آیین نامه ایمنی در کارگاه های دامپروری

آیین نامه ایمنی در کارگاه های دامپروری

هدف و دامنه شمول:

هدف: هدف از تدوین این آیین نامه، ایمن سازی محیط­ های کار، پیشگیری از حوادث ناشی از کار برای شاغلین و عموم افرادی که به نحوی در کارگاه ­های مشمول این آیین‌نامه حضور می‌یابند، می­باشد.

 دامنه شمول: به استناد ماده 85 قانون کار جمهوری اسلامی ایران این آیین­نامه برای کارگاه های دامپروری مشمول قانون کار تدوین گردیده و لازم الاجراء می‌باشد.

فصل اول ـ تعاریف

دام: به حیواناتی (چهارپایان، پرندگان، آبزیان و حشرات) اطلاق می‌گردد که برای امور تغذیه انسان و یا تغذیه دام و فعالیت های اقتصادی، تولیدی، آزمایشگاهی، ورزشی و تفریحی، تولید، نگهداری و پرورش داده می‌شوند.

دامپرور: شخصی است حقیقی یا حقوقی که با استفاده از روش های علمی، فنی و تجربی دامپروری، اقدام به پرورش یک یا چند نوع دام بنماید.

کارگاه دامپروری: به محل مستقل دامپروری اطلاق می‌گردد که کارگر به درخواست کارفرما یا نماینده او به تولید، پرورش و نگهداری انواع دام مطابق با مقررات نظام جامع دامپروری و سایر قوانین اشتغال دارد.

مجتمع دامپروری: مکانی است که در آن تعدادی واحد دامداری با یک نوع دام و شیوه بهره‌برداری واحد، با رعایت ضوابط مربوط ایجاد می‌گردد.

جایگاه دام: به هر نوع محل نگهداری و پرورش دام، اعم از مسقف و غیرمسقف گفته می‌شود.

خوراک دام: به کلیه مواد اعم از خام و فراوری‌شده اطلاق می‌گردد که برای تغذیه به منظور تولید، نگهداری و رشد دام مورد مصرف قرار می‌گیرد.

راهرو و جایگاه مهار:  محل ویژه­ای است که برای هدایت و مهار دام به منظور انجام برخی عملیات خاص روی آنها به کارگرفته می‌شود.

فصل دوم ـ مقررات عمومی:

ماده 1ـ کارفرما مکلف است نسبت به شناسایی و ارزیابی خطرات محیط کار اقدام نمودهو ضمن نصب تابلوها و علائم هشداردهنده، اقدامات کنترلی مناسب را در جهت حذف مخاطرات احتمالی به عمل آورد.

ماده2ـ کارفرما مکلف است معاینات بدو استخدام و دوره‌ای را برای کارگران خود مطابق مواد 91 قانون کار و 90 قانون تامین اجتماعی انجام دهد.

ماده 3ـ کارفرما باید در انتخاب و به کارگماری کارگران دقت نماید و افرادی را به­کارگمارد که از نظر بدنی و روانی متناسب با نوع کار باشند.

ماده 4ـشرایط محیط کار باید به گونه‌ای باشد تا ایمنی افرادی که وارد کارگاه می‌شوند، تامین گردد.

ماده 5 ـ تابلـوهای برق، تجهیزات اطفاء حریق و تاسیسات امدادی نباید در مسیر حرکت و جایگاه نگهداری دام‌ها تعبیه شوند.

ماده 6 ـ خوراک­ های دامی که امکان احتراق خود به خودی در آن‌ها وجود دارد باید در بسته‌ها یا کیسه‌های سالم با حجم مشخص ذخیره و نگهداری و با رعایت فواصل مناسب انبارداری شوند.

ماده 7ـ جهت تسهیل در دسترسی بهتر ماشین­ های آتش‌نشانی و سرایت دیرتر آتش به نقاط دیگر، رعایت حداقل فاصله بین سازه‌ها الزامی است. به نحوی که امکان اطفاء حریق، طبق ضوابط سازمان آتش نشانی مقدور باشد.

ماده 8 ـ کلیه جایگاه­ ها، تاسیسات، انبارها و مخازن و سایر مکان‌هایی که در آنها امکان ایجاد گرد و غبار، بخار، گاز می‌باشد، باید به تهویه مناسب و متناسب با نوع آلاینده های تولیدی مجهز گردند.

ماده 9ـ کف قسمت های مختلف دامداری باید از مصالحی ساخته شود که احتمال سر خوردن و لغزندگی از بین برود و ضمنا شیب کافی برای انتقال پساب‌ها به کانال های فاضلاب در نظر گرفته شود.

ماده 10ـ در صورت ضدعفونی ساختمان، جایگاه ها، وسایل و ماشین آلات با روش گازدهی، ضمن رعایت توصیه ­های کارخانه سازنده ماده شیمیایی و دستورالعمل‌های سازمان دامپزشکی کشور، حیوانات و افراد، از محل مورد نظر دور نگهداشته شده وکارگران باید بی­ درنگ پس از قرار دادن ظروف گازهای شیمیایی (فرمالین و نظایر آن) در درون سالن­ها، محل را ترک کنند.

ماده 11ـ کلیه معابر، پله‌ها، راهروها و کف سالن ­ها (به استثنای کف سالن‌های مرغ داری با سیستم پرورش در بـستر) و کارگاه­ ها باید مرتباً از مواد دفعـی حاصل از حیوانات و گل و لای پاک­سازی شوند.

ماده 12ـ نرده ­ها، درها، جایگاه­ های مهار، راهروها و کلیه موانع و محدودکننده­ ها باید فاقد هر گونه تیزی و برآمدگی بوده و از استحکام کافی برخوردار باشند.

ماده 13ـ کارفرما مکلف است به منظور تامین روشنایی مورد نیاز و مناسب حیوانات در سالن ها و جایگاه ها اقدامات لازم را به عمل آورد.

ماده 14ـ در مکان­ هایی که امکان ایجاد گاز یا گرد و غبار قابل انفجار وجود داشته باشد باید از سیستم تهویه و تجهیزات ضدجرقه استفاده گردد.

ماده 15ـ نصب دستگاه های تشخیص گاز به همراه سیستم‌های هشداردهنده در قسمت‌هایی که احتمال تجمع و تولید گازهای خطرناک در آنها وجود دارد از قبیل سیلوها و گودال ­های کود ضروری است.

ماده 16ـ بین سالن ها و تاسیسات واحدهای مرغداری باید عاری از هر گونه گیاه و همچنین علف‌های هرز باشد.

ماده 17ـ مایعات قابل اشتعالی که بعنوان سوخت مصرفی در کارگاه‌های دامپروری به کار می‌رود باید در مخازن مخصوص، مطابق با مفاد آیین‌نامه حفاظتی مواد خطرناک، مواد قابل اشتعال، مواد قابل انفجار (مصوب شورای عالی حفاظت فنی) انبار گردد.

ماده 18ـ کارفرما مکلف است وسایل کمک های اولیه مناسب را تهیه و در دسترس کارگران قرار داده و در صورت لزوم نسبت به انتقال افراد آسیب‌دیده به نزدیک‌ترین مرکز درمانی اقدام نماید.

ماده 19ـ کارفرما مکلف است متناسب با نوع کار با همکاری مراجع ذیصلاح امکان آموزش کارگران در واحد دامپروری را در زمینه‌های مختلف رفتارشناسی دام، نحوه نزدیک‌شدن و نگهداری ایمن و بی‌خطر دام‌ها، ایمنی در محیط کار، بیمایهای دامی، بیماری‌های مشترک بین انسان و دام، آلودگی‌های انگلی و عفونی، روش کار ایمن با ابزارها، ماشین‌ها و دستگاه‌ها و خطرات احتمالی کار با آنها و کمک‌های اولیه را فراهم نماید.

ماده 20ـ کانال‌ها، مجاری و آبراه ­های پساب باید دارای شیب مناسب بوده تا ضمن تخلیه و هدایت سریع آنها به منبع تصفیه، از تجمع، ماندن و پس زدن پساب‌ها به کف سالن­ها و انتشار آن در محوطه و زمین های اطراف کارگاه جلوگیری شود و نحوة انتقال پساب‌ها به نحوی باشد که امکان انتشار و تماس با کارگران وجود نداشته باشد.

ماده 21ـ طراحی کانال ­های پساب، باید با توجه به دبی جریان بوده و دارای پوشش مشبک یا حفاظ نرده‌ای مستحکم و قابل شستشو با آب و مواد ضدعفونی‌کننده باشد.

ماده 22ـ طراحی مسیر انتقال ضایعات، پسماند‌ها و پساب‌ها باید به گونه‌ای باشدکه از داخل سایر واحدهای دیگر عبور داده نشود.

ماده 23ـ نگهداری، ضبط، دفع، انهدام و سوزاندن ضایعات و لاشه‌ها باید طبق موازین بهداشتی و رعایت مسائل زیست محیطی به نحوی انجام گیرد که خطری برای سلامت کارگران و سایرین ایجاد ننماید.

ماده 24ـ خوردن، آشامیدن، استعمال دخانیات و انجام هرگونه شوخی و اعمال ناایمن دیگر در حین فعالیت ممنوع است.

ماده 25ـ مواد شیمیایی پاک‌کننده و ضد عفونی‌ کننده باید توسط افراد ماهر و آموزش‌ دیده و با استفاده از وسایل حفاظت فردی مناسب، طبق دستورالعمل­ های ذیربط وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی و سازمان دامپزشکی کشور و شرکت سازنده، آماده‌سازی و استفاده شوند.

ماده 26ـ کلیه مواد ضدعفونی‌ کننده، سموم دفع آفات باید در انبار قفل ­دار، درون کابینت یا کمد مشخصی و دور از دسترس افراد غیرمسئول نگهداری شود. نحوه نگهداری و استفاده از این مواد، باید وفق آئین ­نامه حفاظتی سموم دفع آفات در کارگاه‌ ها (مصوب شورای عالی حفاظت فنی) و دستورالعمل های سازمان دامپزشکی کشور باشد.

ماده 27ـ کارفرما مکلف است در مکان های آماده‌سازی و استفاده از سموم و مواد ضدعفونی کننده شیمیایی، حداقل تجهیزات لازم مانند دوش و چشم‌شوی اضطراری را پیش بینی نماید.

ماده 28ـ اطراف کمدهای نگهداری سموم و مواد شیمیایی باید عاری از اشیاء دیگر باشد. ضمنا زمین پیرامون آن باید دارای شیب مناسب بوده تا در صورت نشت تصادفی و یا ریخته شدن آن مواد، توسط کانال‌های زهکشی جمع آوری و منتقل شود، به نحوی که وارد مخازن و آب های زیرزمینی و جاری نگردد.

ماده 29ـ قرار دادن هر گونه وسایل اضافی و مواد خوراکی و پوشاک و وسایل ایمنی و نظایر آن در داخل و روی کمدهای نگهداری سموم و مواد شیمیایی ممنوع است.

فصل سوم ـ مقررات اختصاصی

بخش اول: مقررات ایمنی دستگاه ها و ابزارآلات

ماده 30ـ کلیه قسمت ­ها و محورهای انتقال‌دهنده نیرو، مانند تسمه، فلکه ‌(پولی)، چرخ دنده، چرخ­ لنگر، چرخ ­فلکه، زنجیر، چهارشاخ­ گاردان، غلتک و نیز سایر قسمت های خطرناک دستگاه ­ها، باید طبق آیین­نامه حفاظت در مقابل خطرات وسایل انتقال نیرو و سایر آیین نامه‌های مرتبط (مصوب شورای عالی حفاظت فنی)، حفاظ­ گذاری و ایمن سازی گردند.

ماده 31ـ حصارها و بدنه فلزی تجهیزات الکتریکی و تابلوهای برق، کلیه اجزای فلزی سیم کشی و نیز سپر (شیلد) حفاظ‌های فلزی کابل‌ها و تاسیسات فلزی باید مطابق آیین‌نامه ایمنی سیستم اتصال به زمین (ارتینگ) که مصوب شورای عالی حفاظت فنی می‌باشد، به اتصال زمین مؤثر و مناسب، مجهز گردند.

ماده 32ـ ماشین ­ها و دستگاه های الکتریکی باید قبل از شروع به کار توسط افراد ماهر بازدید شود.

ماده 33ـ تعمیر و نگهداری، روغن کاری، تمیز کردن، تعویض قطعات دستگاه ها و ماشین‌ها باید توسط افراد آموزش دیده و با اطمینان از قطع جریان برق انجام پذیرد.

بخش دوم: وسایل حفاظت فردی

 

ماده 34ـ کلیه کارگران دامپروری باید متناسب با نوع کار به لباس کار و سایر وسایل حفاظت فردی مناسب تجهیز گردند.

ماده 35ـ کارفرما مکلف است به کارگرانی که در معرض تماس با گرد و غبار، مواد فعال بیولوژیکی و مواد شیمیایی هستند عینک، ماسک تنفسی مناسب و لباس کار نفوذناپذیر در برابر مواد مذکور تحویل دهد.

ماده 36ـ کارگران باید درهنگام کار در واحدهای دامپروری به ویژه اصطبل‌­ها و کار در اطراف گاوها و محوطه پرورش شترمرغ، بسته به نوع کار از چکمه، کفش ­های ایمنی پنجه فولادی و کفش های آجدار استفاده کنند.

ماده 37ـ کارگرانی که به طور مستمر در معرض تابش نور خورشید قرار دارند باید مجهز به کلاه آفتابی باشند.

ماده 38ـ کارگران باید در هنگام کار با کود شیمیایی از دستکش لاستیکی و در کار با آفت کش ها از دستکش لاتکس استفاده کنند.

ماده 39ـ کارگرانی که با مواد شیمیایی، حمل دستی طیور، دام بیمار، کمک به زایمان دام، تلقیح مصنوعی و نیز سوارکاری و نظایر آن مشغول کار هستند با توجه به نوع کار باید به دستکش حفاظتی مناسب تجهیز گردند.

ماده 40ـ در هنگام ضدعفونی به روش شعله‌افکنی جایگاه های دام، کارگران باید به وسایل حفاظت‌ فردی مناسب مانند ماسک تنفسی، دستکش، عینک و لباس کار تجهیز گردند.

بخش سوم: حمل و نقل، جاب­جایی و مهار دام، طیور و حیوانات خانگی

 

ماده 41ـ حمل و نقل دام زنده باید با وسایل نقلیه ویژه حمل مخصوص دام که مجهز به جایگاه­ های مخصوص می‌باشد، انجام گیرد.

ماده 42ـ فضای درونی وسایل حمل دام باید دارای شرایط مناسبی از نظر روشنایی و تهویه برای جابجایی دام‌ها باشد.

ماده 43ـ کف تریلرهای حمل دام نباید صاف و لغزنده بوده و فضای درونی وسایل حمل دام به ویژه تریلر حمل اسب، گاو و گوسفند و بز بخش­بندی شده و دیوارها و میله های سینه ­ای آن مجهز به بالشتک باشد.

ماده 44ـ تریلر مخصوص حمل دام باید مجهز به یک در (راه خروجی) از جلوی تریلر باشد تا فرد راهنما یا مراقب، از آن در، تریلر را ترک یا وارد کابین راننده شود.

ماده 45ـ تریلرهای وسایل حمل دام باید مجهز به رمپ بارگیری باشند.

ماده 46ـ سکوها و محل­ های تخلیه و بارگیری دام و طیور در شب باید از نور کافی برخوردار باشد.

ماده 47ـ سکوی بارگیری باید بدون فاصله و هم سطح طبقات درون وسایل حمل دام باشد.

ماده 48ـ برای انتقال دام‌ها از جایگاه و بارگیری آنها درون کامیون­های دو طبقه و یا کار روی دام، راهروی هدایت دام­ ها باید دارای دیواره‌های محکم و قابل شستشو، قوسی شکل، بلندتر از قد دام بوده و کف آن شیب‌دار باشد. در کنار راهروی هدایت و انتقال، باید راهروی پیاده ­روی مستقل، جهت هدایت دام، عبور یا فعالیت های لازم به صورت بی‌خطر برای کارگران تعبیه گردد. اگر راهروی پیاده ­رو بیشتر از 45 سانتی­متر بالاتر از زمین باشد، باید به نرده حفاظتی تجهیز گردد تا از خطر سقوط کارگران جلوگیری شود.

ماده 49ـ حمل و نقل، بارگیری و تخلیه دام از خودروی حمل آنها به واحد دامپروری و کشتارگاه باید به شکلی انجام پذیرد که نیاز به حضور و هدایت مستقیم دام­ توسط کارگران نباشد.

ماده 50 ـ سوار و پیاده کردن دام‌های بزرگ از قبیل اسب و شتر مرغ از تریلر توسط یک نفر به تنهایی ممنوع است.

ماده 51 ـ کلیه مکان‌هایی که برای دسترسی کارگران به دام تعبیه می‌شود باید از استحکام لازم و ایمنی کافی برخوردار باشد.

ماده 52 ـ هنگام استفاده از راهروی مهار ثابت و دایمی سوار کردن، جلوی این مهار باید باز بوده و به جای سطح ناصاف، دارای پلکان بوده و دیوارهای آن یکپارچه باشد.

ماده 53 ـ برای مهار تعداد زیادی از گوسفندان در زمان کوتاه به منظور کارهایی مانند سم چینی، توزین، شیرگیری و جداسازی بره میش ­ها از بره قوچ ها و نظایر آن باید از راهروهای مهار جداسازی استفاده گردد. تیرها، دیواره‌ها و میله‌های اطراف راهروی مهار جداسازی باید از استحکام کافی برخوردار باشند.

ماده 54 ـ در شرایطی که امکان دسترسی به جایگاه‌ها یا آغل‌های ثابت برای گوسفندان وجود ندارد، کارفرما مکلف است، حصارهای موقتی مانند: دیوارهای سیمی سبک و قابل حمل، دیوارهای چوبی یا پنل‌های تاشو (آکاردئونی)، حصارهای برف­گیر یا سیم‌های (توری‌های فلزی) بافته شده مهیا نماید به شرطی که:

الف ـ در آن از تیرهای آهنی که نگهدارنده این حصارها می باشند، استفاده گردد.

ب ـ دروازه یا موانعی که قابل تغییر به اندازه‌های بزرگترند به عنوان درهای این حصارها بهره برد.

پ ـ بلندی دیوار و موانع این حصارها دست کم 90 تا 106 سانتی متر باشد.

ماده 55 ـ استفاده از سیم­ های خاردار به عنوان حصار برای کنترل دام­ ممنوع است.

ماده 56 ـ نگهداری، هدایت و کار کردن روی دام باید طوری باشد که از وارد کردن تنش، ایجاد تحریک، رم کردن دام و در نهایت ایجاد خطر و آسیب به کارگران جلوگیری شود.

ماده 57 ـ استفاده نابجا از هر گونه ابزار، دستگاه یا حرکات، که منجر به ترسیدن یا رمیدن حیوانات می‌گردد، ممنوع است.

ماده 58 ـ استفاده از وسایل مهارکننده متناسب با نوع عملیات و نوع دام مانند راهرو مهار، بالابرهای دستی، میزهای کج‌شونده، جایگاه‌های مهار کج‌شونده، یک‌ورشونده و پشت و رو شونده، سکوی شیردوشی، سکوی پیرایش، سکوی یـوغ گردن، جعبه کیفی نگهداری حیوانات کوچک، دماغ‌گیر (حلقه بینی)، لواشه، پوزه‌بند و مانند آنها برای انجام اعمال مختلف روی آنها الزامی است.

ماده 59 ـ قبل از ورود دام‌ها به یک فضا یا جایگاه محدود یا راهرو باید زمانی را برای انطباق و سازگاری دام‌ها در محوطه انتظار در نظر گرفت.

ماده 60 ـ در جایگاه ­های ویژه دام مختص جفت‌گیری یا اسپرم‌گیری باید تدابیری اتخاذ گردد تا کارگران از آسیب های احتمالی آنها در امان باشند.

ماده 61 ـ در فضاهای بسته و محصور، جایگاه ها، راهروها، باید راه‌های خروج اضطراری برای کارگران تعبیه نمود.

ماده 62 ـ در حین جابجایی دام، ورود کارگران به راهروها و جایگاه‌های مهار و دام ممنوع است.

ماده 63 ـ طراحی و ساخت رمپ‌های بارگیری، راهروها وجایگاه‌های مهار باید به گونه‌ای باشد که با کاهش سر و صدا و محدود کردن دید دام از بروز استرس و رمیدن آنها جلوگیری به عمل آید.

ماده 64 ـ کنترل، هدایت و جابجایی دام­ های بزرگ، در محوطه های باز باید به صورت غیرانفرادی و توسط افراد آموزش‌دیده و با تجربه و با تجهیزات مناسب و کافی انجام پذیرد.

ماده 65 ـ به منظور جلوگیری از رمیدن دام، مسیرهای عبور و مرور و یا نگهداری انها باید عاری از هرگونه اشیاء متحرک و پارچه‌های آویزان باشد.

ماده 66 ـ جایگاه‌های مهار پشت و رو شونده و کج شونده یا یک‌ور شونده را باید در مسیر رفت و آمد گوسفندان و در قسمت پشت یا درون راهروی مهار جداسازی قرار داد.

ماده 67 ـ برای جلوگیری از بروز حوادث و صدمه ناشی از شاخ دام‌ها، انجام عملیات بی‌شاخ سازی ضروری است.

ماده 68 ـ برای دام‌هایی که باید به صورت شاخدار عرضه گردند، انجام تمهیدات ایمنی مناسب مانند قرار دادن گلوله‌ها یا لوله‌های پلاستیکی روی شاخ آنها الزامی است.

ماده 69 ـ حمام کنه و محل تردد دام آغشته به سم باید از جنس غیرقابل نفوذ بوده و در طرفین آن نرده‌های ایمنی نصب گردد.

ماده 70ـ میزان و نحوه آماده سازی ماده کنه‌کش، سموم و مواد ضدعفونی کننده باید طبق دستورالعمل شرکت سازنده و برابر دستورالعمل‌های سازمان دامپزشکی کشور و با رعایت اصول ایمنی صورت گیرد.

ماده 71ـ برای جلوگیری از خطر لگدخوردن توسط شتر و مهار و مقید کردن آن باید با بستن یک دست دام با طناب، حیوان را تحت کنترل قرارداد. این کار را می توان با بستن و مقید کردن دست و پای حیوان در حالت نشسته نیز انجام داد.

بخش چهارم ـ ایمنی کار با دام‌های سواری

ماده 72ـ برای بازکردن دهان و آرواره ­های دام­ها به ویژه اسب باید از ابزار دهان بازکن مناسب استفاده نمود.

ماده 73ـ در زمان انجام کار بر روی دام، بستن آن با طناب به درخت، تیرک و مانند آن، ممنوع است.

ماده 74ـ آموزش سـوارکاری به کارگران باید زیر نظر مربی کار آزموده و ماهر صورت گیرد و پیش از سوار کاری باید کلیه لوازم سوار کاری و جهاز اسب (تسمه‌ها، زین، دست جلوها یا افسار بندها و رکاب) مورد بازدید قرار گیرند و در صورت معیوب بودن سریعا تعویض گردند.

ماده 75ـ انتخاب دام جهت سواری کارگران بایستی متناسب با توان جسمی و مهارت افراد صورت گیرد.

ماده 76ـ اندازه‌ی زین و برگ و لوازم سوارکاری باید متناسب با اندازه اسب، سوارکار و ارگونومیک باشد.

ماده 77ـ سوارکاری با اسب لخت (بدون زین) ممنوع است.

ماده 78ـ لباس­ سوارکار باید متناسب و کاملاً به اندازه باشد، تا از گیرکردن به تجهیزات جلوگیری به­ عمل آید.

بخش پنجم ـ سیلوها، مخازن و گودال­ های کود

ماده 79ـ ورود کارگران به گودال کود، انبار ذخیره کود مایع، سیلوهای خوراک، مخازن کارگاه ها و نیز حوضچه و استخرهای تصفیه و پرورش ماهی و میگو و مانند آن، باید تحت نظارت مستقیم شخص آموزش دیده دیگری انجام گیرد. در ضمن این افراد باید متناسب با نوع کار مجهز به وسایل حفاظت فردی و تجهیزات کار در ارتفاع و امداد و نجات باشند.

ماده 80 ـ در گودال های کود حیوانی، مخازن لجن و گودال های سیلو که گازها و مایعات قابل اشتعال وجود دارد، استعمال دخانیات، استفاده از شعله­ های باز و به کار بردن وسایل تولید جرقه و مانند آن ممنوع است.

ماده 81 ـ گودال و محل تجمیع کود باید به‌ گونه‌ ای طراحی و اجرا شود که از نفوذ شیرابه‌ های آن به منابع آبی جلوگیری به عمل آید.

ماده 82 ـ تعمیرات ضروری مانند جوشکاری در گودال‌های کود، سیلوها و مخازن باید طبق آیین‌نامه‌های مصوب شورای عالی حفاظت فنی مربوطه، انجام گرفته و در شرایط تهویه کامل و اطمینان از نبود خطر انفجار و آتش‌سوزی صورت پذیرد.

ماده 83 ـ تمام درهای بین اتاق سیلو و طویله اصلی، غیر از زمان کار در سیلو باید بسته و مسدود باشد.

ماده 84 ـ استقرار کارگران به هر شکل روی غلات و علوفه­ی سیلوها، ممنوع است.

ماده 85 ـ قبل از شروع به هم زدن و تخلیه کود حیوانی در گودال های کود و مخزن ذخیره کودهای مایع غیرهوازی و مخازن کود زیر ساختمان‌ها، غیر از متصدی مربوطه، افراد و دام­ ها باید تا زمان خروج و تخلیه گازهای سمی، از محوطه خطر دور گردند. ضمنا نصب علائم هشداردهنده مناسب در محل‌های مربوطه الزامی است.

فصل چهارم ـ سایر مقررات:

ماده 86 ـ رعایت کلیه اصول بهداشتی جهت پیشگیری از بیماری های دامی و مشترکانسان و دام باید طبق موازین سازمان دام پزشکی کشور و وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی انجام گردد.

ماده 87 ـ کارفرما مکلف است به نحوی محیط کار را ایمن سازی نماید تا از انتقال بیماریهای دامی و مشترک انسان و دام پیشگیری شود.

ماده 88 ـ با عنایت به ماده 88 قانون کار جمهوری اسلامی ایران، کلیه اشخاص حقیقی و یا حقوقی که به ساخت یا ورود و عرضه ماشین‌ها، دستگاه‌ها و تجهیزات مشمول این آیین‌نامه می‌پردازند مکلف به رعایت موارد ایمنی و حفاظتی مناسب می‌باشند.

ماده 89 ـ به استناد مواد 91 و 95 قانون کار جمهوری اسلامی ایران، مسئولیت رعایت مقررات این آیین‌نامه برعهده کارفرمای کارگاه بوده و در صورت وقوع هر گونه حادثه به دلیل عدم توجه کارفرما به الزامات قانونی، مکلف به جبران خسارات وارده می‌باشد.

این آیین نامه­ مشتمل بر 4 فصل و 5 بخش و 89 ماده می‌باشد و به استناد مواد 85 و 91 قانون کار جمهوری اسلامی ایران تهیه و در جلسه مورخ 1389/11/4 شورای عالی حفاظت فنی تدوین و در تاریخ 1390/3/21 به تصویب وزیر کار و امور اجتماعی رسیده است.

 

 

حتما بخوانید:

⇐ بهداشت دام