تاثیر فشار هوای کم بر عملکرد انسان

تاثیر فشار هوای کم بر عملکرد انسان

فرمت: PPT  تعداد صفحات: 28

فشار Pressure: فشار به عنوان نیرویی در واحد سطح تعریف شده است.

P=F/A

• فشار جو در سطح دریا برابر با mmHg 760 و در قله کوه اورست حدود mmHg 250 می باشد.
• فشار هوا در روی زمین ثابت نیست.

تغییرات حداکثر اکسیژن مصرفی در ارتفاع

کاهش فشار سهمی اکسیژن جو (کمتر از 120mmHg) با افزایش ارتفاع (بالاتر از 1600 متر) موجب کاهش Vo2max می شود. در ارتفاعات پائین تر از 1600 متر به نظر می رسد ارتفاع اثر کمی بر Vo2max و عملکرد استقامتی دارد. ولی بالاتر از 1600 متر Vo2 max تقریبا 11 درصد برای هر 1000 متر افزایش ارتفاع کاهش می یابد.

پاسخ های قلبی ـ عروقی در ارتفاع

• حجم پلاسمای فرد بلافاصله بعد از رسیدن به ارتفاع شروع به کاهش می کند؛
• پیامد کاهش پلاسما، افزایش گلبول های قرمز در هر واحد خون است.
  انجام فعالیت های استاندارد زیر بیشینه در چند ساعت اول اقامت در ارتفاع باعث افزایش ضربان قلب و کاهش حجم ضربه ای (به علت کاهش حجم پلاسما) می شود.

سازگاری متابولیت در ارتفاع: به دلیل محدودیت اکسیژن در ارتفاع، تولید انرژی در یک کار زیر بیشینه بصورت بی هوازی انجام می شود، اما سطح اسید لاکتیک در یک کار بیشینه کمتر است.

فعالیت های استقامتی در ارتفاع: فعالیت های هوازی، بیشتر از سایر فعالیت ها تحت تاثیر شرایط محیطی کم فشار در ارتفاع قرار می گیرند. در قله کوه اورست Vo2max به 10 تا 25 درصد از مقادیر خود در سطح دریا می رسد. در نتیجه افرادی که دارای ظرفیت هوازی بیشتری هستند، می توانند کار معینی را با خستگی کمتر و فشار قلبی-عروقی کمتر انجام دهند.

فعالیت هایی سرعتی در ارتفاع:

فعالیت های سرعتی که کمتر از یک دقیقه به طول می انجامد، معمولا در ارتفاعات متوسط دچار اختلال نمی شوند چنین فعالیت هایی نیاز زیادی به دستگاه انتقال اکسیژن و متابولیسم هوازی ندارند. بعلاوه هوای رقیق تر در ارتفاع نیز مقاومت آئرودینامیکی کمتری را در برابر حرکات ورزشکاران فراهم می سازد. برای مثال در بازی های المپیک 1968 هوای رقیق مکزیکوسیتی کمک زیادی به عملکرد دونده های سرعتی و پرش کنندگان کرد.

سازش پذیری با ارتفاع:

زندگی در ارتفاع باعث می شود بدن با کمبود اکسیژن سازگار شود. اما هر چقدر هم که سازش پذیری در ارتفاعات بالا خوب انجام گیرد، باز نمی توانند کمبود اکسیژن را بطور کامل جبران کنند. حتی ورزشکاران استقامتی که برای سالها در ارتفاع زندگی کرده اند ، هرگز نمی توانند به سطح عملکرد و یا میزان Vo2max در سطح دریا برسند.

سازگاری های خون:

غلظت اریتروپویتین خون در سه ساعت اول پس از رسیدن به ارتفاع بالا افزایش می یابد و بعد از 24 تا 48 ساعت به حداکثر خود می رسد. در نتیجه تعداد اریتروسیت ها در اولین هفته قرار گرفتن در ارتفاع افزایش می یابد. زندگی در ارتفاع 4000 متری برای مدت 6 ماه حجم کل خون فرد را 9 تا 10 درصد افزایش می دهد.

سازگاری عضله در ارتفاع:

سطح مقطع هر دو نوع تار عضلانی و حجم کل عضله پس از 4 تا 6 هفته توقف در ارتفاع کاهش می یابد (علت آن هنوز نامشخص است). در ارتفاعات بالا کاهش توده عضلانی موجب کاهش فعالیت آنزیمی، کاهش توانایی تولید ATP و عملکرد آن می شود.

سازگاری های قلبی – عروقی در ارتفاع

یکی از مهمترین سازگاری ها در ارتفاع، افزایش تهویه ریوی در حال استراحت و به هنگام فعالیت است (ارتفاع 4000 متری 50% افزایش).

کاهش Vo2max که در اولین روزهای اقامت در ارتفاع صورت می گیرد، در طول چند هفته قرار گرفتن در معرض هیپوکسی، کمی بهبود می یابد. تحقیقات نشان می دهد ظرفیت هوازی بعد از 18 تا 57 روز ماندن در ارتفاع بدون تغییر باقی می ماند.

ادامه مطلب را با دانلود فایل پاورپوینت مشاهده کنید.

حتما بخوانید:

⇐ بیماری های ناشی از کاهش و افزایش فشار هوا

⇐ مشخصات هوا و آسایش حرارتی

⇐ ارزیابی فشار هوا، سرعت و میزان فلو