تعيين شاخص های انفجار گازهای قابل احتراق در هوا

فرمت: Word   تعداد صفحات: 54

بخش اول: تعيين شاخص های انفجار غبارهای قابل احتراق در هوا

بخش دوم: سیستم‌‌های محافظت در برابر انفجار

بخش سوم: تعیین شاخص‌‌های انفجار مخلوط‌‌های سوخت/هوا غیر از مخلوط‌‌های غبار/هوا و گاز/هوا ؛

بخش چهارم: تعیین میزان اثربخشی سیستم‌‌های فرونشانی انفجار.

1- هدف

این قسمت از این مجموعه استاندارد روشی را برای تعیین شاخص‌‌های انفجار غبارهای قابل احتراق، که در هوای یک محیط بسته معلق هستند، تعیین می‌نماید. در این قسمت، معیارهایی بدست می‌آیند که به کمک آنها می‌توان نتایج حاصله از سایر روش‌های آزمون را، برای دستیابی به شاخص‌های انفجاری، به یکدیگر ارتباط داد.

2- دامنه کاربرد

این قسمت از این مجموعه استاندارد تنها برای تعیین شاخص‌های انفجار مربوط به ایجاد انفجارهای محتویات غبار/هوا پس از افروزش واکنش دهنده‌ها قابل کاربرد است و شامل شاخص‌هایی نخواهد بود که به شرایط لازم جهت افروزش واکنش دهنده‌ها مربوط است. اگر روش آزمون ارایه شده برای تعیین شاخص‌های انفجار باعث احتراق در مخلوط غبار/هوا نگردد، نباید نتیجه گرفت که غبار مربوطه قابل انفجار نیست. تفسیر چنین مواردی باید به متخصصان در حوزه انفجار و محافظت در برابر انفجار واگذار شود.

3- اصطلاحات و تعاریف

در این استاندارد، اصطلاحات و واژه‌ها با تعاریف زیر بکار می‌روند:

3-1 انفجار: گسترش شعله در یک مخلوط پیش آمیخته از گاز‌های قابل احتراق، غبارهای معلق، بخارهای قابل احتراق، مه‌ها ، یا مخلوط‌های متعلق به آنها، در یک اکسید کننده گازی نظیر هوا، در یک مخزن بسته شده یا اساساً بسته می‌باشد.

3-2 شاخص انفجار: عبارتست از یک کمیت عددی که مطابق با روش آزمون تعیین شده در این استاندارد بدست می‌آید و مشخصه‌های انفجار ایجاد شده از غلظت معین واکنش دهنده‌ها در یک مخزن بسته به حجم یک مترمکعب را تعیین می‌نماید.

یادآوری شکل 1 برای یک انفجار نمونه، منحنی فشار- زمان را به ترتیب برحسب بار و ثانیه نشان می‌دهد.

3-2-1 شاخص انفجار: حداکثر فشار بوجود آمده نسبت به فشار مخزن طی انفجار در زمان افروزش می‌باشد.

3-2-2 شاخص انفجار: حداکثر مقدار شاخص انفجار Pm است که از طریق انجام از آزمون‌های متعدد بر روی محدوده‌ گسترده‌ای از واکنش دهنده‌ها با غلظت‌های مختلف بدست می‌آید.

3-2-3 شاخص انفجار: عبارتست از ثابتی که معرف حداکثر افزایش فشار نسبت به زمان از یک انفجار در یک حجم V می‌باشد، مطابق رابطه زیر:

یادآوری: تحت شرایط معینی، این رابطه برای مخازنی با نسبت طول به قطر بزرگتر از 2 یا برای مخازنی با حجم کمتر از یک مترمکعب معتبر نمی‌باشد.

3-2-4 شاخص انفجار: عبارتست از حداکثر مقدار شاخص K که از طریق انجام آزمون‌های متعدد بر روی محدوده‌ گسترده‌ای از واکنش دهنده‌ها با غلظت‌های مختلف بدست می‌آید. میزان شدت یک انفجار از روی مقدار ارزیابی می‌شود.

3-3 شاخص اغتشاش: یک کمیت عددی است که درجه اغتشاش را در شرایط آزمونی که شاخص‌های انفجار تحت آن تعیین می‌شوند، مشخص می‌نماید.

3-3-1 شاخص اغتشاش tv (تاخیر افروزش): عبارتست از یک پارامتر آزمایشی که به عنوان فاصلة زمانی بین آغاز مراحل پراکنده شدن غبار در یک دستگاه آزمون و زمان فعال شدن منبع افروزش تعریف می‌شود. این شاخص درجة اغتشاش غالب در زمان افروزش را نشان می‌دهد.

3-3-2 شاخص اغتشاش Tu: عبارتست از نسبت شاخص Kmax,turbulent تعیین شده مطابق روش ارایه شده در این استاندارد، به شاخص انفجار Kmax,quiescent واکنش دهنده‌‌های ساکن.

ادامه مطلب را با دانلود فایل پیوستی مشاهده کنید.

حتما بخوانید:

⇐ استاندارد تجهیزات ضد انفجار

⇐ ایمنی تجهیزات الکتریکی در محیط های گازی قابل انفجار

⇐ ارزیابی و مدل سازی پیامدهای انفجار

⇐ محیط های گازی و ابرهای گرد و غبار قابل انفجار