن مواد ناریه در داخل معدن و حمل آن از انبار به محل کار و نظیر آن باید تحت نظارت و با مسئولیت آتشبار انجام گیرد.

ماده‌ 131: حمل مواد منفجره به مقدار مورد احتیاج باید در کیسه برزنتی یا جعبه مخصوصی که بدین منظور ساخته شده صورت گیرد. کیسه‌ها یا جعبه‌ها باید دارای بست و قفل بوده و کلید آن در اختیار آتشبار باشد. حداکثر ظرفیت هر کیسه 15 کیلوگرم و حداکثر ظرفیت هر صندوق 25 کیلوگرم است. حمل بیش از یک کیسه یا یک صندوق به وسیله یک نفر ممنوع است.

ماده‌ 132: مواد منفجره پودری یا مایع باید توسط وسایل نقلیه مخصوص حمل شود.

ماده‌ 133: قرار دادن چاشنی همراه با ماده منفجره اصلی در یک کیسه یا یک صندوق یا یک وسیله نقلیه ممنوع است.

ماده‌ 134: قراردادن لوازم و اشیاء متفرقه درون کیسه برزنتی یا جعبه محتوی مواد ناریه ممنوع است.

ماده‌ 135: در صورت حمل مواد ناریه به وسیله لوکوموتیو در داخل معدن، قطار مربوطه باید دارای واگن مخصوص بوده و روی آن علایم خطر نصب شود.

الف – حمل چاشنی به وسیله واگن حامل مواد منفجره ممنوع است.

ب- به‎غیر از راننده و آتشبار و کمک‎او، استفاده سایرافراد ازقطارحمل‎موادناریه ممنوع است.

پ – قطار حامل مواد ناریه باید حداقل 5 دقیقه با قطارهای نفربر فاصله زمانی داشته باشد.

ماده‌ 136: هنگام حمل مواد ناریه با وسایل حمل و نقل در چاه‌های معدنی، باید کلیه مقررات مربوط به حمل افراد در چاه رعایت شود و نباید اشخاص دیگری غیر از آتشبار و کمک او از وسایل حمل و نقل حامل مواد ناریه استفاده نمایند. حمل مواد ناریه و چاشنی تواماً ممنوع است. متصدی بالابر چاه باید قبلاً ماموران پذیرگاهی را که محموله در آنجا تخلیه می‌شود مطلع نماید.

ماده‌ 137: در زمان رعد و برق و در خلال آن حمل و نقل مواد ناریه ممنوع است.

ت – آتشباری

ماده‌ 138: آتشباری در معدن باید به وسیله آتشباری که از طرف مسئول معدن به این سمت گمارده شده است انجام گیرد.

ماده‌ 139: هر آتشبار می‌تواند یک نفر کمک داشته باشد ولیکن مسئولیت انجام عملیات از هر حیث برعهده آتشبار است.

تبصره: استفاده از یک نفر کمک آتشبار در معادن ذغال و زیرزمینی الزامی است.

ماده‌ 140: عملیات آتشباری باید پس از اتمام عملیات حفاری و تخلیه جبهه کار از کلیه تجهیزات و مواد قابل اشتعال و دور کردن افراد غیرمجاز از محل انجام شود.

ماده‌ 141: حمل مواد ناریه به محلی که کارگران هنوز مشغول چال‎زنی هستند ممنوع است.

ماده‌ 142: وسایلی که ممکن است در اثر آتشباری آسیبی به آنها برسد باید به نحو مناسبی حفاظت شوند.

ماده‌ 143: آتشبار نباید غیر از وسایلی که مسئول معدن اجازه استفاده از آن را داده است از وسایل دیگری برای انجام عملیات استفاده نماید.

ماده‌ 144: آتشباری باید طبق طرح مصوب مورد تایید مسئول معدن شامل نقشه قرارگیری چال‌ها در جبهه کار، نوع مواد منفجره و چاشنی، عمق – شیب و مقدار مواد منفجره و طریقة خرجگذاری هر چال، شماره تاخیر چاشنی‌ها یا ترتیب انفجار چال‌ها، طریقة بستن مدار در چاشنی‌های الکتریکی و سایر مشخصات مورد نیاز برای آتشباری و با نظارت مسئول ایمنی انجام گیرد.

ماده‌ 145: چاشنی گذاری فشنگ‌ها باید فقط در محل آتشباری بلافاصله قبل از خرجگذاری صورت گیرد.

ماده‌ 146: در نزدیکی جبهه کار باید محل مطمئنی که در معرض ریزش سنگ نباشد برای چاشنی گذاری انتخاب شود.

ماده‌ 147: آتشبار مجاز است فقط تعداد چالی را که می‌تواند در یک مرحله منفجر نماید و یا ماشین آتش کن توانایی انفجار آن را دارد خرجگذاری نماید.

ماده‌ 148: قبل از خرجگذاری و تا لحظه انفجار تا 30 متری محل آتشباری نباید هوای فشرده آزدانه جریان داشته باشد.

ماده‌ 149: چنانچه دو جبهه کار به فاصله کمتر از 10 متر از یکدیگر قرار گرفته باشند، آتشباری هم زمان آن دو جبهه ممنوع است.

ماده‌ 150: آتشبار باید قبل از خرجگذاری، چال را کاملاً تمیز نماید و از آزاد بودن چال برای فشنگ گذاری مطمئن شود.

ماده‌ 151: سنبه مورد استفاده برای خرجگذاری باید چوبی، مقاوم و کاملاً راست و صاف باشد. بکار بردن سنبه‌های فلزی ممنوع است.

ماده152:اتصال چاشنی به‎فتیله اطمینان باید منحصراً توسط انبردست مخصوص انجام‎گیرد.

ماده‌ 153: طول فتیله اطمینان باید به اندازه‌ای باشد که آتشبار بتواند پس از آتش کردن خود را به محل امنی برساند و در هر صورت طول این فتیله نباید از یک متر کمتر ومقداری از فتیله که از چال بیرون می‌ماند از 20 سانتی‌متر کمتر باشد.

ماده‌ 154: در آتشباری با فتیله اطمینان، انفجار بیش از 10 چال در یک نوبت ممنوع است.

ماده155:آتشبار باید طرف دیگر فتیله اطمینان را که به چاشنی متصل می‌شود، به‎صورت عمودی و طرفی را که برای آتش کردن در نظر گرفته می‌شود به صورت مورب قطع کند.

ماده‌ 156: در آتشباری با چاشنی می‌بایست چاشنی ابتداء در فشنگ ماده منفجره و سپس در داخل چال قرار داده شود. در هر حال باید حداقل یک فشنگ فعال خرجگذاری شود.

ماده‌ 157: خالی کردن چال خرجگذاری شده به هر علت ممنوع است.

ماده‌ 158: در آتشباری با چاشنی معمولی در چال‌های با قطر و طول کم باید دقت شود فشنگ‌ها کاملاً بهم بچسبد و فضای خالی بین آنها باقی نماند. در چال‌های عمیق معادن روباز، خرجگذاری را می‌توان با استفاده از فتیله انفجاری یا چاشنی اضافی به طور منقطع انجام داد.

ماده‌ 159: فشنگ چاشنی‌دار باید به آرامی و بدون وارد کردن هرگونه فشار در داخل چال قرار داده شود.

ماده‌ 160: اتصال چاشنی به فتیله می‌بایست با رعایت فاصله لازم از فشنگ انجام شود و سپس چاشنی در داخل فشنگ ماده منفجره قرار گیرد.

ماده‌ 161: در کلیه چال‌هایی که در یک نوبت آتشباری می‌شوند باید از یک نوع چاشنی الکتریکی (ساخت یک کارخانه) استفاده شود.

ماده‌ 162: قبل از اتصال کابل هدایت برق به دستگاه آتش کن، مدار انفجار را باید توسط اهم‌متر آزمایش نموده و پس از حصول اطمینان از صحت مدار، سیم‌های اصلی هدایت برق را به دستگاه متصل کرد.

ماده‌ 163: اتصال کابل هدایت برق به سیم چاشنی‌ها و همچین به دستگاه آتش کن منحصراً توسط آتشبار و پس از اتمام خرجگذاری و آزمایش مدار و دور شدن کمک آتشباران از جبهه کار انجام گیرد.

ماده‌ 164: پس از خرجگذاری باید چال‌ها را به طور معین و با موادی که طبق طرح تعیین شده است مسدود نمود.

ماده‌ 165: زمان و محل عملیات آتشباری باید با اطلاع مسئول معدن و مسئول ایمنی باشد.

ماده‌ 166: آتشبار موظف است اقدامات زیر را هنگام عملیات آتشباری بعمل آورد:

الف – از برقراری تهویه در جبهه کارهای زیرزمینی اطمینان حاصل نماید.

ب – گل یا مواد مسدود کننده چال‌ها را به اندازه کافی در اختیار داشته باشد.

ج – دستگاه آتش کن برقی را قبل از هر نوبت عملیات آتشباری آزمایش و نتیجه را در دفتر مخصوص ثبت نماید.

د – قبل از آتشباری از ورود اشخاص به محل عملیات جلوگیری نماید. در معادن زیرزمینی حداقل فاصله اشخاص تا محل عملیات 80 متر می‌باشد.

هـ – چند دقیقه قبل از انفجار با صدای بلند یا هر وسیله مطمئن دیگر شروع انفجار را به سایرین خبر دهد. همچنین پس از انفجار با همان وسیله خاتمه عملیات را اعلام نماید.

و – بعد از همه محل کار را ترک کند.

ماده‌ 167: در صورتی که آتشبار جهت حفاظت از پناهگاه خاصی استفاده می‌کند، فاصله پناهگاه تا محل آتشباری باید حداقل 80 متر باشد. در معادن زیرزمینی در صورت نبودن پناهگاه فاصله آتشبار از محل آتشباری در تونل‌های مستقیم باید حداقل 200 متر باشد.

ماده‌ 168: آتشبار باید پس از حصول اطمینان از انفجار کلیه چال‌ها و سپری شدن مدت کافی (حداقل 15 دقیقه) به اتفاق استادکار محل را بازدید و در صورتی که خطری از نظر گازهای سمی و مضر موجود نبوده و کارگاه را ایمن تشخیص دهد اجازه ادامه کار بدهد.

ماده‌ 169: در آتشباری با تاخیر انفجار در چال‌ها، آتشبار باید تعداد انفجارها را با دقت شمارش نماید. چنانچه متوجه شود که چالی آتش نگرفته است، در آتشباری با فتلیه اطمینان پس از نیم ساعت و در آتشباری با چاشنی الکتریکی پس از 15 دقیقه اقدامات لازم برای از بین بردن خطر چال آتش نگرفته را آغاز نماید.

ماده170:برای ازبین‎بردن خطرات ناشی از چال آتش نگرفته باید به‎ترتیب زیر عمل شود:

الف- از نقطه‌ای به فاصله حداقل 40 سانتیمتر از دهانه چال آتش نگرفته و به موازات آن چال جدیدی حفر و پس از خرجگذاری آن را آتش نمود.

ب – بارگیری سنگ‌هایی که در انفجار اخیر فرو ریخته می‌شود باید با حضور استاد کار انجام گیرد تا در صورتی که فشنگ‌های منفجر نشده‌ای باقی مانده به جایگاه موقت نگهداری مواد تحویل گردد.

ج- تا خاتمه کلیه عملیات فوق، ورودسایرافرادی که دراین مورد وظیفه‌ ای‎ ندارند ممنوع است.

ماده‌ 171: آتشبار نباید چال‌های خرجگذاری شده را رها نموده و قبل از آتشباری آنها به کار دیگری مشغول شود.

ماده‌ 172: کلیه چال‌های خرجگذاری شده باید در یک نوبت منفجر شوند.

ماده‌ 173: حفر چال جدید در ته چال قبلی ممنوع است. استاد کار موظف است این قبیل چال‌ها را با قطعه چوبی مسدود نماید.

ماده‌ 174: چنانچه هنگام لق گیری و خاک برداری به وجود چال منفجر نشده پی برده شد و یا احتمال وجود چال منفجر نشده وجود داشته باشد باید بلافاصله کار متوقف و کلیه افراد محل را ترک نموده و مراتب به اطلاع مسئولین رسانده شود.

ماده‌175: اقدام لازم برای از بین‎بردن چال منفجرنشده منحصراً با‎نظارت آتشبار انجام ‎شود.

ماده‌ 176: چنانچه آتشبار نتواند برای از بین بردن چال منفجر نشده اقدام کند لازم است بلافاصله مسئول معدن یا مسئول ایمنی معدن را در جریان امر قرار دهد.

ماده‌ 177: اگر به عللی یک یا چند فشنگ چاشنی گذاری شده مورد استفاده قرار نگیرد، آتشبار موظف است بلافاصله و قبل از آتش کردن چال‌ها، چاشنی این فشنگ‌ها را خارج کرده و آنها را به جایگاه موقت نگهداری مواد منتقل نماید.

ماده‌ 178: درحال چاشنی گذاری در چال‌ها اگر احتمال رعد و برق وجود داشت باید کار را تا قطع کامل رعد و برق تعطیل کرد.

ماده‌ 179: در زمان اتصال چاشنی‌ها به همدیگر تا شعاع 30 متری از محل نباید از رادیو، وسایل ترانزیستوری و کلیه وسایل پخش امواج الکتریکی استفاده شود.

ماده‌ 180: برای منفجر کردن مواد ناریه به طریق الکتریکی نباید از سیم‌های بدون روپوش استفاده کرد. استفاده از برق شبکه معدن برای انفجار چاشنی ممنوع است.

ث – مقررات ویژه معادن ذغالسنگ

ماده‌ 181: استفاده از فتیله معمولی و فتیله انفجاری در معادنی که در آنها گاز ذغال یا گرد ذغالسنگ وجود دارد ممنوع است و آتشباری باید فقط با چاشنی الکتریکی ایمن صورت گیرد. همچنین در این معادن استفاده از چاشنی تاخیری معمولی در کارگاه‌های استخراج ممنوع است.

ماده‌ 182: در معادن دارای گاز ذغال یا گرد ذغالسنگ منحصراً باید از دستگاه‌ های آتش‌کن مخصوص این معادن استفاده شود.

ماده‌ 183: درموارد زیر آتش کردن چال ممنوع است:

الف – وقتی که غلظت گاز ذغال در محل انفجار از یک درصد بیشتر باشد.

ب – موقعی که خطر سرایت انفجار به محل‌های متروکه و حفریات و شکستگی‌هایی که در آنها گاز ذغال جمع شده موجود باشد.

ماده‌ 184: کابل هدایت برق برای آتشباری باید دارای روپوش عایق باشد.

ماده‌ 185: در معادن دارای گاز ذغال منحصراً باید از مواد منفجره مجاز (ضدگاز ذغال) برای آتشبار در جبهه کارهای ذغالدار استفاده شود.

ماده‌ 186: میزان مصرف مواد منفجره برای هر چال نباید از مقداری که کارخانه سازنده تعیین کرده است تجاوز نماید.

ماده‌ 187: درمعادن دارای گرد ذغالسنگ قبل از آتش کردن چال‌ها باید محوطه اطراف جبهه کار به اندازه کافی آب پاشی شود.

ماده‌ 188: قبل از خرجگذاری آتشبار باید هوای اطراف جبهه کار را تا شعاع 30 متری آزمایش نماید تا در صورتی که عیار گاز از یک درصد تجاوز کند از خرجگذاری خودداری نموده و مراتب را به مسئول ایمنی معدن اطلاع دهد.

ماده‌ 189: چال‌ها باید پس از خرجگذاری با مواد غیرسوختی و غیرسیلیسی مسدود شوند.

ماده‌ 190: استفاده از مواد منفجره فقط باید به صورت فشنگ باشد.

 

فصل هفتم – باربری در معادن

 

الف – باربری ریلی در راه افقی

ماده‌ 191: راه‌های افقی باربری با راه آهن باید دارای شیب مناسبی باشد که حرکت واگن خودبه خود انجام نگیرد.

ماده‌ 192: حداقل فاصله بین دیواره راه‌ها با بدنه وسیله نقلیه نباید در یک طرف از 20 و در طرف راهرو از 60 سانتیمتر کمتر باشد در تونل‌های با سطح مقطع کوچک می‌توان این فاصله را تا 40 سانتیمتر کاهش داد مشروط بر آن که در فواصل هر یکصد متر جان‎پناه‌هایی با ابعاد و با ظرفیت حداقل چهار نفر احداث گردد و محل این جان پناه‌ها باید به ترتیبی علامت گذاری شود که از دور مشخص باشند.

ماده‌ 193: راه‌های باربری باید تمیز و خالی از قطعات سنگ و سایر موانع دیگر باشد.

ماده‌ 194: سوار شدن روی وسیله نقلیه به استثنای وسیله‌ای که برای نفربری کارگران اختصاص دارد ممنوع است.

ماده‌ 195: برای کنترل حرکت واگن‌ها و همچنین متوقف کردن آنها در مواقعی که آنها را به یکدیگر وصل یا از یکدیگر جدا می‌کنند باید کفشک ترمز و همچنین بست‌ها یا وسایل مناسب دیگر به اندازه کافی تهیه و بکار برده شود.

ماده‌ 196: وسایل اتصال واگن‌ها به یکدیگر از نوعی باشد که برای بستن یا باز کردن آنها کارگر مجبور به قرار گرفتن بین دو واگن نباشد.

ماده‌ 197: درجلوی وسیله کشش باید چراغ با نور کافی نصب گردد.

ماده‌ 198: در پشت آخرین واگن هر قطار باید چراغ قرمز نصب شود.

ماده‌ 199: در مواقعی که از لوکوموتیو دیزلی استفاده می‌شود باید لوکوموتیو کاملاً سالم بوده و بدون دود کار کند.

ماده‌ 200: سوار شدن افراد در واگن‌های باربری، لوکوموتیوها و شاسی‌های مخصوص حمل چوب و غیره ممنوع می‌باشد.

ماده‌ 201: نقل و انتقال دستی واگن‌ها در شیب زیاد ممنوع است.

ماده‌ 202: هنگامی که نقل وانتقال واگن‌ها به صورت قطار و به وسیله لوکوموتیو انجام می‌پذیرد اتصال واگن‌ها به یکدیگر باید به وسیله زنجیر و قلاب انجام شود.

ماده‌ 203: واگن‌ها باید متناوباً و به نوبت در تعمیرگاه مربوطه تحت سرویس و روغن کاری و تعمیر قرار گیرند. کارهای انجام شده باید با ذکر شماره واگن، تاریخ تعمیر و سرویس و نام خانوادگی شخصی که مجری آن بوده است در دفتر مخصوص ثبت گردد.

ماده‌ 204: متصل و یا جدا نمودن واگن‌ها در حین حرکت قطار ممنوع می‌باشد.

ماده‌ 205: سوار شدن کمک راننده لوکوموتیو فقط روی صندلی مخصوص وی که به طور موقت به لبه واگن آخرین قطار نصب می‌گردد، مجاز می‌باشد.

ماده‌ 206: در مواقعی که نقل و انتقال واگن‌ها با دست ونیروی انسان انجام می‌پذیرد باید روی لبه جلویی واگن چراغ روشن آویزان نمود و در صورتی که شیب خط آهن بیش از 005/0 نباشد فاصله واگن‌ها در حدود 10متر و چنانچه خط آهن دارای شیب زیاد می‌باشد فاصله آنها نباید کمتر از 30 متر باشد.

ماده‌ 207: به منظور بلند کردن و روی ریل قرار دادن واگن‌ها و لوکوموتیوهایی که از روی ریل منحرف و یا خارج شده‌اند لازم است که روی هر لوکوموتیو و همچنین جنب دهانه تونل جک مخصوص اینکار وجود داشته باشد.

ماده‌ 208: در موارد زیر استفاده از واگن‌ها ممنوع است:

الف- در صورت عدم روغنکاری و باز بودن جای روغن، سالم نبودن محور چرخ‌ها و یا وجود شکستگی در چرخ‌ها.

ب- درصورت سالم نبودن زنجیر و قلاب و دیگر اجزایی که مربوط به اتصال واگن‌ها می‌باشد.

پ- در صورت ناقص بودن سپرهای طرفین واگن و یا ترمز (در واگن‌های ترمزدار).

ت- در صورت مشاهده نقص در سیستم تخلیه در واگن‌های مخصوص که دریچه زیر واگن از طریق لوله باز و بسته می‌شود.

ماده‌ 209: خط سیر جرثقیل‌های مراکز بارگیری در گالری‌ها باید طوری تعیین گردد که جای کافی برای عبورو مرور افرادباقی بماند و شروع حرکت قطار و یا واگن باید توسط بوق و یا سیستم خبری دیگری اعلام گردد.

ماده‌ 210: دریچه دهانه بونکرها به جز هنگام بارگیری باید بسته باشد.

ماده‌ 211: برای جلوگیری از حرکت احتمالی واگن در شیب می‌بایست مانعی زیر چرخ‌های واگن قرار داده شود.

ماده‌ 212: در بخشی از گالری که واگن توسط وینچ و یا دست کشیده می‌شود واگن باید مجهز به چراغ باشد.

ماده‌ 213: جلوی محل‌های واگن برگردان می‌بایست توسط مانع ایمن شود تا از ورود دیگر واگن‌ها به محل و خطر برخورد با آن جلوگیری بعمل آید.

ماده‌ 214: وینچ می‌بایست مجهز به ترمز یا وسیله خود بازدارنده باشد و نیروی محرکه تجهیزات آن باید به طور خودکار قطع شود.

ماده‌ 215: در تونل‌های اصلی و میانی تونل‌های معادن ذغالسنگی که از نظر گاز خیزی جزء طبقه 3 یا بالاتر از آن مندرج در جدول ماده 315 این آیین نامه محسوب می‌شوند باید لوکوموتیوهای مجاز برای معادن گازدار مورد استفاده قرار گیرند.

ماده‌ 216: در گالری‌های پیشروی که تهویه آنها توسط وانتیلاتورهای محلی انجام می‌گیرد، استفاده از لوکوموتیو دیزلی به شرطی مجاز می‌باشد که مقدار گاز متان در جریان هوای خروجی آن گالری بیش از 0.5 درصد نباشد.

ماده‌ 217: خط ترمز قطار در هنگام باربری در شیب‌های عمده نباید بیش از 40 متر باشد (از نقطه ترمز تا توقف کامل).

ماده‌ 218: درهنگام شارژ باطری‌های لوکوموتیو، درب جعبه باطری‌ها و همچنین دریچه المنت‌های باطری باید باز بماند. بستن درب جعبه باطری لوکوموتیو پس از اتمام تصاعد خروج کامل گاز از المنت‌های باطری مجاز می‌باشد در هر حال بستن درب جعبه زودتر از یک ساعت پس از اتمام شارژ ممنوع است. قبل از خارج نمودن باطری از اطاق شارژ باید ایزوله کردن و عایق بندی بین المنت‌ها و بدنه جعبه باطری مورد کنترل قرار گیرد. زیر شارژ گذاردن باطری‌های معیوب و یا کثیف ممنوع است.

ماده‌ 219: در تونل‌هایی که به علت وجود گاز و گرد ذغالسنگ خطرناک می‌باشند تعمیر لوکوموتیوهای خازنی (تعمیرات مربوط به وسایل برقی لوکوموتیو) به جز عمل تعویض فیوز آن ممنوع می‌باشد و فقط در تعمیرگاه‌های مربوطه می‌توان اقدام به تعمیر آنها نمود.

ماده‌ 220: با دردست داشتن چراغ‌های دارای شعله از قبیل چراغ‌های بنزینی و یا کاربیتی، ورود به اطاق شارژ ممنوع است.

ماده‌ 221: تجهیزات و لوازم الکتریکی موجود در اطاق شارژ باید ضدانفجار باشند.

ماده‌ 222: برای حفاظت و جلوگیری از سوختگی ناشی از الکترولیت،‌در اطاق شارژ همیشه باید محلول و یا پودر خنثی کننده اثر اسید سولفوریک و هیدرات پتاسیم و کلسیم در دسترس قرار داشته باشد.

ماده‌ 223: در هنگام حرکت،‌ لوکوموتیو باید در سر قطار واگن‌ها قرار گیرد. قرارگرفتن لوکوموتیو در انتهای قطار واگن‌ها فقط در مواقع مانور و جابجا کردن واگن‌ها در سر دو راهی‌ها و هنگام تخلیه بار، در فاصله 300 متر و باسرعت کمتر از 2 متر در ثانیه مجاز است.

ماده‌ 224: استفاده از لوکوموتیو در موارد زیر ممنوع است:

الف- نقص داشتن و یا عدم وجود سپرهای جلو و عقب.

ب- ناقص بودن زنجیر و قلاب اتصال.

پ- نامرتب بودن ترمزها.

ت- عدم وجود ماسه دان و یا فقدان ماسه در آن (این مورد در لوکوموتیوهای کمتر از 2 تنی مطرح نمی‌باشد).

ث- خرابی و یا عدم نور کافی چراغ لوکوموتیو.

ج- خرابی دستگاه علایم خبری (بوق، زنگ و غیره).

چ- مشاهده نقص در وسایل ضدانفجار لوکوموتیو (در تونل‌های خطرناک از نظر وجود گاز).

ح- عدم وجود جک همراه لوکوموتیو.

خ- مشاهده نقص در لوازم برقی (مربوط به لوکوتیوهای برقی).

ماده‌ 225: پایین پریدن راننده و واگذاری رانندگی لوکوموتیو در حال حرکت به دیگری ممنوع است.

ماده‌ 226: اشخاصی می‌توانند به عنوان راننده لوکوموتیو انتخاب گردند که تعلیم و آموزش مربوطه را دیده و پس از امتحان به‎اخذ گواهی و مجوز از سازمان ذیصلاح نائل آمده باشند.

ماده‌ 227: قبل از آن که واگن خارج شده از خط را بلند کرده و روی خط قرار دهند باید در مورد جلوگیری از حرکت فوری آن پیش بینی لازم بعمل آید.

ب – باربری به وسیله نقاله‌ها

 

ماده‌ 228: در مواردی که باربری داخل معدن به وسیله ناو زنجیری یا نوار نقاله انجام می‌گیرد، باید نکات زیر رعایت گردد:

الف – راه اندازی دستگاه تنها باید به وسیله متصدی مربوطه انجام شود.

ب- به مقدار کافی و متناسب با طول دستگاه وسایلی تعبیه شود که در موارد اضطراری بتوان در هر لحظه دستگاه را متوقف ساخت.

پ – پس از خاتمه کار باربری موتور آنها باید متوقف شود.

ت – در محل تقاطع اینگونه وسایل نقلیه با راه‌های دیگر راه جداگانه‌ای برای عبور افراد وجود داشته باشد.

ماده‌ 229: در گالری‌هایی که به نقاله تسمه‌ای (قابل احتراق) مجهز گردیده‌اند، در انتها و سر نقاله (از طرف ورود جریان هوا، در فاصله 5-3 متری) در محل کلید و لوازم الکتریکی و سراسر طول نقاله در فواصل هر 100 متر باید تعداد 2 عدد کپسول آتش نشانی و یک جعبه متحوی ماسه نصب نمایند. گنجایش جعبه ماسه نباید کمتر از 20 دسیمتر مکعب باشد.

ماده‌ 230: در محل تقاطع گالری‌ها باید پل‌های کوچکی جهت عبور و مرور افراد از روی نقاله ساخته ‌شود.

ماده‌ 231: گالری هایی که در آنها نقاله تسمه‌ای مونتاژ و مورد بهره برداری قرار دارد، هر پست باید از ذغالسنگ و سنگ‌های ریخته شده در اطراف نقاله تمیز گردد.

ماده‌ 232: نظافت نقاله‌ها و روغن کاری قسمت‌های متحرک آن در هنگام کار ممنوع است.

ماده‌ 233: سوار شدن افراد بر روی تسمه نقاله‌ای که برای رفت و آمد افراد به سیستم‌های ویژه مجهز نشده و مورد تایید مسئول ایمنی معدن نباشد ممنوع است.

ماده‌ 234: نقاله‌های تسمه‌ای باید به دستگاه و یا وسیله‌ای که مانع خروج تسمه از مسیر خود بشود مجهز باشند.

ماده‌ 235: در هر پست باید حداقل یک بار طرز کار قرقره‎های‌ نقاله توسط مسئول مربوطه مورد بازدید و کنترل قرار گیرد.

ماده‌ 236: امکان روشن کردن و متوقف نمودن نقاله از هر نقطه باید پیش بینی شده باشد.

ماده‌ 237: موتور و سرنقاله‌ها باید محصور و از محیط اطراف مجزا باشند.

پ – باربری ریلی در راه مورب

ماده‌ 238: باربری با واگن در راه مورب باید حتماً به وسیله کابل انجام شود. چرخ چاه دستگاه باربری باید به طور محکم و در محل مناسب در بالای راه مورب نصب شده باشد.

ماده239: در راه مورب در صورت خروج واگن از خط باید پس از حصول اطمینان از بسته‎بودن ترمز چرخ چاه، واگن را از بالا وارد راه مورب کرده و به کمک چرخ چاه دوباره روی خط قرار داد. شروع مجدد کار باید پس از اطمینان از این که افراد در محل‌های امنی قرار گرفته‌اند انجام گیرد.

ماده‌ 240: چرخ چاه باید دارای ترمزی باشد که در حال توقف بسته بماند و متصدی آن نباید به هیچ عنوان بدون این که چرخ چاه را از منبع انرژی مجزا کرده باشد محل خدمت را ترک نماید.

ماده‌ 241: پذیرگاه بالایی راه مورب باید دارای نرده مناسبی باشد که مانع از حرکت خودبخود واگن‌ها به راه مورب گردد. باز کردن نرده باید بعد از حصول اطمینان از این که واگن‌ها به کابل بسته شده انجام گیرد.

ماده‌ 242: بین پذیرگاه‌ها باید وسیله تبادل علایم موجود باشد.

ماده‌ 243: در گالری‌های شیب دار، هنگام کار دستگاه‌های باربری (مانند جرثقیل و غیره) نزدیک شدن افراد متفرقه‌ای که در کار دستگاه‌ها دخالتی ندارند به محوطه‌ای که در آنها واگن‌ها از سیستم بکسل و یا زنجیر جدا و تخلیه می‌گردند ممنوع است و به این منظور باید در محل فوق الذکر تابلوی مخصوص نصب نمایند.

ماده‌ 244: برای واگن‌ها و شاسی‌هایی که ناچار به توقف در سطح شیب‌دار گالری می‌باشند پیش بینی موانع ایمنی و اتصال مستحکم آنها به سیم بکسل الزامی است.

ماده245:حمل‎مواد معدنی در معادن به‎وسیله سطل‎دستی و کوله‎بار و امثال آن‎ممنوع است.

ت – باربری در چاه

ماده‌ 246: دهانه چاه باید در تمام ساعات کار به قدر کافی روشن و دارای نرده مجهز به درهای مناسب باشد.

ماده‌ 247: اگر عمق چاه به اندازه‌ای باشد که ارتباط مستقیم بین متصدیان پذیرگاه‌های مختلف چاه به وسیله صدای افراد به طور واضح برقرار نشود باید این ارتباط به وسیله علایم زنگ‌دار برقرار گردد.

تبصره: در چاه‌هایی که از وسایل حمل ونقل برای رفت و آمد کارگران استفاده می‌شود علاوه بر علایم ارتباطی زنگ دار باید بین متصدیان تمام پذیرگاه‌ها و متصدی چرخ چاه ارتباط تلفنی نیز برقرار باشد.

ماده‌ 248: تمام قسمت‌های مربوط به دستگاه باربری در چاه از قبیل کابل، ماشین‌ها، ترمزها و پاراشوت‌ها، باید همه روزه بازرسی شوند و هر هفته یک مرتبه دستگاه‌های ایمنی مربوطه (پاراشوت – ترمز) آزمایش گردند و همچنین هر ماه یک مرتبه قسمت‌های حساس از قبیل اتصالی‌ها و قرقره‌ها از وجود روغن اضافی پاک شوند.

ماده‌ 249: چرخ چاه باید مجهز به عمق نمایی باشد که حین عبور وسیله حمل و نقل از طبقات مختلف معدن زنگ اخباری را به صدا درآورد.

ماده‌ 250: عمق نما باید هر بار که برای عمق‌های مختلف میزان می‌شود، آزمایش گردد.

ماده‌ 251: کلیه وسایل باربری چاه‌ها باید به وسیله مسئول مربوطه هر هفته بازدید و نتیجه در دفتر مخصوص ثبت گردد. در صورت مشاهده نقص باید مراتب به طور کتبی به مسئول ایمنی و مسئول معدن گزارش شود تا نسبت به رفع آن اقدام گردد.

ماده 252: سرعت‎ حرکت وسیله حمل ‎و نقل هنگام حمل مسافر نباید از 8 متر در ثانیه ‎تجاوز کند.

ماده‌ 253: در چاه‌هایی که از چرخ چاه کلاج دار استفاده می‌شود هر موتور باید دارای ضامن باشد که باز کردن ترمز و آزاد کردن کلاج به طور همزمان امکان نداشته باشد.

ث – بالابرها

 

ماده‌ 254: بالابرهای دائم باید دارای ویژگی‌های زیر باشند:

• هدایت شده باشند.
• سقوط اشیاء از داخل آنها ممکن نباشد.
• بار در داخل آنها بی حرکت بماند.

ماده‌ 255: بالابرهای مخصوص حمل اشخاص باید دارای سرپناه و پاراشوت بوده و به علاوه دستگاه محرکة آنها مجهز به تنظیم کننده سرعت باشد. پلاک نشان دهندة ظرفیت سرنشین‌های این وسایل باید به طور آشکار در محل مناسبی نصب گردد. ظرفیت مذکور باید حداکثر برابر با ظرفیت باری باشد که با این وسایل می‌توان حمل کرد.

تبصره: در بالابرهای جدید به شرط رعایت مسایل ایمنی به تضمین سازنده وجود پاراشوت الزامی نیست.

ماده‌ 256: ماشین‌های چرخ چاه باید دارای ترمزی باشد که در صورت لزوم بتواند کابل را بی‌حرکت کند و چرخ چاه دستی باید مجهز به وسیله‌ای باشد که آن را از گردش در جهت مخالف باز دارد، ضمناً در ماشین‌های حمل اشخاص در صورت امکان جدا کردن چرخ چاه از موتور، داشتن ضامن ویژه‌ای به منظور جلوگیری از بروز هرگونه خطر الزامی است.

ماده‌ 257: ماشین‌های چرخ چاه باید به دو دستگاه ترمز جداگانه شامل ترمز عادی و ترمز ایمنی که هر یک به طور مستقل قادر به توقف ماشین باشد مجهز گردند. کفشک این ترمزها ممکن است مشترک باشد ولی وسایل فرمان آنها باید کاملاً مجزا و در دسترس متصدی ماشین قرار داشته باشد همچنین باید حداقل یکی از ترمزها از نوع وزنه‌ای بوده تا در صورت قطع نیروی محرکه حداقل یکی از این دو ترمز چرخ چاه را متوقف کند.

ماده‌ 258: در ماشین‌هایی که دارای جعبه دنده می‌باشد باید با یکی از ترمزها بتوان مستقیماُ چرخ چاه را متوقف کرد.

ماده 259: ترمز ایمنی به‎نحوی باشد که درهریک از موارد زیر به‎ طور خودکار وارد عمل گردد:

الف- هرگاه اتاقک بالابر از چاه خارج و به قرقره‌ها نزدیک شود.

ب- هرگاه سرعت حرکت در نزدیکی پذیرگاه مقصد از 1.5 متر در ثانیه کمتر نشود.

ماده‌ 260: باید وسیله‌ای وجود داشته باشد که هم زمان با بکار افتادن ترمز ایمنی، نیروی محرکه ماشین را به طور خودکار قطع کند.

ماده‌ 261: بالابرهای دائمی که برای حمل اشخاص هم به کاربرده می‌شوند بهتر است مجهز به وسیله نشان دهنده موقعیت اطاقک بالابر در چاه بوده و به علاوه باید بتواند با علامت صدادار نزدیک شدن آن را به پذیرگاه اعلام کند.

ماده‌ 262: ماشین‌هایی که سرعت حرکت آنها از شش متر در ثانیه بیشتر است باید مجهز به وسایل زیر نیز مجهز باشند:

الف- وسیله‌ای که ترمزها را به نرمی وارد عمل کند.

ب – وسیله محدود کننده سرعت در حدی که معمولاً عمل می‌کند.

ج – دستگاه ثبت کننده سرعت.

ماده‌ 263: هنگام حمل اشخاص باید علایم مخصوصی در پذیرگاه‌ها روشن شود و به طور واضح حمل مسافر را اعلام نماید.

ج – کابل‌ها (سیم بکسل‌ها)

ماده‌ 264: جنس کابل باید مناسب با شرایط محیط کار انتخاب شود و در مقابل عواملی از قبیل اسید و غیره مقاوم باشد.

ماده‌ 265: هنگام تحویل گرفتن هر کابل نو باید قطعه‌ای از آن را (به طول 4 متر) برای آزمایشات مقایسه‌ای در محلی خشک نگهداری نمود.

ماده‌ 266: میزان مقاومت کابل نو (در مقابل پاره شدن) را هنگام تحویل گرفتن باید از طریق آزمایش خود کابل و یا آزمایش تمام عنصرهای آن معین و در ضمن میزان افزایش طول کابل را قبل از پاره شدن را تعیین نمود و در هر حال باید هر یک از عنصرهای کابل از حیث کشش، خمش و پیچش نیز آزمایش شود.

ماده‌ 267: کابل‌هایی که علاوه بر بارکشی برای حمل اشخاص نیز بکار برده می‌شود باید در سال اول کار هر سه ماه یک بار و در سال بعد هر دو ماه یک بار به اندازه 2 متر از پایین آن بریده و آزمایش شود.

ماده‌ 268: ضریب اطمینان کابل باید حداقل 6 باشد یعنی میزان بار مفید و بار مرده و کل وسیله باربری نباید از یک ششم مقاومت کابل تجاوز کند در صورت افزایش عمق چاه از 500 متر برای هر یکصد متر اضافی می‌توان یک دهم از این ضریب را کسر کرد و در هر حال وزن مذکور نباید از یک پنجم مقاومت کل کابل تجاوز کند.

تبصره – بالابرهای مالشی (نوع کپ) از شمول این ماده مستثنی می‌گردد بطوری که ضریب اطمینان این تجهیزات باید برای عمق کمتر از 500 متر 7 و برای عمق بیش از 500 متر 6 درنظر گرفته شود.

ماده 269: مدت استفاده از کابل بالابرهای ‎مخصوص حمل اشخاص نباید از دو سال تجاوزکند.

ماده270: قبل از بکارگیری کابل نو برای حمل افراد لازم است آزمایش‌های ایمنی مطابق دستورالعمل سازنده انجام گیرد. بست‌ها و اتصالی‌های مربوط به کابل‌ها باید دارای مقاومت کافی و مورد نیاز اینگونه وسایل بوده و ضریب اطمینان آنها از ضریب اطمینان کابل کمتر نباشد. مدت به کارگیری آنها نباید از ده سال تجاوز کند.

ماده‌ 271: کلیه بازرسی‌ها و آزمایش‌های کابل و وسایل باربری مربوطه باید توسط اشخاص و سازمان‌های صلاحیت‌دار و با روش‌های فنی معتبر انجام گیرد.

ماده‌ 272: هرگاه پس از هر آزمایش مشاهده شود که تقلیل قابل ملاحظه‌ای در مقاومت کابل حاصل شده و یا بیش از ده درصد عنصرهای مشهود آن در طول سه گام پاره شده و یا تغییر محسوسی در شکل ظاهری کابل از نظر خوردگی یا سائیدگی یا تقلیل قطر و یا باز شدن پیچش آن حاصل شده باشد، آن کابل باید تعویض گردد.

ماده‌ 273: در هر معدن که باربری از طریق چاه با وسایل بالابر انجام می‌گیرد، بهره بردار موظف است دفتری برای ثبت موارد زیر در سر معدن اختصاص دهد:

الف- نام ونشانی کارخانه سازنده کابل و وسایل مربوطه.

ب- مشخصات کابل، نوع سیم‌های بکار برده شده و ساختمان آن و نتیجه آزمایش‌های انجام شده درباره کابل نو و محاسبه مقاومت کل کابل و همچنین نتیجه آزمایش‌هایی که برطبق مقررات مربوطه انجام می‌شود.

پ- تاریخ شروع استفاده از کابل و نوع باربری آن.

ت- وزن مرده کلیه وسایلی که کابل متحمل می‌شود به انضمام وزن خود کابل و همچنین حداکثر وزن باری که حمل می‌شود.

ث- تاریخ و نوع تعمیرات و تاریخ سر و ته کردن کابل.

ج- تاریخ و علت خارج کردن کابل از سرویس.

چ- مقدار عملکرد کابل در حرکت به طرف پایین و در حرکت به طرف بالا و میزان تن کیلومتر انجام شده.

ماده‌ 274: جابجایی اجسام بلند از طریق بستن این اجسام به یک رشته طناب، کابل یا زنجیر به دلیل خطر لغزش ممنوع است.

ماده275: دانستن وزن صحیح بار جهت انتخاب‎زنجیر، کابل یا طناب مناسب ضروری است.

ماده‌ 276: برای کوتاه کردن زنجیر و سیم بکسل‌ها نباید آنها را گره زد و همچنین بارهای لبه تیز ساخته شده از مواد سخت را باید قبل از تماس با حلقه‌های زنجیر و یا سیم بکسل با حفاظ‌هایی پوشاند.

ماده‌ 277: هیچ گاه نبایستی جرثقیل در فضا به صورت آزاد رها شود. راننده جرثقیل مادام که بار در هوا معلق است نباید محل کار خود را ترک نماید.

 

فصل هشتم – تهویه

 

الف – هوای معدن

ماده‌ 278: تمام قسمت‌های درونی معدن،غیر از قسمت‌هایی که مسدود گردیده، باید به وسیله گردش منظم هوای سالم تهویه شود به طوری که جریان هوا محسوس باشد. هوای معدن باید از نظر گرما و رطوبت قابل تحمل بوده و همواره مقدار گرد و غبار و گازهای مضر آن کمتر یا برابر حد مجاز باشد.

ماده‌ 279: کار کردن در محل‌هایی که هوای آن کمتر از 19% اکسیژن داشته و یا تشعشع مواد رادیواکتیو آن از 300 میکرو کوری در لیتر تجاوز نماید و یا میزان گازهای مضر آن از حد مجاز زیادتر باشد، ممنوع است.

ماده‌ 280: میزان گازهای مضر در هوای معدن نباید از مقادیر حدود تماس شغلی عوامل بیماری زا مصوب وزارت بهداشت و درمان و آموزش پزشکی زیر تجاوز کند:

نوع گازها	تماس کوتاه مدت  (STEL)	متوسط‎ سنجش ‎زمانی (TWA)
منواکسید کربن (CO)	PPM 200	PPM 35
گاز سولفور هیدروژن (H2S )	PPM 15	PPM 10
گاز دی اکسید گوگرد  (SO2)	PPM 5	PPM 2
گاز دی اکسید کربن (CO2)	PPM 30000	PPM 5000
گازهای اکسید ازت  NO2	PPM 50	PPM 1
گاز هیدروژن H2	نیم درصد
گاز ازت N2	79 درصد

تبصره 1 – میزان گاز دی اکسید کربن در مکان‌های متروکه و در حال تعمیر تا حد دو درصد مجاز است.

تبصره 2 – میزان مجاز گاز ذغال براساس مقادیر ذکر شده در بخش مربوطه تعیین شده است. (ماده 304 بند پ فصل هفتم).

ماده‌ 281: اندازه گیری‌هایی که توسط مسئولین مربوطه از مشخصات هوای معدن بعمل می‌آید باید با درج تاریخ و ساعت در دفتر مخصوصی، که نزد سرپرست معدن یا مسئول ایمنی معدن حفظ می‌شود، ثبت گردد. این دفتر تا شش ماه پس از پر شدن نیز حفظ شود.

ماده‌ 282: مسئولین اندازه گیری،‌فواصل زمانی اندازه گیری و دستگاه های مناسب برای اندازه‌گیری مشخصات هوای معدن با توجه به انواع گازهای متصاعده، باید توسط سرپرست معدن یا مسئول ایمنی معدن تعیین و در دفتر مخصوص تهویه ثبت شود.

ماده‌ 283: اندازه‌گیری مشخصات هوای معدن، علاوه بر ثبت در دفتر مخصوص تهویه، لازم است هر بار روی تابلوهایی که به این منظور اختصاص داده شده و در محل ورودی معدن و یا پذیرگاه‌ های طبقات و یا محل‌های اندازه‌گیری نصب می‌گردد، ثبت شود.

ماده‌ 284: در صورت افزایش درجه حرارت جبهه کار از میزان استاندارد (به مدت طولانی)، متناسب با مقدار افزایش درجه حرارت می‌بایست ساعت کار عادی را براساس آیین نامه کارهای سخت و زیان آور مصوب شورایعالی حفاظت فنی و با اطلاع سرپرست معدن کاهش داد.

ماده‌ 285: دستگاه‌های گاز سنج و اندازه‌گیری مشخصات هوا باید به طور متناوب طبق دستورالعمل کارخانه سازنده یا دستورالعملی که به تایید مسئول ایمنی و مسئول معدن رسیده است، توسط افراد آموزش دیده مورد بازدید و کنترل قرار گیرد.

ماده‌ 286: اندازه گیری مواد زیان آور در معادن (گرد و غبار و گازهای مضر) شامل تعیین وسایل مورد نیاز و روش اندازه گیری جهت تعیین حد آستانه مجاز (8 ساعته) می‌بایست انجام پذیرد.

تبصره: تعیین مقدار مجاز لحظه‌ای می‌بایست در زمان‌های معین توسط مسئولین ذیربط در معدن انجام شود.

ب- تهویه

ماده‌ 287: در هر معدن زیرزمینی باید با برقراری جریان تهویه مناسب، مشخصات هوای معدن در قسمت‌های مختلف در شرایط مجاز نگهداری شود.

ماده‌ 288: هر معدن زیرزمینی باید دارای نقشه تهویه، که به تایید سرپرست معدن یا مسئول فنی و مسئول ایمنی معدن رسیده باشد. محاسبات و نقشه تهویه باید حداقل هر شش ماه یک بار و همچنین هنگام تغییر در شبکه حفاری‌های معدن تجدید شود. در نقشه تهویه لازم است شبکه معدن، مشخصات مسیرهای تهویه، مشخصات بادبزن‌های اصلی و فرعی، جهت‌های جریان هوا، مقدار هوا، محل‌های درب‌ها و پنجره‌ها و سایر خصوصیات تهویه نشان داده شود. نسخه‎هایی از نقشة تهویه و همچنین نقشة رفع سوانح باید نزد سرپرست معدن، مسئول ایمنی، مسئول نجات، مسئول تهویه و سایر مسئولین مربوطه موجود بوده و بعلاوه در دفتر معدن نصب شده باشد.

ماده‌ 289: در معادنی که تعداد کارگران زیرزمینی آن در هر نوبت کار از 100 نفر تجاوز کند و همچنین در کلیه معادن ذغالسنگ و معادنی که احتمال وجود گازهای مضر و خطرناک در آنها می‌رود مسئولیت امر تهویه معدن باید بر عهده یک فرد صلاحیتدار گذاشته شود.

ماده‌ 290:  راهروهای مخصوص گردش هوا باید مرتباً بازدید شده و همیشه تمیز و بدون مانع بوده و در صورت ریزش فوراً تعمیر شود.

ماده‌ 291:  در مواقعی که تهویه معدن به طور طبیعی انجام می‌شود باید در فصولی که جهت جریان هوا تغییرمی‌کند ترتیبی داده‎شود که از اختلال در تهویه معدن جلوگیری شود.

ماده‌ 292: در مواردی که تهویه طبیعی کافی نباشد باید از وسایل تهویه مصنوعی استفاده شود. گردش هوایی که توسط این وسایل ایجاد می‌شود تا آنجا که ممکن است باید با گردش طبیعی هوا مطابقت داشته باشد.

ماده‌ 293: بادبزن های اصلی تهویه باید در محفظة غیرقابل اشتعالی نصب شود و در محل مناسبی مجاور دهانه چاه یا دهانه تونل قرار گیرد و در مواقع لزوم تعویض جهت جریان هوا امکان‌پذیر باشد.

ماده‌ 294: بادبزن‌ها باید هر هفته به وسیله مسئول مربوطه بازدید شود.

ماده‌ 295: بادبزن‌های اصلی معدن باید دارای دستگاه تعیین اختلاف فشار بوده و همچنین مجهز به وسیله‌ای باشد که توقف بادبزن‎ها را اعلام نماید.

ماده‌ 296: در طرح تهویه باید کوشش شود که درهای تهویه کمتری بکار رود.

ماده‌ 297: دیواری که برای نصب در تهویه ساخته می‌شود باید از اطراف در داخل سنگ‌های تونل فرو رفته و کاملاً محکم و نفوذ ناپذیر باشد. محل عبور افراد باید از محل عبور وسایل نقلیه مجزا گردد. بلندترین نقطه وسیله نقلیه تا بالای چارچوب در باید حداقل 50 سانتیمتر و از پهلوها حداقل 25 سانتیمتر فاصله داشته باشد.

ماده 298: استفاده از پرده‌های پارچه‌ای از قبیل برزنت‎ و غیره به ‎جای درهای تهویه‎ ممنوع است.

ماده‌ 299: حتی المقدور 2 درب برای راهروهایی که به نصب درب تهویه نیاز دارند و 2 یا 3 درب برای راهروهای پر عبور و مرور باید کار گذاشته شود. فاصله نصب درب‎های متوالی از یکدیگر در راهروهای باربری باید از طول یک قطار واگن بزرگتر و در سایر راهروها حداقل 5 متر باشد. همواره باید به هنگام عبور ومرور، باید حداقل یکی از درهای متوالی را بسته نگهداشت.

ماده‌ 300: چنانچه راهروهای ورودی و خروجی اصلی تهویه نزدیک به هم باشند دیوارها و درهای بین آن دو باید طوری ساخته شوند که در مواقع انفجار یا آتش سوزی به آسانی خراب نشوند.

ماده‌ 301: راه‌های متروکه باید به ترتیبی مسدود شوند که کارگران نتوانند از آنها عبور نمایند و در عین حال خللی در تهویه بوجود نیاورند.

ماده‌ 302: هنگامی که در جریان تهویه عادی قسمتی از معدن خللی حاصل شود و مدت آن بیش از 30 دقیقه به طول انجامد، کار در آن قسمت باید تا برقراری مجدد تهویه تعطیل گردد.

ماده 303: هر گونه تغییر درسیستم تهویه معدن ‎باید فقط به‎ دستور مسئول مربوطه انجام شود.

ماده‌ 304: تعمیرات و تغییر کلی در دستگاه تهویه معدن باید هنگامی صورت گیرد که کلیه کارکنان معدن به استثنای کارکنانی که انجام تعمیرات به عهده آنها است از درون معدن خارج شده باشند.

ماده‌ 305: اگر وقفه‌ای در کار بادبزن‌ها ایجاد شود باید فوراً مسئول ایمنی و مسئول معدن را مطلع نمود تا اقدامات لازم را برای حفاظت نفرات بعمل آورند و در صورت لزوم معدن یا قسمت‌هایی را که تهویه آن دچار اشکال شده است از کارگران تخلیه نمایند. شروع مجدد کار باید با اجازه مسئول ایمنی و مسئول معدن باشد.

ماده‌ 306: در روزهای بعد از تعطیل و یا پس از هر گونه وقفه طولانی که در کار بادبزن‌های اصلی معدن به وجود آید، مسئول ایمنی و مسئول معدن باید پس از حصول اطمینان از تهویه کافی به کارگران اجازه ورود به معدن را بدهند.

ماده‌ 307: رساندن جریان هوای تازه به جبهه کارها از مسیری که در آن ریزش یا تخریب اتفاق افتاده و هوا آلوده شده، ممنوع است.

تبصره: رساندن جریان هوای تازه برای کارهای موقت جهت رفع سوانح و تخریب کارگاه‌ها،‌ از این قاعده مستثنی می‌باشد.

ماده‌ 308: حداقل سرعت مجاز هوا 0.25 متر بر ثانیه است و حداکثر سرعت مجاز در قسمت‌های مختلف معدن به شرح زیر می‌باشد:

1. چاه تهویه (بدون تجهیزات)  سرعت دلخواه
2. کانال تهویه و چاه تهویه بزرگ (با تجهیزات)  15 متر بر ثانیه
3. چاه باربری 10 متر بر ثانیه
4. چاه نفر رو و تونل میان بر و چاه مورب 8 متر بر ثانیه
5. برای حفریات معدنی دیگر که در امتداد ذغال سنگ و یا سنگ حفر شده باشد 6 متر بر ثانیه
6. کارگاه استخراج 4 متربر ثانیه

ماده 309: در محاسبات تهویه همواره حداکثر هوای مورد نیاز، برای هر جبهه کار و برای کل معدن و در نوبت‎کاری که حداکثر تعداد کارگران مشغول به کار هستند منظور می‌شود.

تبصره: هوای مورد نیاز برای هر فرد حداقل 6 متر مکعب در دقیقه است.

ماده‌ 310: نصب تور سیمی در مقابل پروانه بادبزن الزامی است و بکار انداختن بادبزن بدون حفاظ ممنوع است.

ماده‌ 311: بادبزن های موضعی باید به طریقی نصب شوند که هوای تازه را به جبهه کار برسانند. ظرفیت هوادهی بادبزن محلی نباید از 70 درصد هوایی که از طریق تهویه عمومی معدن به محل نصب آن می‌رسد بیشتر باشد. هرگاه چند بادبزن محلی به صورت موازی در یک محل نصب شده باشند، جمع هوادهی مجموع بادبزن‌ها باید حداکثر 70 درصد مقدار هوایی باشد که از طریق تهویه عمومی به محل نصب بادبزن‌ها می‌رسد.

ماده‌ 312: حداکثر فاصله دهانه لوله تهویه تا جبهه کار باید در معادن فاقد گاز 12 متر و در معادن گازدار 8 متر باشد.

ماده‌ 313: ایستگاه‌های اندازه گیری مقدار هوا می‌بایست در محل‌های اصلی ورودی، خروجی و در قسمت‌هایی که میسر آن مستقیم و کیفیت لارده گذاری آن خوب است ایجاد گردد و همچنین در محل‌های مذکور باید تابلویی که بتوان حداقل، موضوعات زیر را بر روی آن یادداشت نمود نصب گردد. تاریخ و ساعت اندازه گیری، سطح مقطع عرضی گذر هوا، مقدار واقعی و محاسبه‌ای هوا، سرعت جریان هوا.

پ – مقررات ویژه معادن گازدار و گرد ذغالدار

ماده‌ 314: هرگاه در معدنی حتی یک بار و در یک نقطه از‌آن گاز ذغال مشاهده گردد و یا امکان نشت گاز ذغال وجود داشته باشد، آن معدن جزو معادن گازخیز شمرده می‌شود. در اینگونه معادن و معادن دارای گرد ذغالسنگ علاوه بر لازم الاجرا بودن کلیه مواد مربوط به قسمت‌های الف و ب موارد بند پ لازم الاجرا می‌باشد.

ماده‌ 315: معادن گازدار برحسب مقدار گاز متان به چهار طبقه تقسیم می‌گردند که در جدول زیر نشان داده شده است:

نوع طبقه بندی	مقدار گاز متان به ازاء یک تن تولید روزانه به متر مکعب
طبقه یک	تا 5 متر مکعب بر تن
طبقه دو	10 – 5 مترمکعب بر تن
طبقه سه	15 – 10 مترمکعب بر تن
طبقه چهار	بیشتر از 15 متر مکعب

ماده‌ 316: حد مجاز گاز ذغال در قسمت‌های مختلف معدن به شرح زیر می‌باشد:

الف- در مسیر هوای برگشتی از هر جبهه کار کمتر از 1 درصد.

ب- در مسیر هوای خروجی از شبکه معدن کمتر از 0.75 درصد.

ج- در مسیر هوای تازه برای تهویه هر جبهه کار کمتر از 0.5 درصد.

د- در محل‌های تعمیراتی، متروکه و ریزشی و در مدت کوتاه کمتر از 2 درصد.

ماده‌ 317: در معادن گازدار و گرد ذغال دار تهویه به طریق طبیعی مجاز نیست.

ماده‌ 318: تمام تکنسین‌ها و سر کارگران معدن باید آموزش‌های لازم را برای اندازه گیری گاز دیده باشند. کارگران نیز باید با نحوه اندازه گیری گاز متان و دی اکسید کربن آشنا بوده و به خوبی از خطرات این گازها آگاهی داشته باشند.

ماده‌ 319: تکنسین‌های گروه تهویه و مسئولان اندازه گیری گاز موظف هستند قبل از شروع هر نوبت کاری در محل کار حاضر شده و کارگاه‌ها و محل‌های مشکوک را بازدید نموده و عیار گاز ذغال را به وسیله دستگاه گاز ذغال سنج اندازه گیری نمایند.

تبصره: در صورت بالا بودن عیار گاز ذغال از حد مجاز مربوطه باید از ورود کارگران به آن محل جلوگیری کرده و تحت نظر مسئول مربوطه نسبت به افزایش میزان تهویه به منظور پایین آوردن عیار گاز ذغال تا حد مجاز اقدام نمود.

ماده‌ 320: محل‌ها و فواصل زمانی اندازه گیری توسط سرپرست معدن یا مسئول ایمنی تعیین می‌شود. در هر حال حداقل تعداد دفعات اندازه گیری گاز، در محل‌های فاقد گازسنج اتوماتیک ثابت، باید به قرار زیر باشد:

• هوای برگشتی از هر جبهه کار فعال، در معادن طبقه 1 و 2 دوبار در هر نوبت کاری و در معادن طبقه 3 و 4 و معادن خطرناک از نظر پرتاب ناگهانی، سه با در هر نوبت کاری (موضوع جدول ماده 315 همین فصل)
• هوای برگشتی از هر جبهه کار غیرفعال یک بار در روز.
• در جایگاه ماشین آلات (مثل وینچ و غیره) یک بار در روز.
• هوای خروجی معدن یک بار در روز.

ماده‌ 321: علاوه بر اندازه‌گیری‌های منظم جاری، تمام کارکنان نظارت فنی (مسئولین ایمنی، مهندسین و تکنسین‌ها) موظف هستند هنگام بازدید از جبهه کارها، غلظت گاز را اندازه‎گیری نمایند.

ماده‌ 322: بعد از هر توقف بادبزن و نیز پس از رفع اشکال در امر تهویه و عادی شدن آن، عیار گاز در نزدیکی و در فاصله حداقل 20 متری دستگاه‌های الکتریکی، اندازه گیری شده و در صورت مجاز بودن راه اندازی شوند.

ماده‌ 323: اگر عیار گاز در محلی بیش از حد مجاز باشد باید بلافاصله جریان برق را قطع، کار را تعطیل و کارگران را از محل خارج کرد. شروع مجدد کار پس از انجام تهویه کافی و رسیدن عیار گاز به حد مجاز امکان پذیر است.

ماده‌ 324: آتشباری در شرایطی که عیار گاز بیش از 1 درصد می‌باشد، ممنوع است.

ماده‌ 325: در معادن دارای گاز ذغال و گرد و غبار خطرناک، انجام هر نوع عملی که ایجاد جرقه یا شعله نماید، ممنوع است و کلیه تجهیزات و دستگاه‌ها باید ضد جرقه باشند.

ماده‌ 326: قطع سیستم تهویه یا خاموش کردن بادبزن‌های اصلی یا تعویض سیستم کار آنها به استثناء موارد اجتناب ناپذیر و سوانح،‌ فقط به دستور کتبی مسئول یا سرپرست معدن و اطلاع مسئول ایمنی انجام گیرد.

ماده‌ 327: قسمت‌هایی که بهره برداری آنها به پایان رسیده یا موقتاً تعطیل شده و یا مورد استفاده قرار نمی‌گیرند نیز باید مانند سایر قسمت‌ها به خوبی تهویه شوند و یا به وسیله مصالح مناسب به طور نفوذ ناپذیر کاملاً مسدود گردند.

ماده‌ 328: تهویه موضعی به وسیله لوله تهویه منشعب در معادن طبقه 3 و 4 (موضوع جدول ماده 315 همین فصل) و معادن خطرناک از نظر پرتاب ناگهانی گاز، ممنوع است.

ماده‌ 329: در معادن گاز خیز چنانچه رساندن عیار گاز به حد مجاز با دستگاه‌های تهویه دشوار باشد، باید قبل از استخراج، عمل تخلیه گاز (دگازاژ) از لایه مورد نظر و لایه‌های مجاور بعمل آید.

ماده‌ 330: در معادنی که احتمال خودسوزی دارند باید حداقل یک بار در هر نوبت کاری عیار دی اکسید کربن در جبهه کارها اندازه گیری شوند.

ماده‌ 331: در معادن دارای گرد و غبار زیان آور و خطرناک، برای هر جبهه کار باید برای برطرف نمودن گرد و غبار مقدار هوای اضافی در نظر گرفته می‌شود.

ماده332: ذغالسنگ‌هایی که هنگام استخراج گرد تولید می‌نمایند، باید به‎اندازه کافی با آب مرطوب شوند و هنگام استخراج و در محل‌های بارگیری به واگن نیز باید آب پاشیده شود.

ماده‌ 333: در جبهه کارها و مناطقی که در آنها خطر انفجار گرد ذغال سنگ وجود دارد باید مرتباً گرد ذغالسنگ موجود روی سقف و زمین و دیوارها و وسایل نگهداری را جمع‌آوری و خارج نمود و به منظور پیشگیری از بروز انفجار، مقدار مواد سوزا در گرد و خاک انباشته نباید از 30 درصد بیشتر باشد. به علاوه روی سطوح باید آب آهک، یا خاک نرم و یا مواد دیگر پاشیده شود.

ماده‌ 334: در معادنی که در آنها خاک پاشی معمول است باید ویژگی‌های محل و تاریخ خاک‎پاشی و نمونه برداری از مخلوط خاک و گردد غالسنگ موجود در محل و همچنین نتایج آزمایش‌های مربوطه به قابلیت اشتعال نمونه گرفته شده، در دفتر مخصوصی ثبت شود.

ماده‌ 335: چنانچه میزان مواد سوختی در نمونه گرفته شده از 30 درصد تجاوز نماید باید بلافاصله با خاک پاشی مجدد عیار آن پایین آورده شود.

ماده‌ 336: در محل‌های حساس معدن از قبیل درب‌های تهویه، پمپ‌ها، تاسیسات اصلی برق و محل‌های بارگیری ذغالسنگ باید حداقل نیم تن خاک مخصوص خاک پاشی به عنوان ذخیره نگهداری شود.

 

فصل نهم – روشنایی

 

ماده‌ 337: در معادن ذغالسنگ باید منحصراً از چراغ ایمنی باطری دار استفاده شود.

ماده‌ 338: هر کارگر باید دارای پلاکی با شماره اختصاصی و چراغی به همان شماره برای تحویل و تحول چراغ باشد.

ماده‌ 339: چراغ‌های انفرادی باید دائماً در وضع سالم و بدون نقص نگهداری شده و هنگام تحویل به کارگران آماده بکار باشد.

ماده340: مسئول معدن باید شخصی را که‎ واجدصلاحیت باشد به‎تصدی چراغ خانه بگمارد.

ماده‌ 341: هر شخصی که چراغ دریافت می‌نماید موظف است از سالم بودن چراغ، اطمینان حاصل کند.

ماده‌ 342: ساختمان چراغ باید طوری باشد که فقط در چراغ خانه بتوان با وسایل مخصوص آن را باز و بسته کرد.

ماده‌ 343: چراغ‌های شعله دار را نباید جلوی لوله‌های تهویه قرار داد.

ماده‌ 344: کارکنان باید پس از خروج از درون معدن چراغ خود را بلافاصله تحویل چراغ‌خانه دهند و بردن چراغ به منازل و یا محل دیگر ممنوع است.

ماده‌ 345: شخصی که چراغ را تحویل گرفته است اگر مجدداً آن را به چراغ خانه برنگرداند و یا چراغ دیگری به جای آن تحویل دهد باید علت آن را به چراغ دار گزارش نماید. چراغ دار باید علت عدم تحویل و یا تعویض را رسیدگی و در صورت لزوم به مسئول معدن گزارش نماید.

ماده‌ 346: چراغ خانه باید از مصالح غیرقابل اشتعال ساخته شده و خوب تهویه شود.

ماده‌ 347: ساختمان چراغ خانه باید طوری باشد که در مواقع خطر، کارکنان آن بتوانند محل کار را فوراً ترک نمایند.

ماده‌ 348: محل نگهداری سوخت چراغ‌های کاربیدی باید کاملاً خشک و محفوظ از نفوذ آب باشد.

ماده‌ 349: چراغ خانه باید به وسایل آتش نشانی از قبیل کپسول‌های آتش نشانی و جعبه‌های مخصوص ماسه و غیره مجهز باشد.

ماده‌ 350: ورود افراد به تونل‌ها و اجرای کار، بدون چراغ تونلی انفرادی ممنوع می‌باشد.

ماده‌ 351: تعداد چراغ‌های سالم انفرادی در هر چراغ خانه باید ده درصد بیشتر از کارگران زیرزمینی باشد.

ماده352: چراغ‌های انفرادی از لحظه‌ای که در چراغ‎ خانه به‎ کارگر تحویل می‌گردد در‎صورتی که بدون وقفه و به‌ طور متمادی مورد استفاده قرار‌ گیرد باید به ‎مدِت ده‌ ساعت کار کند.

ماده‌ 353: چراغ خانه باید به مجهز وسایل تهویه با قدرت کافی بوده و پیوسته تمیز نگهداری شود.

ماده‌ 354: مسئول ایمنی معدن موظف است حداقل یک بار در ماه تمام چراغ‌های انفرادی را بازدید و دقیقاً کنترل نماید.

ماده‌ 355: برای درست کردن آب اسید همیشه باید اسید به آب اضافه شود.

ماده‌ 356: کارهای اکتشافی و کاردر معادن روباز در هوای تاریک و مه آلود بدون تامین روشنایی مناسب ممنوع است.

 

فصل دهم – آب

 

ماده‌ 357: شناسایی منابع آب‌های زیرزمینی به منظور طراحی معدن برای پیش بینی یا ارزیابی آب‌های هجومی به داخل عملیات معدنی ضروری است.

ماده‌ 358: استفاده از آب معدن قبل از تعیین مشخصات کامل آن ممنوع است.

ماده‌ 359: آب معدن پس از تصفیه فیزیکی و شیمیایی و رساندن مشخصات آن به حد مجاز برای مصارف صنعتی و بهداشتی قابل استفاده است.

ماده‌ 360: درصورت استفاده از آب معدن برای آشامیدن باید علاوه بر تصفیه، از لحاظ آلودگی به باکتری و میکروب توسط مراجع ذیصلاح آزمایش شده و در صورت لزوم ضدعفونی شود. مشخصات آب آشامیدنی دستورالعمل‌های وزارت بهداشت و درمان باشد.

ماده‌ 361: در صورت استفاده از آب معدن برای مصارف بهداشتی و آشامیدنی، باید حداقل هر 10 روز یک بار، برای تعیین مشخصات، مورد آزمایش قرار گیرد.

ماده 362 : مخازن و انبارهای آب‎مصرفی، باید‏ حداقل هر سه‏ ماه یک‏ بار تمیز و ضدعفونی شوند.

ماده‌ 363: ظروفی که برای حمل و نگهداری آب آشامیدنی در داخل معدن مورد استفاده قرار می‌گیرند باید همیشه تمیز نگهداشته شده و در فواصل کوتاه مدت ضدعفونی شوند و به درب پوش مجهز باشند.

ماده‌ 364: در صورتی که شبکه‌های توزیع آب آشامیدنی و مصرفی جدا از هم هستند باید با علامت هشدار دهنده مشخص شده باشند.

ماده‌ 365: رهاسازی پس ماند آب مصرفی و همچنین پساب کارخانه‌های کانه‌ آرایی، بدون درنظر گرفتن مقررات زیست محیطی ممنوع است.

ماده‌ 366: محل ورودی و خروجی حفریات زیرزمینی اعم از چاه و تونل و دویل و غیره نباید در مسیر جریان آب‌های سطحی (سیل) قرار گیرد.

 

فصل یازدهم – تاسیسات برق

 

ماده‌ 367: اجرای آیین نامه حفاظتی تاسیسات و وسایل الکتریکی در کارگاه ها در کلیه معادن الزامی بوده و به علاوه در معادنی که خطر وقوع انفجار گازهای معدنی و گرد ذغالسنگ وجود دارد مقررات ویژه این آیین نامه نیز لازم الاجرا است.

ماده‌ 368: در هر یک از مدارهای جریان برق باید کلیدهای قطع و وصل روی تمام سیم‌های مربوط به وسایل مصرف کننده برق تعبیه شود. (به استثنای مدار روشنایی در محل‌های خشک که در این مورد می‌توان کلید قطع و وصل را فقط روی سیم فاز قرار داد). کلیدهای مذکور را باید در محلی قرار دهند که به خوبی دیده شده و در دسترس باشند.

ماده 369: تاسیسات برق باید دارای وسیله محدودکننده ولتاژ و رله‌های ایمنی‎ باشد تا در صورت افزایش ولتاژ (از حدی که برای دستگاه‌ها تعیین‎ شده ‎است) جریان‎ خود به‎خود‎ قطع شود.

ماده‌ 370: استفاده از مقاومت‌های الکتریکی برای بدست آوردن جریان با ولتاژ کمتر از 30 ولت ممنوع است و مدارهای این قبیل جریان باید از سایر مدارهای برقی به کلی جدا باشد، به استثنای سیم‌های فرمان (پیلوت) و روپوش محافظ (اکران) که در کابل‌های مخصوص جریان برق مستقیم 30 تا 600 ولت و با برق متناوب 30 تا 400 ولت قرار دارد.

ماده‌ 371: استفاده از زمین به عنوان قسمتی از شبکه ممنوع است به استثنای سیمی که برای اتصال زمین قسمت‌های خنثی و یا برای رله اتصال به زمین بکار می‌رود.

ماده‌ 372: از دو رشته ریل راه آهن به عنوان برگشت جریان برق می‌توان استفاده کرد. در این صورت باید قطعات هر رشته ریل از نظر عبور جریان برق بهم متصل باشند و لااقل در هر یکصد متر بین دو رشته ریل نیز این ارتباط برقرار شود.

تبصره: اختلاف ولتاژ برق بین ریل و زمین نباید از 15 ولت تجاوز کند.

ماده‌ 373: در شبکه سه فاز ستاره‌ای اگر اختلاف فشار جریان برق بین فاز و نول از 150 ولت بیشتر نباشد و نقطه خنثی و سیم نول وجود داشته باشد، نقطه خنثی باید به طور دائم به زمین متصل شده و یا این که وسیله‌ای بکار برده شود که اگر فشار جریان برق هر یک از فازها نسبت به زمین از حد ولتاژ ستاره تجاوز کند، نقطه خنثی از طریق سیم نول به زمین متصل شود

ماده‌ 374: در تاسیساتی که جریان برق متناوب از 150 ولت و مستقیم از 600 ولت به بالا باشد قسمت‌های زیر باید به استناد آیین نامه تاسیسات الکتریکی با اتصال به زمین به زمین متصل شود:

الف- بدنه و قسمت‌های هادی ماشین آلات و ترانسفورماتورها که در حالت عادی کار فاقد جریان برق است.

ب- زره و روپوش فلزی کابل‌ها به استثنای روپوش محافظ (اکران)

پ- دستگیره و توری و سرپیچ چراغ‌ها، اگر عایق نباشند.

ت- پایه‌های فلزی و یا بتون مسلح و کلیه لوله‌ها، آرماتورها، مفتول‌های فلزی و تجهیزات مکانیکی و به طور کلی هر وسیله غیرعایقی که احتمال اتصال به برق داشته باشد.

ماده‌ 375: هر ساختمان باید به طور جداگانه‌ دارای سیستم اتصال به زمین باشد که تمام قسمت‌های نامبرده در ماده 374 به آن متصل شود.

ماده‌ 376: سیم‌های اتصال به زمین باید به طریقی نصب شود که پوسیده نشده و اتصالی‌های آنها باز نشود.

ماده‌ 377: شبکه‌های مختلف اتصال به زمین باید از نظر عبور جریان برق از یکدیگرمجزا بوده و بدون فیوز و کلید قطع کننده باشد.

ماده‌ 378: انتخاب حداقل سطح مقطع هادی حفاظتی بستگی به سطح مقطع هادی فاز مربوطه داشته و مطابق آیین نامه تاسیسات الکتریکی با زمین تعیین می‌گردد.

ماده‌ 379: در صورتی که قسمت‌هایی از تاسیسات برق مستقیم کمتر از 600 ولت و متناوب کمتر از 250 ولت بدون روپوش عایق در محل عمومی نصب شده باشد باید به وسیله نرده یا توری و یا وسایل مشابه محفوظ و با علامت واضحی مشخص گردد.

ماده‌ 380: در تاسیسات برق مستقیم بیش از 600 ولت و متناوب بیش از 250 ولت باید قسمت‌های بدون عایق شبکه را خارج از دسترس و روی مقره‌های مناسب قرار داد به طوری که سیم‌ها با اشیاء دیگر فلزی تماس حاصل نکند و سیم‌های هوایی مخصوص لوکوموتیوهای الکتریکی نیز روی مقره‌های مناسب نصب گردد.

ماده‌ 381: فاصله سیم‌های لخت تاسیسات برق مستقیم بیش از 600 ولت و متناوب بیش از 250 ولت با زمین نباید کمتر از 2.5 متر باشد. در غیر این صورت مسیر شبکه باید به وسیله حایلی مناسب از محل عبور افراد مجزا شود.

ماده‌ 382: کابل‌ها باید دور از لوله‌های آب وهوای فشرده و گاز در محل خشک قرار گیرند. ضمناً کابل‌های زیرزمین باید دارای روپوش سربی و بدون درز باشد.

ماده‌ 383: تابلوهای تقسیم با ولتاژهای مختلف مذکور در ماده 381 و نیز تابلوهای دارای جریان کمتر باید به وسیله رنگ‌های مختلف مشخص و متمایز گردد.

ماده‌ 384: ماشین‌ها، ترانسفورماتورها، تابلوها و سایر وسایل مربوط به شبکه برق مستقیم بیش از 600 ولت و متناوب بیش از 300 ولت باید به طور کامل محفوظ و به وسیله حایل‌های مناسب مجزا شده باشد. راه ورود به محل این قبیل وسایل باید لااقل 2.5 متر ارتفاع و 2 متر عرض داشته باشد و محل ورود به محوطه پشت تابلوها باید دارای دری به ارتفاع حداقل 2.5 متر باشد.

ماده‌ 385: هر گاه تابلوهای شبکه‌های مذکور در ماده 383 دارای قسمت‌های فلزی باشد باید زمین قسمت جلوی تابلوها با فرش عایق مفروش گردد و فواصل اجسام هادی متصل به زمین با تابلو به اندازه‌ای باشد که تماس با اجسام هادی و تابلو در آن واحد مقدور نباشد.

ماده‌ 386: قرار دادن و یا نزدیک کردن اشیایی که ممکن است اتصالی و یا جرقه تولید کند به سیم‌های برق ممنوع است (حتی اشیاء شخصی نظیر انگشتر، ساعت مچی و غیره)

ماده‌ 387: در محل پست‌های ترانسفورماتور و مولد برق و به طور کلی در محل‌هایی که در صورت خاموشی برق احتمال بروز خطر موجود است باید منبع روشنایی جداگانه‌ وجود داشته باشد.

ماده‌ 388: دستگاه‌ها و وسایل برقی (حتی چراغ‌های دوره گرد) که توسط اشخاص حمل و نقل می‌شود باید فقط با جریان مستقیم کمتر از 600 ولت و متناوب تا 250 ولت کار کند به استثنای پرفراتورهای الکتریکی پایه دار که می‌توان آنها را با جریان متناوب تا 400 ولت بکار انداخت مشروط بر این که در مقابل خطر برق گرفتگی افراد نکات ایمنی در آنها مراعات شده باشد. به هر حال رعایت ماده 374 در مورد این قبیل دستگاه‌ها الزامی است.

ماده‌ 389: برای تغذیه وسایل و ماشین‌های برقی موضوع ماده 388 باید کابل‌های نرمی که دارای روپوش لاستیکی و یا مواد مشابه آن باشد بکار برده شود.

ماده‌ 390: شبکه‌های تلفنی و یا شبکه‌های مخصوص علامت دادن باید با شبکه برق موضوع ماده 381 فاصله کافی داشته باشد.

ماده391: ترانسفورماتور و مولدهای برق و وسایل مربوط را باید در مکان‌هایی که با مصالح غیرقابل اشتعال ساخته ‎شده قرارداد و در این مکان‌ها نباید‎ اشیاء قابل ‎اشتعال وجود‎ داشته باشد.

ماده‌ 392: در محل‌های مذکور در ماده 391 باید وسایل آتش نشانی مناسب وجود داشته و در صورت استفاده از وسایلی که در داخل روغن کار می‌کنند کیسه یا سطل‌های پر از ماسه نیز می‌بایستی در دسترس باشد.

ماده‌ 393: زیر دستگاه‌های برقی که داخل روغن کار می‌کنند باید مقدار کافی ماسه ریخته شود، تا در موقع بروز نقص تمام روغن ریخته شده از دستگاه جذب شود.

ماده‌ 394: ترانسفورماتورهای کوچک و وسایل راه اندازی و امثال آنها که در داخل روغن کار می‌کند باید مجهز به وسیله‌ای باشد که هرگاه حرارت روغن از حدی تجاوز کند قبلاً علامت دهد و در صورت ادامه ازدیاد درجه حرارت جریان برق را قطع کند.

ماده 395: در محل‌هایی که برای نگهداری و شارژ اکومولاتور اختصاص داده‎شده باشد باید:

الف- لامپ‌های روشنایی دارای حباب‌های مضاعف باشد و از استفاده از هر شیئی که به حرارت قرمز برده شده و یا دارای شعله آزاد باشد خودداری شود.

ب- اکومولاتور نسبت به بدنه قفسه‌های شارژ و خود قفسه‌ها نسبت به زمین عایق بندی شده باشد.

پ- دستگاه‌ها طوری نصب شوند که در آن واحد دست زدن به دو محل که اختلاف ولتاژشان از 150 ولت بیشتر است امکان پذیر نباشد. در مورد اکومولاتورهایی که اختلاف ولتاژشان بیش از 150 ولت باشد ماده 385 لازم الاجرا است.

ت- گازهای حاصله در این محل‌ها باید به وسیله هواکش‌های مناسب خارج شود.

ماده‌ 396: در چراغ خانه‌های مخصوص چراغ‌های الکتریکی باید بندهای پ و ت ماده 395 رعایت شود.

ماده‌ 397: در مناطقی که احتمال تولید گاز قابل اشتعال وجود دارد باید تاسیسات الکتریکی مجهز به وسایل ایمنی در مقابل انفجار گاز باشد و در غیر این صورت این تاسیسات باید در مکان مجزایی مصون از نفوذ گاز نصب شود.

ماده‌ 398: در داخل مخزن‌های فلزی و یا در محل‌هایی که کارگر با قطعات بزرگ فلزی تماس دارد چراغ دوره گرد باید با جریانی با ولتاژ کمتر از 30 ولت روشن شود.

ماده‌ 399: برای انجام هرگونه تغییر و یا تعمیر و حتی تعویض لامپ باید جریان برق قسمت مربوطه قطع شود.

ماده‌ 400: در شبکه برق مستقیم بیش از 600 ولت و متناوب بیش از 250 ولت تعمیرات باید با اجازه مخصوص متصدی برق و تحت نظر مسئول تعمیرات با تجربه و با وسایل مخصوص انجام شود.

ماده‌ 401: هرگاه عیب شبکه ناشی از بوجود آمدن اتصال کوتاه و یا اتصال به زمین باشد باید برابر مفاد ماده 399 عمل شود.

ماده‌ 402: برای انجام تعمیرات و یا تغییرات هر قسمت از شبکه باید آن قسمت از هر دو طرف قطع شود و تمام فازها را به یکدیگر و به زمین نیز اتصال دهند و متصدی مربوطه باید از قطع برق در آن قسمت اطمینان حاصل کرده و ترتیبی دهد که برقرار کردن جریان برق در قسمت تحت تعمیر و تغییر به وسیله اشخاص دیگر امکان پذیر نباشد و ضمناً تابلوهای هشدار دهنده نصب شود و متصدی مذکور پس از اتمام کارهای مربوطه و حصول اطمینان از این که خطری متوجه کسی نمی‌شود، می‌تواند جریان برق را برقرار کند.

ماده‌ 403: هنگام تعمیرکابل مخصوص تغذیه و وسایل قابل حمل و نیمه ثابت، باید ضمن قطع جریان برق فیش‌های کابل را از پریزها‌ی مربوطه نیز خارج نموده و اتصال‌های نر و ماده را به طریق صحیح و مطمئن از یکدیکر جدا کرد

ماده‌ 404: متصدیان هر یک از ماشین‌ها و قسمت‌های شبکه باید اتصال‌های زمین و بدنه ماشین‌ها و کابل‌های نرم و دو شاخه‌های مربوط را به شرح زیر بازرسی کنند:

الف- در شبکه برق مستقیم 600 ولت به بالا و یا متناوب 250 ولت به بالا که نقطه نول آن را به زمین متصل نباشد باید همه روزه به وسیله دستگاه‌های کنترل مخصوص، اختلاف ولتاژ بین هر فاز و زمین را اندازه گیری کرده و مطمئن شوند که اختلاف غیرعادی نباشد.

ب- باید لااقل هر سال یک مرتبه وضع سیم‌های اتصال به زمین را بررسی کنند.

ج- باید میزان عایق‎بودن شبکه نسبت به‎زمین را لااقل هر شش‎ماه یک مرتبه بررسی کنند.

د- باید نتیجه تمام بررسی‌ها و بازدیدهای انجام شده در دفتر مخصوص ثبت گردد.

ماده‌ 405 : در هر یک از نقاطی که تاسیسات برق وجود دارد باید یک نقشه و دستورالعمل ایمنی مختصری در محل دید افراد نصب گردد. در این دستورالعمل باید به طور صریح نوشته شود که دخالت اشخاص غیر از متصدیان برق در امر تعمیر و یا بکار بردن وسایل ممنوع است و در مورد تاسیسات برق موضوع ماده 385 باید قید شود که دست زدن به قسمت‌های فلزی شبکه خطرناک و اکیداً ممنوع است و همچنین دستورالعملی برای نجات اشخاص برق گرفته تهیه و به دیوار نصب کنند.

ماده‌ 406: هر یک از پذیرگاه‌های داخل معدن باید به وسیله تلفن و یا وسایل ارتباطی دیگر به مرکز نیرو یا پست مرکزی ترانسفورماتور خارج معدن در ارتباط باشد.

ماده‌ 407: کابل‌های مسلح و کابل‌های با روپوش فلزی باید طوری به دیواره گالری‌ها نصب گردد که در اثر وزن خود پاره نشده و به وسایل دیگر برخورد نکند.

ماده‌ 408: روپوش فلزی کابل باید به سیستم اتصال به زمین وصل باشد مگر آن که این روپوش به جای محافظ بکار رفته باشد که در این صورت باید به یک رلة اتصال زمین مربوط گردد.

ماده‌ 409: تمام قسمت‌های شبکه غیرثابت باید در آخر هر نوبت کار به طور مطمئنی از برق جدا گردد.

ماده‌ 410: کلیه تعمیرات روی کابل‌ها باید در خارج معدن انجام گیرد.

ماده‌ 411: در چاه‌ها و گالری‌های خروج هوا و محل‌های مرطوب بایستی از کابل زره دار مخصوص که روپوش نسوز و مقاوم دارد، استفاده شود.

ماده‌ 412: تابلوهای تقسیم برق باید از مواد نسوز و مقاوم در مقابل رطوبت ساخته و به طریقی نصب شود که در معرض چکیدن آب نباشد.

ماده‌ 413: برای راه اندازی لوکوموتیو الکتریکی در معادن نباید از ولتاژ بیشتر از 600 ولت استفاده نمایند.

ماده‌ 414: سیم یا سیم‌های تغذیه الکتریکی به لوکوموتیوهای برقی باید به طریقی نصب شوند که احتمال پاره شدن و یا تولید حریق در چوب بست‌ها و یا برق گرفتگی اشخاص وجود نداشته باشد.

ماده‌ 415: هرگاه ارتفاع سیم برق رسانی به لوکوموتیو از زمین کمتر از 2.5 متر باشد باید هنگام عبور و مرور اشخاص جریان برق قطع گردد.

ماده 416: اطاقک ‎راننده در لوکوموتیوهای الکتریکی که از سیم‎لخت برق‎ می‌گیرد باید مسقف بوده و طوق گیرنده عایق بندی شده باشد تا احتمال برق گرفتگی راننده وجود نداشته باشد.

ماده‌ 417: تمام قسمت‌های لوکوموتیو که جریان برق از آن عبور می‌کند باید به وسیله پوشش محکم و عایقی محفوظ شده باشد.

ماده‌ 418: برای انجام هرگونه تعمیر در شبکه انتقال برق به لوکوموتیو یا در لوکوموتیو اعم از تعمیر قسمت‌های الکتریکی و یا مکانیکی باید قبلاً جریان برق قطع شود.

ماده419: شبکه مخصوص علایم برقی باید با جریان‎برق با ولتاژ کمتر از 30ولت کار کند.

ماده‌ 420: سیم‌های شبکه علایم باید طوری نصب گردد که اتصال کوتاه ایجاد نشود. در شبکه علایم فقط برای قسمت‌های خنثی می‌توان از سیم‌های بدون روپوش استفاده کرد.

ماده‌ 421: کلیه تجهیزات الکتریکی واقع در یک بخش معدن به منزله یک قسمت مستقل تلقی شده و برای اتصال به زمین باید برابر ماده 374 عمل شود.

ماده‌ 422: برای استفاده از برق با فشار الکتریکی 30 تا 600 ولت دردرون معدن باید کابل‌های با پوشش لاستیکی و عایق و مقاوم قابل انحناء بکار برده شود.

ماده‌ 423: در چاه برای استفاده از برق با فشار الکتریکی بیش از 600 ولت و همچنین انتقال برق حتی با فشار الکتریکی کمتر از 600 ولت باید کابل زره دار و با مشخصات موضوع ماده 422 باشد به استثنای سیم‌های برق رسانی لوکوموتیوهای برقی که تابع مقررات خاصی هستند.

ماده‌ 424: در معادن دارای گاز ذغال و یا گرد ذغال سنگ فقط تاسیسات زیر را می‌توان به طور ثابت برقرار کرد:

الف – کابل‌های زره دار در راه‌هایی که دارای وسیله نگهداری مطمئن و سالم بوده و جریان کافی هوا برقرار و عیار گاز ذغال در آنها از یک درصد تجاوز نکند.

ب – سیم‌های ساده روپوشداری که در لوله‌های فلزی با عایق داخلی قرار داشته باشد مشروط بر آن که هوای کافی و منظم در اطراف لوله در جریان بوده و عیار گاز ذغال بسیار کم باشد.

پ – دستگاه‌ها و موتورهایی که در مقابل گاز ذغال بی‌خطر تشخیص داده شده مشروط بر این که در محل استقرار آنها هوا به طور منظم عبور کرده و عیار گاز ذغال کم باشد.

ماده‌ 425: هوای معدن باید طوری جریان داشته باشد که تمام تاسیسات برق به خوبی تهویه گردد.

ماده‌ 426: هر گاه تمام و یا قسمتی از تاسیسات برق در مسیر راه‌های عمومی واقع شده باشد باید همه روزه کیفیت هوای ورودی به آن راه را از حیث مقدار گاز ذغال بررسی نمود به طوری که عیار گاز ذغال از نیم درصد تجاوز نکند و به علاوه ترتیبی داده شود که ورود ناگهانی مقدار زیادی گاز ذغال امکان پذیر نباشد.

ماده‌ 427: کلیه وسایل و تجهیزات الکتریکی که در قسمت‌های دارای گاز و گرد قابل انفجار به کار برده می‌شوند باید ضدانفجار باشند.

ماده‌ 428: در معادنی که دارای تصاعد آنی گاز ذغال می‌باشند. تاسیسات برقی باید به طور کامل ضدانفجار باشد. در این قبیل معادن می‌توان از چراغ ایمنی و در آتشباری از آتش کن برقی ایمن استفاده نمود.

ماده 429: متصدیان مربوط باید دستگاه‌های ضدانفجار برقی را حداقل روزی یک‎بار بازدید و بررسی‎کنند و هر هفته یک بار نیز متخصص برق آنها را بازدید و در صورت لزوم تعمیر کند.

ماده‌ 430: تعمیر یا باز کردن درپوش وسایل برقی ضدانفجار باید فقط توسط متخصص مربوطه انجام گیرد. این وسایل باید به طریقی بسته شده باشد که به وسیله آچار و یا ابزار معمولی نتوان آنها را باز کرد.

ماده‌ 431: هوا محل‌ها و راه‌ها و گالری‌ها و کارگاه‌های استخراج که در آن تاسیسات برق وجود دارد باید لااقل در هر نوبت کار دو بار بازرسی شود و در موارد زیر باید فوراً جریان برق قطع گردد:

الف- هرگاه عیار گاز ذغال یک درصد و یا بیشتر باشد.

ب- در ناحیه‌ای که در اثر ریزش، احتمال معیوب شدن تاسیسات الکتریکی و یا رسیدن گاز ذغال به تاسیسات الکتریکی وجود داشته باشد.

پ- در هر قسمتی که یکی از شرایط استفاده از برق که دراین فصل ذکر شده از بین رفته باشد.

ماده‌ 432: متصدی برق بایستی قبل از روشن نمودن تاسیسات برقی اطمینان حاصل نماید که غلظت گاز از حد مجاز پایین تر است.

ماده‌ 433: برقرار کردن مجدد برق باید منحصراً به وسیله متصدی مربوطه انجام گردد.

ماده‌ 434: هرگونه تعمیرات و تغییرات در تاسیسات برق باید توسط مسئول مربوطه در دفتر مخصوصی ثبت گردد.

ماده‌ 435: بهره بردار موظف است نقشه تکمیل شده تاسیسات برق را همیشه در دفتر معدن نگاهداری نماید.

ماده‌ 436: جریان برق در جاهایی که آتش سوزی رخ می‌دهد، باید فوراً قطع شود.

ماده‌ 437: برای تعیین و کنترل برق از تست کننده‌هایی که هرگز بکار نرفته است استفاده نشود و از دستگاه‌های اندازه گیری مناسب استفاده شود.

ماده‌ 438: هنگام کار روی خازن‌ها باید آنها را به سیستم زمین متصل کرده و سپس حداقل به مدت یک دقیقه با آنها تماس نگرفته و اتصال به زمین از خازن‌ها باز نشود.

ماده‌ 439: هنگام تعویض یا جابجایی روغن ترانسفورماتورها کشیدن سیگار و انداختن شعله روشن کبریت ممنوع می‌باشد.

 

فصل دوازدهم – آتش سوزی و انفجار

 

الف – مقررات عمومی

ماده‌ 440: سر چاه و راه‌های زیرزمینی و ساختمان‌های مجاور تا شعاع 20 متری باید همیشه خالی از مواد قابل اشتعال از قبیل مواد نفتی و گرد ذغال سنگ و امثال آن باشد.

ماده 441: دیواره چاه‌ها و دهانه ارتباطی آنها با تونل‌ها باید با مصالح غیرسوختنی ‎ساخته شود.

ماده‌ 442: برج بالای چاه مورد بهره برداری و دیوار ساختمان‌های اطراف آن نباید از چوب ساخته شوند.

ماده‌ 443: بالابرها و همچنین موتورخانه‌ها و انبارها و تعمیرگاه‌ های زیرزمینی و ابزارآلات آنها باید از مصالح و مواد غیرسوختنی ساخته شوند.

ماده‌ 444: در نقاط زیر باید وسایل آتش نشانی متناسب با نوع حریق و سطل‌های محتوی ماسه به اندازه کافی موجود باشد:

الف – در تمام قسمت‌های معدن که در آنها مواد سوختنی نگهداری می‌شود.

ب – در تمام راه‌های ورود هوا که در آنها وسیله نگهداری چوبی بکار رفته است.

پ – در تمام نقاطی که لوکوموتیوها سوخت گیری می‌کنند.

ت – در سایر قسمت‌هایی که به تشخیص مسئول ایمنی احتمال آتش سوزی می‌رود.

ماده‌ 445: دستگاه‌های آتش نشانی که در معدن بکار می‌رود باید از انواع مجاز و متناسب با نوع آتش سوزی احتمالی باشد.

ماده‌ 446: در هر جایی که ماسه و یا شیر آب وجود دارد باید وسایلی برای انتقال و حمل ماسه و استفاده فوری از آب جهت آتش نشانی آماده شده باشد.

ماده‌ 447: وسایل آتش نشانی باید به طور منظم آزمایش شده و طوری نگهداری شود تا اطمینان حاصل گردد که خوب کار می‌کنند. تاریخ آزمایش باید به وسیله مسئول مربوطه در دفتر مخصوص ثبت گردد. ضمناً نصب کارت شناسایی (مشخصات خاموش کننده) بر روی کپسول آتش نشانی الزامی است.

ماده‌ 448: در ماشین خانه‌های زیرزمینی ضایعات روغنی و نفتی باید در محفظه‌های فلزی در بسته جمع آوری و منظماً از معدن خارج گردد.

ماده‌ 449: مسئول معدن موظف است در مورد آتش نشانی آموزش لازم را به کارگران خود بدهد تا هر فردی که اولین دفعه متوجه آتش سوزی می‌شود در صورت امکان اقدام لازم برای خاموش کردن آتش را آغاز نموده و هرچه زودتر به مسئول مافوق خود اطلاع دهد تا در صورت نیاز گروه آتش نشانی را اعزام نماید.

ماده‌ 450: افرادی که در خاموش کردن آتش وظیفه‌ای ندارند باید فوراً از محلی که آتش‌سوزی رخ داده دور شوند و تا خاموش شدن آتش به طور کامل و دستور مجدد مسئول مربوطه به آن محل نزدیک نشوند.

ماده‌ 451: مسئول معدن باید ماسک تنفسی و چراغ ایمنی به تعداد کافی در سر معدن برای آتش نشانی آماده کرده باشد. استفاده از تجهیزات ایمنی و وسایل حفاظت فردی مناسب براساس آیین نامه مربوطه (مصوب شورای عالی حفاظت فنی) الزامی است.

ماده‌ 452: هنگام خاموش نمودن آتش باید علاوه بر سایر مراقبت‌ها احتیاط لازم از نظر وجود منواکسید کربن نیز به عمل آید.

ماده‌ 453: اگر به منظور آتش نشانی تمام یا قسمتی از معدن را با آب پر کرده باشند، باید آزمایش‌های لازم از جهت وجود گاز سولفور هیدروژن بعمل آید و در صورت وجود این گاز باید اقدامات لازم انجام گیرد. تخلیه آب و شروع مجدد کار باید با حضور مسئول مربوطه انجام پذیرد.

ماده‌ 454: نگهداری دراز مدت مایعات و گازهای با نقطه اشتعال پایین در معادن زیرزمینی مجاز نمی‌باشد.

ب – مقررات ویژه ذغالسنگ

ماده‌ 455: معادن ذغالسنگ باید مجهز به شبکه لوله آب آتش نشانی با فشار باشد.

ماده‌ 456: بازدیدهای مخصوص از نظر پیشگیری از آتش سوزی یا گرم شدن ذغالسنگ باید قبل از هر نوبت کاری انجام گیرد.

ماده‌ 457: برای برطرف کردن و یا بی‌خطر ساختن گرد ذغالسنگ در نقاط نزدیک محل آتش سوزی باید خاک پاشی یا اقدامات کافی دیگر بعمل آید.

ماده‌ 458: آن قسمت از داخل معدن که دچار آتش سوزی شده و خاموش کردن آن میسر نگردد و یا احتمال آتش سوزی در اثر گرم شدن ذغالسنگ وجود داشته باشد برای جلوگیری از گسترش آتش باید بلافاصله به وسیله دیوار یا سدهای غیرقابل نفوذ از سایر قسمت‌های معدن جدا گردد.

ماده‌ 459: ساخت یا نصب دیوار سد کننده باید با حضور یک فرد مسئول انجام گیرد.

ماده 460: کارگران سازنده دیوار در محل خروج هوا باید مجهز به دستگاه تنفسی انفرادی باشند.

ماده‌ 461: دیوار سد کننده از لحاظ نفوذ ناپذیر بودن هوا و درجه حرارت آن و همچنین هوای پشت سد، روزانه باید بازرسی و نتایج بازرسی‌ها در دفتر ثبت و هر وضع غیرعادی فوراً به مسئولین مربوطه اطلاع داده شود.

ماده‌ 462: قبل از خراب کردن دیوار سد، باید اطمینان حاصل شود که هوای آن سالم و بی‌خطر است. خراب کردن دیواره سد باید با حضور مسئول مربوطه انجام گیرد.

ماده‌ 463: هنگام خراب کردن دیوار باید یک گروه نجات مجهز به دستگاه‌های تنفسی در نزدیکی محل مستقر و آماده باشد.

ماده‌ 464: لازم است برای تسریع در احداث دیوارها و سدها، در محل‌های مناسبی مصالح و وسایل ساخت دیوارهای مسدود کننده به اندازه کافی نگهداری شود.

ماده‌ 465: برای جلوگیری از گسترش انفجار، از سد آتش بند استفاده می‌شود. سد آتش‎بند عبارت است از صفحاتی که روی آنها خاک نرم ریخته شده و یا ظرف‌هایی که از آب پر شده و زیر سقف تونل در نقاط مناسبی نصب می‌گردد. این صفحات و ظرف‌ها در اثر تغییر فشار هوای حاصل از انفجار خودبخود واژگون شده و مواد آن سدی در مقابل انتشار‌آتش به وجود می‌آورد.

ماده‌ 466: نرم و خشک بودن خاک در آتش بندهای خاکی و پر بودن آب در ظرف‌ها در آتش بندهای آبی باید به طور مداوم کنترل شود. آخرین تاریخ تعویض خاک در آتش‌بندهای خاکی باید در دفتر مخصوص تهویه ثبت شود.

ماده‌ 467: محل‌های نصب آتش بندها باید در نقشه تهویه معدن نشان داده شود.

 

فصل سیزدهم – کمک‌های اولیه و نجات

 

ماده‌ 468: در هر معدن باید بر حسب موقعیت، اهمیت و تعداد کارکنان حداقل وسایل نجات و کمک‌های اولیه موجود باشد و در محل‌های مناسب و قابل دسترسی سریع نگهداری شود.

تبصره – حداقل وسایل نجات و کمک‌های اولیه هر معدن را بازرس کار تعیین می‌نماید.

ماده‌ 469: وسایل نجات و کمک‌های اولیه باید مرتباً بازدید و مورد آزمایش قرار گیرد تا همیشه برای استفاده آماده باشد.

ماده‌ 470: در هر معدن ضمن آموزش همگانی کمک‌های اولیه بایستی از هرکارگاه نیز حداقل یک نفر استفاده از وسایل کمک‌های اولیه را آموخته باشد.

ماده‌ 471: در معادن ذغالسنگ که تعداد کل کارگران از 300 نفر و در سایر معادن که تعداد کل کارگران آن از 500 نفر بیشتر باشد، لازم است گروه نجات تشکیل گردد و در پایگاهی که بدین منظور تعیین شده مستقر گردند. تعداد افراد گروه نجات برحسب نوع معادن، گستردگی آن و تعداد کارگران و تعداد نوبت‌های کار تعیین می‌شود. در اینگونه معدن بهره بردار موظف است یک نفر شخص صلاحیت دار به عنوان مسئول نجات انتخاب نماید. وظیفه شخص مذکور منحصراً رسیدگی به امور امداد و نجات می‌‍باشد.

تبصره 1: در معادن دارای گاز ذغال و گرد ذغالسنگ اگر تعداد کارگران در هر نوبت کار بیش از 50 نفر باشد تشکیل گروه نجات الزامی است.

تبصره 2: برحسب مورد می‌توان وظایف گروه نجات را با گروه آتش نشانی ادغام نمود.

تبصره 3: علاوه بر افراد گروه نجات لازم است تعدادی از کارگران نیز تعلیمات لازم را دیده باشند تا در صورت لزوم به افراد گروه نجات کمک نمایند.

ماده‌ 472: افراد گروه نجات باید از بین کارگران مجرب که دارای استعداد جسمانی کافی بوده انتخاب شوند این افراد باید تعلیمات لازم را فراگرفته و لااقل ماهی یک بار تمرین‌های لازم را بعمل آورند.

ماده‌ 473: گروه نجات با نظر مسئول ایمنی و برحسب ضرورت باید مجهز به دستگاه‌های تنفسی انفرادی و وسایل لازم دیگر از قبیل دستگاه‌های اندازه‌گیری گازگریز و اکسیددوکربن و برانکارد و غیره باشند. این دستگاه‌ها باید مرتباً و در فواصل مناسب بازدید و آزمایش شده به طوری که همیشه برای استفاده آماده باشند.

ماده‌ 474: افراد گروه نجات باید هر سال دو بار مورد معاینه پزشکی قرار گیرند تا در صورتی که واجد شرایط نباشند از گروه خارج شده و افراد دیگر به جای آنها انتخاب گردند.

ماده 475: این‎ آیین ‎نامه درسیزده‎فصل و 475 ماده و 21تبصره در جلسه‎ نهایی مورخ 25/11/79 شورای عالی‎ حفاظت‎ فنی تهیه و در تاریخ 10/12/79 به ‎تصویب وزیر کار و امور ‎اجتماعی رسید.

 

 

حتما بخوانید:

⇐ مهندسی ایمنی در معادن

⇐ مقررات ایمنی مربوط به کارگاه های معادن

⇐ ایمنی در معادن زغال سنگ کرمان

⇐ ایمنی در معادن سطحی و زیرزمینی

⇐ پاورپوینت ایمنی در معادن

⇐ ایمنی در معادن و پروژه های عمرانی